The Mirror

Ήταν η στιγμή που για πρώτη φορά στη ζωή της ένιωθε πως χάνει τα "βήματα". Το ένα λάθος έφερνε το άλλο και βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά στη γη. Η λάσπη κόντευε να φτάσει στο λαιμό της και ήταν ζήτημα χρόνου να σταματήσει να αναπνέει.

Ήθελε να ζητήσει βοήθεια, αλλά σιωπούσε. Η σιωπή είναι πιο βολική.

Ξαφνικά όλα έμοιαζαν σαν τότε που ήταν μικρή και σηκώθηκε να πει το ποίημα της. Έπαθε σεντόνι   και έμεινε πάνω στη σκηνή να κοιτάζει το πάτωμα. Η ντροπή έτρωγε τα σωθικά της όμως παρέμενε εκεί, κολλημένη, περιμένοντας κάποιον άλλο για να 'ρθει να τη σώσει. Έτσι είχε μάθει. Δεν έφταιγε αυτή.. 

Έτσι και τώρα. Στεκόταν εκεί, ακίνητη, με το βλέμμα της να τρυπάει το έδαφος.

Ήθελε κάποιον άλλο να τη γλυτώσει. Η απόλυτη μοναξιά την είχε κυριεύσει και για μια στιγμή πίστεψε πως την είχε εγκαταλείψει μέχρι κι ο ίδιος της ο εαυτός. Τη λυπόμουν... 

Ξεροκατάπινε καθηλωμένη εκεί, στην ασφαλή θεσούλα της.  Έψαχνε τη λύση πέρα από αυτή και τελικά το μόνο που κατάφερνε ήταν να αλλοιώνει και να υποβιβάζει περισσότερο την εικόνα της.  Μια σκέψη τριγύριζε επίμονα στο μυαλό της:  "Δεν είμαι εγώ αυτή."  

Ο δειλός της εαυτός ήταν αυτός που την έκανε να μοιάζει με κάποιαν άλλη. Κάποια που δε κάνει τίποτα με την αξία της, τα περιμένει όλα από τους άλλους, ζει εις βάρος τους! Σου φαίνονται παράλογα όλα αυτά; Κι όμως για μια στιγμή στη ζωή σου μπορεί να φαντάζεις κάπως έτσι. Το θέμα είναι, θες να οικειοποιηθείς τελικά αυτή την εικόνα ; Πόσο πολύ θες να ξεφύγεις από μια συμπεριφορά που σε κρατάει δέσμιο και δε σ'αφήνει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος;  

Ήταν γεγονός πως έστω και για λίγο, είχε γίνει ο δειλός της εαυτός. 

Περπάτησε για τρεις ώρες τουλάχιστον, είδε και το πιο κρυφό στενό της πόλης. Ο ήλιος πότε έλαμπε και πότε κρυβόταν. Την μπέρδευε. Έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Τα δάκρυα την είχαν τυφλώσει. Όλα ήταν γύρω της θολά.  Σταμάτησε να περπατάει. Γύρισε πίσω στο καθρέφτη που μόλις είχε προσπεράσει και στάθηκε μπροστά του. Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα ακούνητη, με τα μάτια κλειστά. Άκουγε τις πρώτες σταγόνες να πέφτουν δυνατά στο δρόμο. Τα μάτια της ήταν θαμπά και ρυτίδες έκφρασης είχαν σχηματιστεί στο μέτωπό της. Τα άνοιξε σιγά σιγά και έκανε μια προσπάθεια να δει το είδωλό της στο καθρέφτη. Κοίταξε τα άσπρα παπούτσια της που είχαν βραχεί. Ανέβηκε το βλέμμα της μέχρι το πρόσωπό της και τότε κατάλαβε.

Κοίταξε κατάματα τον καθρέφτη, λιγότερο θυμωμένη πια. Εξερευνούσε κάθε σπιθαμή του προσώπου της. Τα μάτια της είχαν ηρεμήσει πια και οι ρυτίδες είχαν εξαφανιστεί. Τώρα ήξερε. Μέσα της βαθιά, ήξερε πως είχε κάνει λάθος και ήταν έτοιμη να το παραδεχτεί. Είχε νικήσει την σκοτεινή της πλευρά. Είχε έρθει η στιγμή να αναλάβει τις ευθύνες της και να επανορθώσει. Δε θα ήταν μια ζωή η μαμά της εκεί, είχε πια μεγαλώσει.


 "Δεν είμαι εγώ αυτή!" φώναξε και πήρε το δρόμο της επιστροφής.  

Ο αγώνας για την ουσιαστική παραδοχή ενός λάθους μου δημιουργεί μια αίσθηση "καταδίωξης" και ενοχής. Θέλει χρόνο μέχρι η ψυχή να αποκατασταθεί και να γαληνέψει πάλι. Όμως πίστεψέ με, αξίζει το κόπο.

Αν το προσπαθήσεις, θα αισθανθείς έτοιμος να κατακτήσεις το κόσμο. Κι αν το πιστέψεις πολύ, θα τον κατακτήσεις στα αλήθεια.

Την επόμενη φορά μη διστάσεις να εκφράσεις με λόγια αυτά που συμβαίνουν στο κεφάλι σου. 

Την επόμενη φορά που θα αισθανθείς πως δε μπορείς άλλο, απλά ομολόγησε το. Υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να σε ακούσει κάποιος από το να μη το πεις σε κανέναν.

Για σκέψου το!


Liza


πσ. Κυριά Βούλα, ίσως αυτή να ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έφτασα κάτι μέχρι το τέλος. Δεν νιώθω άσχημα που έχασα αυτή την ευκαιρία, θα έρθουν άλλες... Αισθάνομαι απλά τυχερή που είστε στη ζωή μου. Έμαθα πολλά.

πσ2. Special Thanks στο Μαρθουλίνι από τη Θεσσαλονίκη, που είναι η νονά της #LameKoutala. Ευχαριστώ για την υποστήριξη σε όλο αυτό.

Α, και κάτι τελευταίο. Ακόμα κι αν έχεις κάνει λάθος, εστίασε στη θετική πλευρά. Σίγουρα υπάρχει. Άσε που μπορεί να ανακαλύψεις απίθανα πράγματα τελικά! x