Thanks for the memories.. almost! (Part 2)

Αυτό το post διαβάζεται απαραιτήτως ακούγοντας αυτό: 

(αν τελειώσει και δεν έχεις προλάβει να διαβάσεις μέχρι το τέλος, πάτα REPLAY)

Ύστερα από ένα σαββατοκύριακο στη παλιά μου γειτονιά, οι αναδρομές στο παρελθόν συνεχίζονται και αποκτούν υπαρξιακές διαστάσεις πλέον.

Το μυαλό μου κάνει περίεργα ταξίδια..και παιχνίδια ταυτόχρονα.

Και με έχει πιάσει μια θλίψη...αναρωτιέμαι μήπως φταίει η χθεσινή πανσέληνος.  Μπα. Ίσως να φταίει που δεν είναι αυτός εδώ. Αν ήταν, όλα θα ήταν αλλιώς... δε θα σκεφτόμουν το σκοτεινό παρελθόν, αλλά μόνο το φωτεινό παρόν που μου 'μαθε.

Σ'ευχαριστώ που μου έδειξες ότι δε σπατάλησα όλη μου την αγάπη στο λάθος άνθρωπο.. και πως έχω να δώσω ακόμα πολλά. Ενδεχομένως σε σένα..μπορεί και όχι. Ποιος ξέρει.

(Παρενθεσούλα. Μια συνήθεια όταν ήμουν μικρή ήταν και η ζωγραφική, η οποία αποδεικνύεται μέχρι και σήμερα ότι δεν είναι το φόρτε μου. Ευχαριστώ τη Μυρτώ που μου θύμισε αυτή τη μαύρη σελίδα της ζωής μου. Αυτό είναι ότι καλύτερο μπορώ να κάνω.)

Και ξαφνικά όλοι οι πρωταγωνιστές της ζωής μου έρχονται στο μυαλό μου και το αναστατώνουν. Προσπαθώ να κάνω το μέτρημα και να δω πόσοι είναι εδώ και πόσοι έφυγαν.

Και οι μνήμες ξυπνούν. Αλλά εγώ δε θέλω. Να πάρει.


Παλιοί "φίλοι"... που σε πρόδωσαν.

Παλιές αγάπες... θαμμένες στο μυαλό και στη καρδιά.


Και πάλι βρίσκομαι αντιμέτωπη με ένα "Γιατί;"

Γιατί με πλήγωσαν, όταν το μόνο που ήθελα ήταν να τους αγαπώ;

Γιατί μου έλεγαν ψέματα, όταν εγώ τους έλεγα μόνο την αλήθεια;

Γιατί με κορόιδεψαν, ενώ εγώ ήθελα να τους έχω μόνο κοντά μου;

Και αυτό που θέλω είναι μια εξήγηση. Μια απάντηση στο "γιατί".
Ξέρω. Δε θα την έχω.

Και τώρα, δε θέλω να μιλώ πια για τις αδύναμες αγάπες.. τις δειλές. 
Θέλω μόνο να βρω την αληθινή. Αν είναι και ρομαντική, τόσο το καλύτερο.

Και το μόνο που μου έχει μείνει από σένα είναι λίγες φωτογραφίες.. που δε θέλω να σβήσω, αλλά ούτε να βλέπω.

Φωτογραφίες που μου θυμίζουν πως υπήρξες, πως σ'αγάπησα πολύ... έτσι όπως ήσουν τότε. Όχι τώρα. Τώρα δε σε ξέρω. Χάθηκες.

Όσο για τους "φίλους" που δεν εκτίμησαν την αλήθεια μου και με εκμεταλλεύτηκαν πουλώντας μου συναίσθημα, αυτούς τους έδιωξα. Μπορεί να φάνηκα σκληρή... αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα πως έκανα το σωστό. Πως λυτρώθηκα. Το είχα ανάγκη.

Ακόμα τα βάζω με τον εαυτό μου που τους πίστεψα. Ωστόσο παραμένω θερμή υποστηρίκτρια της άποψης "Όλα γίνονται για καλό".

Γιατί αν δεν συναντήσουμε σκάρτους ανθρώπους στη ζωή μας, πως θα εκτιμούσαμε αυτούς που αξίζουν; 

Αυτές οι αναδρομές στο παρελθόν καταλήγουν να μου δημιουργούν μια θλίψη...

Ξέρω η πανσέληνος.

Όλοι θέλουμε να ζήσουμε ξανά ή να αποκτήσουμε πράγματα του παρελθόντος, και χαιρόμαστε στη θύμηση τους, αλλά στεναχωριόμαστε όταν καταλαβαίνουμε ότι δε μπορούμε να τα έχουμε πια..

Άλλα η ζωή προχωράει και εμείς ζούμε νέες ιστορίες, νέα παραμύθια με νέους πρωταγωνιστές, δίχως να ξεχνάμε τα παλιά... κι ας μην είχαν το happy end που θα θέλαμε.

Νιώθω λίγο μπερδεμένη αυτή τη στιγμή...
Γιατί να θέλουμε να θυμόμαστε ιστορίες που μας κάνουν να πονάμε;

Ίσως γιατί είναι δικές μας. Ολόδικες μας.

Ίσως γιατί οι όμορφες στιγμές στα παραμύθια μας, είναι πιο δυνατές από τις άσχημες. Και αυτές δε μπορεί να μας τις κλέψει κανείς. Ούτε οι πρωταγωνιστές τους, είτε είναι ακόμα στη ζωή μας, είτε αποφασίσαμε να τους βγάλουμε..

Βρίσκομαι σε σύγχυση. Δε μπορώ να αποφασίσω ποιες είναι πιο έντονες. Οι άσχημες ή οι ωραίες;

Φταίει το ότι οι μνήμες είναι ακόμα νωπές.. Ο χρόνος όμως είναι ο καλύτερος γιατρός.

Και εγώ βρίσκομαι σε καλό δρόμο, γιατί έχω αλλάξει τους πρωταγωνιστές. Και θα τα καταφέρω.

Θα έρθει η στιγμή που θα θυμάμαι μόνο τις καλές. Και όλα τα άλλα δε θα μ'αγγίζουν.

Συγνώμη για τη φλυαρία. Παρασύρθηκα.. Εμείς οι καρκίνοι είμαστε τόσο δραματικοί και ρομαντικοί ώρες ώρες.

Και κάτι τελευταίο.. εχτές εκεί που κοιτούσα τον ουρανό -πόσο γραφική, αθεράπευτα ρομαντική πια- ένα αστέρι έπεσε... και μόλις έσβησε έκανα την ευχή μου. Ελπίζω να πρόλαβα. 

Αυτό το post θα κλείσει ιδανικά αν ακούσεις αυτό:

"Έγιναν οι συλλαβές φωτεινά αστέρια

και το χαρτί ουρανός όταν χάνεται το φως.."

Liza.. xx