Thanks for the memories.. almost! (Part 1)

Αυτό είναι το δεύτερο ποστ και το έγραψα με τον ίδιο έξαλλο ενθουσιασμό που έγραψα το πρώτο. Η Ελένη μου έστειλε το #best_comment του μήνα και δε θα μπορούσα να μη ξεκινήσω με αυτό. 

"...νομίζω αποτυπώνεται ακριβώς αυτό που είσαι, αγαπητή φίλη-και αδερφή μου-κουμπάρα-θεία και νονά του παιδιού μου-γιαγιά της κοπέλας του εγγονού μου... (όπως κατάλαβες θέλω να σε τρώω στη μάπα μέχρι να φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο-το βίτσιο μου δεν έχει όρια)... να συνεχίσεις να ζεις τη ζωή σου τόσο δυνατά (όσο μιλάς) και να εμπνέεις τους γύρω σου!..." 

(Και δεν της έδωσα ούτε ένα ευρουλάκι για να τα πει αυτά! Ωστόσο σκέφτομαι να είμαι η μούσα της για πολλά χρόνια ακόμα. With love, Lassie.  #εσωτερικό αστείο) 

Για να μπεις στο mood του post άκου αυτό:

Το τελευταίου λοιπόν σουκού του Αυγούστου το πέρασα στον Πειραιά στη θεία Ελένη. Οκ δεν θέλει να τη φωνάζω θεία, κι αν έβλεπε αυτή τη προσφώνηση δε θα χαιρόταν και πολύ. 21 χρόνια που τη ξέρω δεν την έχω πει ποτέ "θεία". Την θέλω τη γλωσσίτσα μου.

Το σπιτάκι της θείας μου που λες βρίσκεται στη καρδιά της Δραπετσώνας. Και η καρδιά της Δραπετσώνας είναι η εκκλησία του Άγιου Φανούρη- που στις 27 του μηνός γιορτάζει και γίνεται τρελό πανηγυράκι στη γειτονιά. Και εμείς κάθε χρόνο είμαστε εκεί για να ανάψουμε ένα κεράκι και να του ζητήσουμε να μας φανερώσει αυτό που θέλουμε.. Έτσι και φέτος, σηκωθήκαμε από το σπίτι στο Μεγάλο Πεύκο και πήγαμε στον αγαπημένο μου Πειραιά. Που με τον καιρό μου δίνει κι άλλες αφορμές να τον αγαπώ περισσότερο..<3

Φτιάξαμε και φανουρόπιτες. Τέτοια μανούρα δε κάνουμε ούτε το Δεκαπενταύγουστο που γιορτάζει όλο το family! Ξέρεις τι είναι να λένε τη μαμά σου Μαίρη, το μπαμπά σου Παναγιώτη και την αδερφή και τη γιαγιά σου Δέσποινα; #zwenadrama

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος η κυριούλα που έχει τον πάγκο με τα βιβλία ήταν εκεί. Και μας περίμενε για να πάρουμε το καθιερωμένο βιβλιαράκι μας εγώ και η αδερφή μου. Και επειδή κάποιες παλιές συνήθειες δε ξεχνιούνται ποτέ... αγόρασα ένα βιβλίο ακόμα. Και την επόμενη στιγμή άρχισα να το διαβάζω! Και δεν είναι τυχαίος ο τίτλος του... Το είχα βάλει καιρό στο μάτι αυτό το βιβλίο, γιατί τον τελευταίο καιρό το κινητό μου είναι το επίκεντρο του κόσμου για μένα. 

"Ένα ντριν και είναι δικός σου!"

Και έχω ταυτιστεί...πλήρως.

Και το "ψάρεμα της πάπιας", όπως το λέω εγώ, ήταν εκεί. Όταν ήμουν μικρή είχα μανία με αυτές τις χρωματιστές πάπιες και πήγαινα και τις ψάρευα. Και χαιρόμουν λες κι είχα καταφέρει το ακατόρθωτο, κι ας ήταν απροκάλυπτα το πιο εύκολο παιχνίδι του κόσμου. Η χαρά μου ήταν αρκετή για να παραβλέπω το χαζοδωράκι που κέρδιζα... Έπαιρνα μόνο την ικανοποίηση πως τα κατάφερα και κοιμόμουν ευτυχισμένη το βράδυ..

Μιας και βρισκόμασταν εκεί κοντά δε γινόταν να μη κάνουμε μια βόλτα από το παλιό σπίτι, που ο μπαμπάς το βάφει για να το νοικιάσουμε... Το σπίτι αυτό υπάρχει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχω μεγαλώσει εκεί μέσα και τώρα θα μπει κάποιος άλλος.. Νιώθω σαν κάποιος να παραβιάζει το προσωπικό μου χώρο, σαν να μου κλέβει ένα μέρος από την ίδια μου τη ζωή. Πες με υπερβολική. Και εγώ θα με έλεγα αν δε το 'χα ζήσει.

'Ολα φαίνονται πιο απλά αν δεν είσαι στο χορό... 

Δεν κάτσαμε πολύ ευτυχώς. Φύγαμε για μια βόλτα με τη μαμά στο κέντρο. Πήγαμε να πάρουμε τροφή για τον Έκτορα, την Ορεστίνα και τη Ρουμπί. (τα 3 σκυλιά μας) Και εγώ συνέχιζα την αναδρομή στο παρελθόν, μπαίνοντας στο petshop αυτή τη φορά..

Δε ξέρω εσείς τι κάνατε στην ηλικία των 15- προφανώς πίνατε φυσιολογικό καφέ σε  φυσιολογικές καφετέριες με τα φυσιολογικά φιλαράκια σας- εγώ πάντως ξημεροβραδιαζόμουν σε αυτό το petshop! (Μη φυσιολογικό) 

Γούσταρα τρελά να μένω εκεί για ώρες και να χαζεύω τα ενυδρεία με τα ψάρια κλόουν που είναι τα αγαπημένα μου, σαν άξια φαν της ταινίας "Finding Nemo".

Εννοείται πως βρήκα και τους υπόλοιπους ήρωες! Εντόπισα το φούσκα (!) και τη κίτρινη -αντί μπλε- Ντόρι, που όμως παραμένει μορφή γιατί έχει πει την ατακάρα "Τι κάνουμε στα δύσκολα; Κολυμπάμε! Κολυμπάμε!" Με άλλα λόγια "Σκάσε και κολύμπα" :) Τι κρίμα που και ο δικός μου οδοντίατρος δεν είχε ενυδρεία με ψαράκια κλόουν... ή έστω χρυσόψαρα! Αλλά δεν παραπονιέμαι, είχε ελαφρύ χέρι. Κι αυτό αρκεί! :p

Αλλά και τους πολύχρωμους παπαγάλους που φαίνονται τόσο μεγαλοπρεπείς ακόμα και μέσα στα κλουβιά τους...

Και τα παπαγαλάκια της "αγάπης" που ήταν έτοιμα να μου τραγουδήσουν το σκοπό... 

'Η αυτό το πλάσμα που δήλωνε απεγνωσμένα με το βλέμμα του ότι το μόνο που ήθελε ήταν να έρθει κάποιος να το πάρει από εκεί... άλλωστε τι χρειάζεται;

Μόνο αγάπη...

Άντε και λίγη από αυτή την αγαπησιάρικη τροφή...

Σε αυτό το σημείο θέλω να ενημερώσω το σύμπαν ότι, οκ το έπιασα το υπονοούμενο! #LoveIsInTheAir Εκτός από καρδούλες, σκέφτεσαι να μου πετάξεις και βελάκια;;; #not

Ίσως και λίγη από αυτή τη gourmet τροφή...

Εσύ έχεις φάει το αρνί που σουβλίζεις το Πάσχα με γεύση ή συνοδευτικό το μύρτιλλο; Ο σκύλος σου μπορεί. Και όχι μόνο το Πάσχα, άλλα κάθε μέρα. Χα!

Συνέχισα τη βόλτα μες το petshop για τουλάχιστον μισή ώρα ακόμα... Ίσως και να θυμήθηκαν πως είμαι εκείνο το δαιμονισμένο κοριτσάκι που ερχόταν πριν από 7 χρονάκια, και μπαστακωνόταν εκεί με τις ώρες να χαζεύει τα κουνελάκια! #TrueStory

 Είχα αγοράσει κι εγώ όταν ήμουν μικρή ένα κουνελάκι και του 'χα δώσει το όνομα Σύμπα. Και όχι να το παινευτώ, αλλά τον είχα στα αλήθεια "βασιλιά". Κορόνα στο κεφάλι μου ντε.

Και μετά το ένα κουνέλι έγιναν δύο... Σοβαρολογώ.

Ύστερα ήρθαν και τα χαμστεράκια στη παρέα μας- με τη μαμά της φίλης μου να τσιρίζει στη θέα τους.. (τα είχαμε κρύψει στην ντουλάπα της κολλητής μου, γιατί αν τα έπαιρνα και αυτά στο σπίτι η μάνα μου θα με αποκλήρωνε σίγουρα)

Δεν είμαι υπέρ στο να πουλάμε τα ζώα.. γιατί εσένα θα σου άρεσε να σε πουλάνε;

Αλλά μικρότερη δε το καταλάβαινα αυτό.

Έπαιξα και εγώ με ένα Haribo σε σχήμα καρδιάς #LoveIsInTheAir

Α και κάτι τελευταίο. Σήμερα αποχαιρετάμε τον Αύγουστο με μια ρομαντική πανσέληνο, διαφορετική από τις άλλες...#Blue_Moon Το καλοκαίρι θέλησε στη εκπνοή του να μας κάνει ένα δώρο ακόμα.  Αν είσαι με τον αγαπημένο/η σου το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να τον πάρεις αγκαλιά...

Αν όμως δεν είσαι ΑΚΟΜΑ, βάλε ένα ποτήρι κρασί, βγες στην βεράντα σου και άκου αυτό:

Θα χαμογελάσεις αισιόδοξα και θα νιώσεις λες κι είναι ήδη δικός σου. 'Ενα είναι το σύνθημα και εγώ το βρήκα "I believe".

Liza... xx

...to be continued!