And..I just want to party all the time!

Σέρνομαι, αλλά δε θα παραπονεθώ. Ήταν γαμάουα.

Σε αυτό το σημείο θαρρώ πως πρέπει να ακούσεις αυτό:

#TheSoundtrack

Φόρεσα τα ρούχα που λατρεύω και βγήκα έξω το βράδυ της Πέμπτης. Και έβγαλα από το πρόγραμμά μου, έτσι εύκολα, το μάθημα της κοινωνικής ψυχολογίας που έδινα τη Παρασκευή με τη δροσούλα. Πρώτη φορά το έκανα αυτό. #swear Έχω λίγες τύψεις, αλλά είναι τόσο λίγες που καταντούν ανύπαρκτες.

Και βγήκα και τη Παρασκευή. Γιατί μια βραδιά δε φτάνει...ναι. 

Μα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αυτός ο μαραθώνιος που ονόμασα "Τα κορίτσια ξενυχτάνε" (κι ας μην ήμασταν μόνο κορίτσια στο παρεάκι) ξεκίνησε από τα νότια προάστια και συγκεκριμένα το Opus!

Λίγο πριν πάω να απολαύσω τα αγαπημένα μου "μελισσάκια" πέρασα μια βόλτα από το "Yoomoo" και έφαγα την μικρότερη ποσότητα frozen yogurt που υπάρχει.

#must

Σε αυτό το μαγαζί έχει τις πιο απίστευτες γεύσεις frozen που έχω αντικρύσει ποτέ. Φράουλα, βανίλια Μαδαγασκάρης, ρόδι, μύρτιλλο, σοκολάτα Βελγίου και μήλο είναι λίγες από αυτές. Θα γίνω θαμώνας.

Η Νάγια μας περίμενε έξω από την Opus -πρώτη και καλύτερη- και σε λίγο μαζεύτηκε όλο το παρεάκι, έτοιμο για τρελό τζέρτζελο!

Και το live ξεκίνησε... και δεν ξέρω αν σταμάτησα να χοροπηδάω από εκείνη τη στιγμή. Να και τώρα, που κάθομαι στην καρέκλα και γράφω, έχω την προδιάθεση να σηκωθώ και να χοροπηδάω. Jump jump jump!

Τη Νάγια τη καλούσε το καθήκον, αφού ήταν η φωτογράφος της βραδιάς. Και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι ήμαστε πολλοί από το family του tralala σε αυτό το μέρος. Η Νάγια, εγώ και ο Γρηγόρης! #new_entry Τον γνώρισα εκείνο το βράδυ. Και επιβεβαίωσα το κανόνα. Εμείς που δουλεύουμε στο tralala..είμαστε πολύ τραλαλά να πούμε. #TrueStory

Ο καλούλης ο Κώστας χόρευε μακαρένα με χάρη και μας χορογραφούσε! (μας έδειχνε αυτή τη πολύυυυ δύσκολη χορογραφία της μακαρένα, που μόνο ΕΓΩ θα μπορούσα να κάνω λάθος.) Και καθόμασταν και στη πιο τέλεια θέση για να κάνουμε τρελά χορευτικά και να μας θαυμάζει όλος ο κόσμος! #TO_thrassos

Και επειδή είμαστε Ελληνάρες οι άτιμοι, το χορέψαμε και το τσιφτετελάκι μας, γιατί αυτή η τρελή μπάντα είχε κέφια και μας τραγούδησε "Δε ταιριάζεται σου λέω". Για τη μανουρίτσα μας και μόνο.

Κι αν δε με πιστεύεις δες αυτό:

The day after.

Δε βάζω καν το ξυπνητήρι να χτυπήσει, γιατί δεν υπάρχει το ενδεχόμενο να σηκωθώ από το κρεβάτι μου για να πάω να γράψω. Εξάλλου έχω διαβάσει μόνο 5 από τις 25 σελίδες που είχα να μάθω νεράκι.

Σηκώνομαι στις 11.30 ώρα, λες και δε συμβαίνει τίποτα. #zwara

Βάζω τη φούστα τη μακρυά, γιατί έχει και αέρα και δε θέλω ατυχήματα, και στις 6 το team του tralala -παντού ενωμένο, ποτέ νικημένο- βρίσκεται στο Τείχος των Εθνών.

Και άλλο ένα πάρτυ ξεκινά και δώστου Jump around ξανά.

Και δώστου δηλώσεις με τους seeexyyyyyy

Λίγο αργότερα συνέβη και αυτό. Δε μπορούσαμε να μη το απαθανατίσουμε.  

Αυτά τα πλάσματα είναι από άλλο πλανήτη, για αυτό τα αγαπώ. 

Όχι βέβαια ότι εμείς είμαστε καλύτερες.

Εννοείται πως μετά από αυτό το βράδυ πόναγε η κοιλιά μου, γιατί δε θυμάμαι πόσες amita motion ήπια. Θυμάμαι ωστόσο πως ζήτησα από το μπάρμαν και μια amita banana, γιατί βαρέθηκα τις motion #TO_thrassos_mou_den_exei_oria και ένα Beileys. 

Και όταν ζήτησα το Beileys, ο μπάρμαν με απελπισμένο βλέμμα μας λέει "Δε νομίζω κορίτσια, μου φαίνεστε μικρές. Πόσο είστε;" Διατήρησα την ψυχραιμία μου, που για ΔΕΥΤΕΡΗ συνεχόμενη βραδιά, (ναι έζησα παρόμοιο σκηνικό και στην Opus) με ρωτάνε την ηλικία μου και διεκδίκησα το Beileys. Χωρίς θύματα.

Σου φαίνομαι για μικράκι φίλε;

Και συνεχίζω.

Το φετινό tour που λες δεν έπρεπε να λέγετε Tour Θετικής ενέργειας, αλλά Panik Records Tour.   Αλλά ας σταθούμε μόνο στο τελευταίο live act της βραδιάς, που δεν ήταν άλλο από τη μια και μοναδική Ελενάρα, που τα έδωσε όλα μαζί με τους Playmen. 

Μετά από την πιο θετική καλλιτέχνιδα, που είδα εκείνο το βράδυ on stage, πήραμε το δρόμο του γυρισμού. 

Με γύρισε η -πιοΘεάΠεθαίνεις- Νάγια σπίτι μου γιατί δε μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Και γιατί είχα συμπληρώσει τουλάχιστον 6 ωρίτσες όρθια. Αλλά δε χωράνε παράπονα εδωπέρα, πέρασα καλά. 

Και μπορεί να μην είχαμε ιδέα -κάποιες στιγμές- σε ποιο σημείο της Αθήνας βρισκόμαστε αλλά... Who cares?

Εννοείται δεν επιλέξαμε την συντομότερη απόσταση. Μ'αρέσουν αυτές οι βόλτες με το αμάξι το βράδυ, που σε χτυπάει το δροσερό αεράκι στο πρόσωπο και ακούς μουσική και χαλαρώνεις..

Δεν έχει σημασία που πας..

Αλλά να έχεις καλή παρέα στη διαδρομή.

Για να τραγουδάτε.

Για να χορεύετε. 

Μπορείτε να τραγουδάτε και να χορεύετε αυτό ας πούμε:

Και θα πω το κλισέ του αιώνα τώρα. Ετοιμαστείτε.

Σημασία δεν έχει η αφετηρία... ούτε ο προορισμός. Σημασία έχει μοναχά το ταξίδι μέχρι την Ιθάκη- σου.

Ακόμα και αν η Ιθάκη στην προκειμένη είναι το σπιτάκι σου.

Εγώ βρήκα το καλύτερο πλήρωμα για τη διαδρομή.

Να ζείτε δυνατά.

Liza.. xxx

ps. Ιάκωβε βγαίνει και σε μπουφανάκι! Σε λίγο θα πιάσουν τα κρύα..κανόνισε! :p