I just want to know how I am.

Αυτό το πόστ διαβάζεται ιδανικά αν ακούς αυτό το πανέμορφο τραγούδι:

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με απασχολούσε πολύ το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Όλο άλλαζα γνώμες, κάποια στιγμή σταθεροποιήθηκα (και έγινα παιδαγωγός) και μετά πάλι τριγύριζε αυτό στο μυαλό μου: "άραγε εγώ σε τι να είμαι πραγματικά καλή;"

Όσο μεγάλωνα, το ερώτημα αυτό γινόταν όλο και πιο επίμονο, και πιο επίμονο, και πιο επίμονο και ουφ, θα σκάσω. Που θα πάει όλο αυτό; Μάλλον αυτά είναι τα λεγόμενα υπαρξιακά, και εμένα προφανώς με είχαν πιάσει από νεογέννητο.

Υπήρχαν παιδιά στο σχολείο που ήταν άριστοι στα μαθηματικά- εγώ πάτος- τέλεια στο χορό, στο τρέξιμο, στο τραγούδι, σε χίλια δυο. Στο μυαλό μου τους είχα κατατάξει με το όνομά τους και δίπλα κολλημένο το χάρισμά τους. (στο δημοτικό είχα αρχίσει να πιστεύω πως αν άνοιγα το λεξικό στο λήμμα "μαθηματικά", θα έβρισκα δίπλα γραμμένο το όνομα της κολλητής μου της Ελένης.)

Άραγε το δικό μου όνομα ήταν γραμμένο πουθενά; 

Πότε θα το έβρισκα επιτέλους;

Και που θα καταλάβαινα πως αυτό είναι το δικό μου "χάρισμα" για να το εξελίξω;

Κι αν δε το καταλάβαινα και το προσπερνούσα έτσι απλά; 

(τερματίζω το άγχος κάπου εδώ.)

Στον αγώνα μου να ανακαλύψω σε τι είμαι πραγματικά καλή, δοκίμαζα όσα περισσότερα πράγματα μπορούσα, και σκεφτόμουν άλλα τόσα που ήθελα να κάνω αλλά δε χωρούσαν στο πρόγραμμα. Από τη λύσσα μου στην τρίτη λυκείου, τότε που όλοι οι συμμαθητές μου τραβούσαν τα μαλλιά τους για τις πανελλήνιες που πλησίαζαν, εγώ έδινα αβέρτα διπλώματα γαλλικών και αποφάσισα να ξεκινήσω και το φλαμένκο. Ίσως ο χορός να ήταν το πεπρωμένο μου. Αν δε το δοκίμαζα, πως θα το μάθαινα δηλαδή;

Και είχα τόσο πείσμα, που δέχτηκα να παρακολουθώ το τμήμα των αρχάριων και των προχωρημένων παράλληλα. Αυτό σήμαινε πως στο τμήμα μου υπήρχαν και 7χρονα παιδάκια που τα κατάφερναν πολύ καλύτερα από εμένα και πολλές φορές με φορές με βοηθούσαν κιόλας. ("μπιζέλι" και Σοφία σας ευχαριστώ, είστε οι πιο τέλειες χορεύτριες στη καρδιά μου- και σένα υπερτέλεια δασκάλα κ. Όλγα σας αγαπώ, για όλες τις φορές που μου είπατε να μη καμπουριάζω και γιατί μου μάθατε να παίζω καστανιέτες.) 

Αφού βεβαιώθηκα πως δεν είναι καρμική η σχέση μου με το χορό, και πήρα μαζί μου τις αναμνήσεις της παράστασης που ανεβάσαμε σε ένα θεατράκι στο Φάληρο, σταμάτησα. Βλέποντας τη Σοφία και το "μπιζέλι" να χορεύει, είχα σιγουρευτεί πως αυτές είχαν βρει τον εαυτό τους μέσα σε όλο αυτό.

στο βάθος το "μπιζέλι"

Υποδυόμασταν τις ψυχές σε αυτή τη παράσταση -και ας το παραδεχτούμε πια έχει περάσει καιρός- ήμασταν σα ξεμαλλιασμένες κότες που τους είχαν μαυρίσει το μάτι.

Ήρθαν άπειροι πειραματισμοί μετά το φλαμένκο, όπως η δημιουργική γραφή, η δημοσιογραφία και ειδικά τα ρεπορτάζ που τόσο αγάπησα και σίγουρα αναγνωρίζω ως μέρος του εαυτού μου, συνεντεύξεις για να μπω στο Fashion Workshop της Βίκυ Καγιά ( οπού μάλιστα τα κατάφερα αλλά δεν είχα λεφτά να πληρώσω τα δίδακτρα και πολύ στεναχωρήθηκα #fail), σεμινάρια τηλεοπτικού, θεατρικού και κινηματογραφικού σεναρίου, θεατρικές ομάδες #amhxanes_stigmes_mono κτλ, κτλ, κτλ.

Με λες και ανήσυχο πνεύμα. 

Είχα αρχίσει να σχηματίζω μια εικόνα για τον εαυτό μου και να καταλαβαίνω πως το γράψιμο σε όλες τους τις εκφάνσεις με απασχολεί πολύ. Αλλά δε ξέρω που πάει όλο αυτό και αν θα καταλήξει κάπου. Για αυτό αποφάσισα να κρατήσω αυτή τη μανουρίτσα που λέει και η Μαίρη, για τον εαυτό μου. Κι όπου βγει.

Κατά τη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού είπα να κάνω μια παύση από τις υπαρξιακές μου αναζητήσεις, άλλωστε κοντεύω να πάρω και πτυχίο πια, και να αποδεχτώ πως μάλλον ο προορισμός μου είναι πασιφανής. Και κάπου εκεί που το έπαιρνα απόφαση πως θα είμαι παιδαγωγός, τα βράδια σκάλιζα συνταγές και λίγο πριν τα μεσάνυχτα τις εκτελούσα κιόλας. (ακούστηκε λίγο παραμυθένιο αυτό;) Πάνω που νόμιζα πως είχα λύσει το υπαρξιακό μου θέμα, τσουυυυπ, να το πάλι!

Δε κατάλαβα πότε άρχισα να σκέφτομαι πόσο τέλειο θα ήταν να ήμουν πραγματικά καλή στα μαγειρέματα, και η ιδέα με ενθουσίασε τόσο που συνέχισα το διαβασματάκι-καψιματάκι και τον Οκτώβρη,  και χωρίς καλά- καλά να το καταλάβω έφτασα με τρελή χαρά έξω από το "The Seminar Project", το εργαστήρι μαγειρικής του Γιάννη Λουκάκου.

Και συγκεκριμένα με μια Valrhona στο χέρι.

Όπου Valrhona: η καλύτερη ποιοτικά σοκολάτα παγκοσμίως, με τεχνικό σύμβουλο στην Ελλάδα τον pastry chef Δημήτρη Χρονόπουλo, του οποίου αγαπημένο γλυκό είναι το Saint Honore, μια τούρτα που πήρε το όνομά της από το Γάλλο προστάτη των αρτοποιών και ζαχαροπλαστών, Saint Honore, και κατασκευάζεται από καραμελωμένα σου (τα οποία εννοείται πως θα δοκιμάσω να φτιάξω τα Χριστούγεννα στο σπίτι), κρέμα και σφολιάτα. (ναι είμαι τόσο καμμένη που ξέρω μέχρι και το αγαπημένο του γλυκό, αλλά όλο αυτό είναι τέλειο για μένα, οπότε σταμάτα να με κοροιδεύεις)

Φτάνοντας στο "The Seminar Project" για το πρώτο μου σεμινάριο "Απολαυστικά ριζότο" δεν ήξερα τι με περίμενε. Βλέποντας όμως μαχαίρια πάνω σε πάγκους παρόμοιους με αυτούς του master chef, είπα από μέσα μου "ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ" να συμβαίνει αυτό!!! Η αγωνία μου είχε χτυπήσει κόκκινο όταν το "hands on" μάθημα ξεκίνησε και ο κύριος Γιάννης μας έδειξε τη τεχνική  του ριζότο, την οποία λίγο αργότερα θα εκτελούσαμε σε ομάδες των δύο ατόμων.

Λίγο αργότερα, εγώ και η κυρία Ιωάννα, μια γλυκίτατη κυρία που είχα τη τύχη να συνεργαστώ, βάλαμε τις ποδιές μας και επιτέλους άρχισε το μαγείρεμα! Η κυρία Ιωάννα ανέλαβε το τσιγάρισμα των μανιταριών και εγώ το μαγείρεμα του ρυζιού. Ο κύριος Γιάννης είχε δύο βοηθούς που δε τον φώναζαν "κ.Γιάννη" αλλά τον αποκαλούσαν "chef ". (πόσο γαμάτο;;;;) Πέρασε δύο φορές πάνω από τη κατσαρόλα μου και με παρατηρούσε. Ένιωθα πως η διαδικασία προχωρούσε όπως μας την είχε δείξει ο "chef", και είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ που ήθελα να αρχίσω να ουρλιάζω από τη χαρά. Παναγία μου πρέπει να είχα πάρει φωτιά! Ήταν σα να βρήκα τον εαυτό μου μέσα σε μια στιγμή. 

Ήμουν τόσο ο εαυτός μου μέσα σε όλο αυτό, δεν είχα αμφιβολία πως εδώ υπάρχει κάτι "καρμικό". Και τότε θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει στη Maryland και το κράτησα σαν τη πιο σπουδαία συμβουλή που είχα ακούσει ποτέ:

"Το θέμα είναι να βρεις την ιδέα σου και μετά να μη διστάσεις να την κάνεις πράξη."

Ριζότο μανιταριών με λάδι τρούφας και θυμάρι που μοσχοβολά <3

Όταν παρουσίασα το πιάτο της ομάδας μας στον "chef" και άκουσα τη γνώμη του, αισθάνθηκα περήφανη για μένα. Και αυτό είναι ένα μικρό κατόρθωμα αν σκεφτείς πως δε χάνω ευκαιρία να επικρίνω τον εαυτό μου. (για αυτό με επιβράβευσα με αυτή τη ξεχωριστή tiramisu)

Εννοείται πως ξαναπήγα στο "The Seminar Project" διαλέγοντας ένα σεμινάριο ζαχαροπλαστικής που είναι και το στοιχείο μου. Στο μάθημα αυτό, μάθαμε τα αγαπημένα επιδόρπια του chef. Φτιάξαμε ένα σουφλέ σοκολάτας και παγωτό,

κρέμα λεμονιού με crumble,

όμως η κρέμα μπαχαρικών με καραμελωμένα μήλα ήταν αυτή που έκλεψε την παράσταση από τη μοιραία σοκολάτα. Και μπορεί να μη με πιστεύεις, αλλά το άρωμα αυτής της κρέμας είναι ταξίδι ολόκληρο. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.-

Θαρρώ πως βρήκα την ιδέα και το μόνο που έχει μείνει είναι να την κάνω πράξη.

( Παρένθεση )

Πριν λίγες μέρες είδα τη μέντορα "boo" και της είπα πως θέλω να γίνω ζαχαροπλάστης.

Μου είπε: Να γίνεις!

Ήμουν σίγουρη πως θα το έλεγε αυτό!

Αν έλεγε κάτι άλλο, θα με απογοήτευε. Αλλά εκείνη δεν με απογοητεύει ποτέ.

( Κλείνει η παρένθεση )

Τώρα αν με ρωτούσες τι θα έκανα αν ήξερα πως δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχω, θα σου απαντούσα αυτό: Θέλω να γίνω ζαχαροπλάστης. 

Εσύ;

 ;)

Liza...xxx

ps. Valrhona θα βρεις και στη "Σοκολάτα 54", τη σοκολατερί που ήπια την πιο επική ζεστή σοκολάτα-πορτοκάλι. Να πας. Τα Χριστούγεννα ;)