Είδα μια εικόνα , την κατέγραψα και τώρα σε προκαλώ να τη δεις και εσύ.
Κλείσε τα μάτια.
Και τώρα δες.
"Δεν επέλεξε την εύκολη λύση. Για ένα ακόμη πρωινό ανέβηκε τις σκάλες με τα πόδια χωρίς να το πολυσκεφτεί. Τα πόδια της ανέβαιναν το ένα σκαλί μετά το άλλο με ταχύτητα και ένταση, όμως η αναπνοή της παρέμενε ήρεμη. Θα έλεγε κανείς πως την κυνηγούσαν, αλλά αυτή το μόνο που έκανε ήταν να τρέχει να πιάσει τον εαυτό της. Ένιωθε πιο ζωντανή από ποτέ. Από μέσα της μέτραγε θερμίδες και φανταζόταν πως κάθε σκαλί που ανέβαινε έκανε το κορμί της ακόμα πιο σμιλεμένο και όμορφο. Ηταν ένα παιχνίδι που είχε εφεύρει με το μυαλό, ώστε να μη πέφτει στη παγίδα της αδράνειας κάθε φορά που φλέρταρε με την ιδέα να χρησιμοποιήσει τις κυλιόμενες σκάλες όπως ο υπόλοιπος κόσμος. Φορούσε μια ολόσωμη μπλε φόρμα, πάνω στην οποία υπήρχαν αποτυπωμένα μεγάλα λουλούδια, και το μόνο σημείο του σωματός που άφηνε ακάλυπτο ήταν οι ώμοι. Είχε πιάσει ψηλά τα μαλλιά της και ο ατημέλητος κότσος της αποκάλυπτε τον αυχένα της και ένα μεγάλο μέρος της πλάτης. Το δέρμα της ήταν λαμπερό και τα μάτια της γυάλιζαν.
Ενιωθε πιο σίγουρη από ποτέ. Εκανε τη παρουσία της αισθητή χωρίς να το προσπαθεί.
Διέσχισε γρήγορα το δρόμο και πέρασε τη σιδερένια πόρτα ντης δουλειάς της για τελευταία φορά αυτό το καλοκαίρι. Επιτέλους διακοπές, σκέφτηκε και ενα τεράστιο χαμόγελο της ξέφυγε. Πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να ήθελε να αντλήσει λίγη ενέργεια ακόμα από το πρωινό αέρα, και συνέχισε να περπατάει με λίγο πιο αργά βήματα αυτή τη φορά. Έφτασε στο πιο όμορφο σημείο του κτηρίου• ενα τεράστιο ψηλό κλουβί με καναρίνια και καρδερίνες στο κέντρο του προαύλιου χώρου.
Τα σίδερα του κόκκινου κλουβιού σχημάτιζαν άπειρα μικρά τετραγωνάκια που με δυσκολία της επέτρεπαν να διακρίνει τι υπάρχει από την άλλη πλευρά. Κοιτούσε αφηρημένα το κλουβί, ώσπου διέκρινε μια γνώριμη παρουσία να περνάει από πίσω. Γρήγορα τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν, καθώς τα μάτια και των δύο καρφώθηκαν στο ίδιο κόκκινο τετραγωνάκι. Μια στιγμή πιο μετά διέκρινε τα χείλη του, ενώ πριν καλά καλά το καταλάβει, εκείνος της χαμογελούσε και της έλεγε καλημέρα προσφέροντας αργά και τόσο ακαταμάχητα το όνομά της. Η φωνή του φάνταζε σαν απόηχος ενός αισθησιακού ψυθίρου στο αυτί.. Σχεδόν άκουγε την αναπνοή του.
Του είπε καλημέρα, ενώ προσπαθούσε να κρύψει τη ταραχή της. Μες το μυαλό της ηχούσαν όμορφες μουσικές καθώς η φωνή της απομακρυνόταν σαν θωλομένος αντίλαλος και ενωνόταν αρμονικά με τη δική του. Στην σκέψη πως ενώθηκε με εκείνον έστω και με αυτό το τρόπο, τρελαινόταν.
Δε μπορεί, το ίδιο θα αισθανόταν κι εκείνος. "
Και τώρα πες μου... σ´άρεσε αυτό που είδες;
Liza...xxx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου