I just want to know how I am.

Αυτό το πόστ διαβάζεται ιδανικά αν ακούς αυτό το πανέμορφο τραγούδι:

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με απασχολούσε πολύ το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Όλο άλλαζα γνώμες, κάποια στιγμή σταθεροποιήθηκα (και έγινα παιδαγωγός) και μετά πάλι τριγύριζε αυτό στο μυαλό μου: "άραγε εγώ σε τι να είμαι πραγματικά καλή;"

Όσο μεγάλωνα, το ερώτημα αυτό γινόταν όλο και πιο επίμονο, και πιο επίμονο, και πιο επίμονο και ουφ, θα σκάσω. Που θα πάει όλο αυτό; Μάλλον αυτά είναι τα λεγόμενα υπαρξιακά, και εμένα προφανώς με είχαν πιάσει από νεογέννητο.

Υπήρχαν παιδιά στο σχολείο που ήταν άριστοι στα μαθηματικά- εγώ πάτος- τέλεια στο χορό, στο τρέξιμο, στο τραγούδι, σε χίλια δυο. Στο μυαλό μου τους είχα κατατάξει με το όνομά τους και δίπλα κολλημένο το χάρισμά τους. (στο δημοτικό είχα αρχίσει να πιστεύω πως αν άνοιγα το λεξικό στο λήμμα "μαθηματικά", θα έβρισκα δίπλα γραμμένο το όνομα της κολλητής μου της Ελένης.)

Άραγε το δικό μου όνομα ήταν γραμμένο πουθενά; 

Πότε θα το έβρισκα επιτέλους;

Και που θα καταλάβαινα πως αυτό είναι το δικό μου "χάρισμα" για να το εξελίξω;

Κι αν δε το καταλάβαινα και το προσπερνούσα έτσι απλά; 

(τερματίζω το άγχος κάπου εδώ.)

Στον αγώνα μου να ανακαλύψω σε τι είμαι πραγματικά καλή, δοκίμαζα όσα περισσότερα πράγματα μπορούσα, και σκεφτόμουν άλλα τόσα που ήθελα να κάνω αλλά δε χωρούσαν στο πρόγραμμα. Από τη λύσσα μου στην τρίτη λυκείου, τότε που όλοι οι συμμαθητές μου τραβούσαν τα μαλλιά τους για τις πανελλήνιες που πλησίαζαν, εγώ έδινα αβέρτα διπλώματα γαλλικών και αποφάσισα να ξεκινήσω και το φλαμένκο. Ίσως ο χορός να ήταν το πεπρωμένο μου. Αν δε το δοκίμαζα, πως θα το μάθαινα δηλαδή;

Και είχα τόσο πείσμα, που δέχτηκα να παρακολουθώ το τμήμα των αρχάριων και των προχωρημένων παράλληλα. Αυτό σήμαινε πως στο τμήμα μου υπήρχαν και 7χρονα παιδάκια που τα κατάφερναν πολύ καλύτερα από εμένα και πολλές φορές με φορές με βοηθούσαν κιόλας. ("μπιζέλι" και Σοφία σας ευχαριστώ, είστε οι πιο τέλειες χορεύτριες στη καρδιά μου- και σένα υπερτέλεια δασκάλα κ. Όλγα σας αγαπώ, για όλες τις φορές που μου είπατε να μη καμπουριάζω και γιατί μου μάθατε να παίζω καστανιέτες.) 

Αφού βεβαιώθηκα πως δεν είναι καρμική η σχέση μου με το χορό, και πήρα μαζί μου τις αναμνήσεις της παράστασης που ανεβάσαμε σε ένα θεατράκι στο Φάληρο, σταμάτησα. Βλέποντας τη Σοφία και το "μπιζέλι" να χορεύει, είχα σιγουρευτεί πως αυτές είχαν βρει τον εαυτό τους μέσα σε όλο αυτό.

στο βάθος το "μπιζέλι"

Υποδυόμασταν τις ψυχές σε αυτή τη παράσταση -και ας το παραδεχτούμε πια έχει περάσει καιρός- ήμασταν σα ξεμαλλιασμένες κότες που τους είχαν μαυρίσει το μάτι.

Ήρθαν άπειροι πειραματισμοί μετά το φλαμένκο, όπως η δημιουργική γραφή, η δημοσιογραφία και ειδικά τα ρεπορτάζ που τόσο αγάπησα και σίγουρα αναγνωρίζω ως μέρος του εαυτού μου, συνεντεύξεις για να μπω στο Fashion Workshop της Βίκυ Καγιά ( οπού μάλιστα τα κατάφερα αλλά δεν είχα λεφτά να πληρώσω τα δίδακτρα και πολύ στεναχωρήθηκα #fail), σεμινάρια τηλεοπτικού, θεατρικού και κινηματογραφικού σεναρίου, θεατρικές ομάδες #amhxanes_stigmes_mono κτλ, κτλ, κτλ.

Με λες και ανήσυχο πνεύμα. 

Είχα αρχίσει να σχηματίζω μια εικόνα για τον εαυτό μου και να καταλαβαίνω πως το γράψιμο σε όλες τους τις εκφάνσεις με απασχολεί πολύ. Αλλά δε ξέρω που πάει όλο αυτό και αν θα καταλήξει κάπου. Για αυτό αποφάσισα να κρατήσω αυτή τη μανουρίτσα που λέει και η Μαίρη, για τον εαυτό μου. Κι όπου βγει.

Κατά τη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού είπα να κάνω μια παύση από τις υπαρξιακές μου αναζητήσεις, άλλωστε κοντεύω να πάρω και πτυχίο πια, και να αποδεχτώ πως μάλλον ο προορισμός μου είναι πασιφανής. Και κάπου εκεί που το έπαιρνα απόφαση πως θα είμαι παιδαγωγός, τα βράδια σκάλιζα συνταγές και λίγο πριν τα μεσάνυχτα τις εκτελούσα κιόλας. (ακούστηκε λίγο παραμυθένιο αυτό;) Πάνω που νόμιζα πως είχα λύσει το υπαρξιακό μου θέμα, τσουυυυπ, να το πάλι!

Δε κατάλαβα πότε άρχισα να σκέφτομαι πόσο τέλειο θα ήταν να ήμουν πραγματικά καλή στα μαγειρέματα, και η ιδέα με ενθουσίασε τόσο που συνέχισα το διαβασματάκι-καψιματάκι και τον Οκτώβρη,  και χωρίς καλά- καλά να το καταλάβω έφτασα με τρελή χαρά έξω από το "The Seminar Project", το εργαστήρι μαγειρικής του Γιάννη Λουκάκου.

Και συγκεκριμένα με μια Valrhona στο χέρι.

Όπου Valrhona: η καλύτερη ποιοτικά σοκολάτα παγκοσμίως, με τεχνικό σύμβουλο στην Ελλάδα τον pastry chef Δημήτρη Χρονόπουλo, του οποίου αγαπημένο γλυκό είναι το Saint Honore, μια τούρτα που πήρε το όνομά της από το Γάλλο προστάτη των αρτοποιών και ζαχαροπλαστών, Saint Honore, και κατασκευάζεται από καραμελωμένα σου (τα οποία εννοείται πως θα δοκιμάσω να φτιάξω τα Χριστούγεννα στο σπίτι), κρέμα και σφολιάτα. (ναι είμαι τόσο καμμένη που ξέρω μέχρι και το αγαπημένο του γλυκό, αλλά όλο αυτό είναι τέλειο για μένα, οπότε σταμάτα να με κοροιδεύεις)

Φτάνοντας στο "The Seminar Project" για το πρώτο μου σεμινάριο "Απολαυστικά ριζότο" δεν ήξερα τι με περίμενε. Βλέποντας όμως μαχαίρια πάνω σε πάγκους παρόμοιους με αυτούς του master chef, είπα από μέσα μου "ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ" να συμβαίνει αυτό!!! Η αγωνία μου είχε χτυπήσει κόκκινο όταν το "hands on" μάθημα ξεκίνησε και ο κύριος Γιάννης μας έδειξε τη τεχνική  του ριζότο, την οποία λίγο αργότερα θα εκτελούσαμε σε ομάδες των δύο ατόμων.

Λίγο αργότερα, εγώ και η κυρία Ιωάννα, μια γλυκίτατη κυρία που είχα τη τύχη να συνεργαστώ, βάλαμε τις ποδιές μας και επιτέλους άρχισε το μαγείρεμα! Η κυρία Ιωάννα ανέλαβε το τσιγάρισμα των μανιταριών και εγώ το μαγείρεμα του ρυζιού. Ο κύριος Γιάννης είχε δύο βοηθούς που δε τον φώναζαν "κ.Γιάννη" αλλά τον αποκαλούσαν "chef ". (πόσο γαμάτο;;;;) Πέρασε δύο φορές πάνω από τη κατσαρόλα μου και με παρατηρούσε. Ένιωθα πως η διαδικασία προχωρούσε όπως μας την είχε δείξει ο "chef", και είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ που ήθελα να αρχίσω να ουρλιάζω από τη χαρά. Παναγία μου πρέπει να είχα πάρει φωτιά! Ήταν σα να βρήκα τον εαυτό μου μέσα σε μια στιγμή. 

Ήμουν τόσο ο εαυτός μου μέσα σε όλο αυτό, δεν είχα αμφιβολία πως εδώ υπάρχει κάτι "καρμικό". Και τότε θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει στη Maryland και το κράτησα σαν τη πιο σπουδαία συμβουλή που είχα ακούσει ποτέ:

"Το θέμα είναι να βρεις την ιδέα σου και μετά να μη διστάσεις να την κάνεις πράξη."

Ριζότο μανιταριών με λάδι τρούφας και θυμάρι που μοσχοβολά <3

Όταν παρουσίασα το πιάτο της ομάδας μας στον "chef" και άκουσα τη γνώμη του, αισθάνθηκα περήφανη για μένα. Και αυτό είναι ένα μικρό κατόρθωμα αν σκεφτείς πως δε χάνω ευκαιρία να επικρίνω τον εαυτό μου. (για αυτό με επιβράβευσα με αυτή τη ξεχωριστή tiramisu)

Εννοείται πως ξαναπήγα στο "The Seminar Project" διαλέγοντας ένα σεμινάριο ζαχαροπλαστικής που είναι και το στοιχείο μου. Στο μάθημα αυτό, μάθαμε τα αγαπημένα επιδόρπια του chef. Φτιάξαμε ένα σουφλέ σοκολάτας και παγωτό,

κρέμα λεμονιού με crumble,

όμως η κρέμα μπαχαρικών με καραμελωμένα μήλα ήταν αυτή που έκλεψε την παράσταση από τη μοιραία σοκολάτα. Και μπορεί να μη με πιστεύεις, αλλά το άρωμα αυτής της κρέμας είναι ταξίδι ολόκληρο. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.-

Θαρρώ πως βρήκα την ιδέα και το μόνο που έχει μείνει είναι να την κάνω πράξη.

( Παρένθεση )

Πριν λίγες μέρες είδα τη μέντορα "boo" και της είπα πως θέλω να γίνω ζαχαροπλάστης.

Μου είπε: Να γίνεις!

Ήμουν σίγουρη πως θα το έλεγε αυτό!

Αν έλεγε κάτι άλλο, θα με απογοήτευε. Αλλά εκείνη δεν με απογοητεύει ποτέ.

( Κλείνει η παρένθεση )

Τώρα αν με ρωτούσες τι θα έκανα αν ήξερα πως δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχω, θα σου απαντούσα αυτό: Θέλω να γίνω ζαχαροπλάστης. 

Εσύ;

 ;)

Liza...xxx

ps. Valrhona θα βρεις και στη "Σοκολάτα 54", τη σοκολατερί που ήπια την πιο επική ζεστή σοκολάτα-πορτοκάλι. Να πας. Τα Χριστούγεννα ;)

Pavlova's Story

Ακου αυτό το φθινοπωρινό που μου θύμισε το timeline μου.

Αυτό παίζει να ήταν το πιο βαρετό σουκού ever. Έμεινα σπίτι, χωρίς να βλέπω τίποτα πέρα από τη μύτη μου. Δε έπρεπε λέει να φοράω τους φακούς μέχρι σήμερα που θα πάω στον οφθαλμίατρο να κάνω τη βυθοσκόπηση. 

Και σε προλαβαίνω! Mη με ρωτήσεις γιατί δεν έχω γυαλιά, γιατί ΔΕΝ έχω.

Επίσης μόλις σήμερα έμαθα πως μετά την εξέταση θα πάρει τουλάχιστον μια ώρα για να απανέλθει η όραση μου (αυτή που έχω τελος πάντων) και κάπου σοκαρίστηκα. Δεν ήμουν έτοιμη για αυτό. Το μυαλό μου είχε φτάσει μέχρι στο οτι θα μου βάλουν κάτι σταγόνες που θα με θολώσουν για κανά δεκάλεπτο και μετά ούτε γάτα ούτε ζημιά. Σπιτάκι. Αλλά ΔΕΝ. Θα πάει μακρυά η βαλίτσα.

Και εκεί που είχα πλέον σιγουρευτεί πως αυτό είναι το πιο βαρετό σουκού ever, και χαζολογούσα άκεφα στο iPad γλυκές συνταγές, έπιασε το μάτι μου την pavlova και τσουπ τη γκούγκλαρα στη στιγμή να τα μάθω όλα! Και μετά πορώθηκα και άρχισα να διαβάζω σαν τρελή, να σημειώνω, να μαθαίνω πως να την φτιάχνω από video στο you tube και τέλος βρέθηκα να γράφω αυτό το ποστ.

Η ώρα πρέπει να ήταν 1 το βράδυ, όταν με τον ενθουσιασμό του δεκάχρονου ανακάλυψα πως η pavlova δεν ήταν γλυκό ρωσικής προέλευσης όπως πίστευα.

Ομως υπάρχει εξήγηση που το πίστευα αυτό, καθώς η Άννα Πάβλοβα η καλύτερη χορεύτρια όλων των εποχών, ήταν Ρωσίδα και έδωσε το όνομα της στο ελιτιστικό γλυκό, του οποίου την πατρότητα διεκδικούν με πάθος οι Αυστραλοί και οι Νεοζηλανδοί! Οι πρώτοι μάλιστα το έχουν ανακηρύξει και ως εθνικό τους γλυκό στην προσπάθειά τους να εμπλουτίσουν την ιστορία της νεοσύστατης χώρας τους, κι ας επέμεναν οι Νεοζηλανδοί πως το είχαν εφεύρει ήδη από το 1919!

Συγκεκριμένα, ο chef Herbert Sachse του ξενοδοχείου Esplanade, γοητευμένος από το χορό του "Κύκνου" όπως την αποκαλούσαν, έφτιαξε μια extravaganza δημιουργία για χάρη της κορυφαίας παράστασης που έδωσε η πλανεύτρα μπαλαρίνα στο Περθ.

Η μαρεγκένια τούρτα αποτελεί ανεξιχνίαστη υπόθεση μέχρι σήμερα, κι αν σκεφτείς πως και η καταγωγή της μαρέγκας είναι άγνωστη, αυτή η διαμάχη δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ

Παρεμπιπτόντως, η μαρέγκα που δεν είναι παρά χτυπημένα ασπράδια με ζάχαρη, είναι το αποτέλεσμα ενός από τα πειράματα του Ελβετού chef patissier Gasparini. 

Μέχρι τον 19ο αιώνα οι μαρέγκες έπαιρναν σχήμα με το κουτάλι. Αυτό δεν άργησε να αλλάξει χάρη στον διάσημο chef Careme, ο οποίος εισήγαγε τη ζαχαροπλαστική σακούλα (piping bag). 

Αυτή ήταν και η πιο σημαντική στιγμή στην εξέλιξη της μαρέγκας, καθώς χάρη στην piping bag, απέκτησε το γνωστό περίτεχνο σχήμα της ροζέτας που συναντάμε μέχρι σήμερα.

Η αλλαγή αυτή με τη σειρά της έφερε στο προσκήνιο την ελκυστική πάβλοβα! 

Και κάπου εδώ η ζαχαροπλαστική αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι τέχνη, καθώς η πάβλοβα συμβολίζει το αέρινο ολόλευκο φόρεμα της μπαλαρίνας που κατάφερε να δημιουργήσει τόση μανούρα με τις φούρλες της  και να βάλει Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς να τραβάνε τα μαλλιά τους! 

Το γαρνίρισμα της πάβλοβα είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Φρούτα, ξηροί καρποί, πραλίνα, κρέμα λεμονιού, μανταρινιού, καραμέλας, ή μόκας είναι μερικές από τις άπειρες επιλογές ... εδώ θα δεις 10 από τις πιο ωραίες περίεργες, εντυπωσιακές γαρνιτούρες- παρουσιάσεις που βρήκα!

1.

2.

Berries & Roses Pavlova

3.

Caramel Pavlova

4.

Lemon-Coconut Pavlova

5.

Chocolate-Strawberry Pavlova

6.

7. 

Pear & Ginger Pavlova

8. 

9.

10.

Christmas edition

Και τα καλά νέα της έρευνάς μου τα άφησα για το τέλος.

Η περιεκτικότητα της τούρτας Πάβλοβα σε λιπίδια, ισούται με μηδέν. Ναι ναι με μηδέν! Να φανταστείς πως συνιστάται και ως επιδόρπιο για όσους προσέχουν την χοληστερίνη.

Με μια πρόχειρη έρευνα σου έχω βρει ΚΑΙ που μπορείς να φας την καλύτερη πάβλοβα της Αθήνας και σου προτείνω το ζαχαροπλαστείο της Έφης Γιαλούση  "Πάβλοβα - Ο,τι καλύτερο". (Σκουφά 56, Κολωνάκι) Εκεί θα βρεις και την αυγολεμονάτη εκδοχή της κορυφαίας τούρτας, που κάνει ιδιαίτερο buzz χάρη στην ανάλαφρη γλύκα και την ευχάριστη ξινάδα που ξυπνά τις αισθήσεις.

Ps. Μπορεί να μην έχω φάει ακόμα αυτό το έργο τέχνης, αλλά όταν το αποφασίσω θα φροντίσω να φτάσω στο Κολωνάκι για να φάω την καλυτερή εκδοχή της. Μετά θα βρω την καλύτερη συνταγή και θα φτιάξω τη δική μου handmade pavlova. #fyto Το στοίχημα θα είναι να πλησιάσω το πιο άρτιο αποτέλεσμα που μπορώ. #porwmeni 

Liza...xxx

Close your eyes.. Do you?

Είδα μια εικόνα , την κατέγραψα και τώρα σε προκαλώ να τη δεις και εσύ.

Κλείσε τα μάτια.

Και τώρα δες.

"Δεν επέλεξε την εύκολη λύση. Για ένα ακόμη πρωινό ανέβηκε τις σκάλες με τα πόδια χωρίς να το πολυσκεφτεί. Τα πόδια της ανέβαιναν το ένα σκαλί μετά το άλλο με ταχύτητα και ένταση, όμως η αναπνοή της παρέμενε ήρεμη. Θα έλεγε κανείς πως την κυνηγούσαν, αλλά αυτή το μόνο που έκανε ήταν να τρέχει να πιάσει τον εαυτό της. Ένιωθε πιο ζωντανή από ποτέ. Από μέσα της μέτραγε θερμίδες και φανταζόταν πως κάθε σκαλί που ανέβαινε έκανε το κορμί της ακόμα πιο σμιλεμένο και όμορφο. Ηταν ένα παιχνίδι που είχε εφεύρει με το μυαλό, ώστε να μη πέφτει στη παγίδα της αδράνειας κάθε φορά που φλέρταρε με την ιδέα να χρησιμοποιήσει τις κυλιόμενες σκάλες όπως ο υπόλοιπος κόσμος. Φορούσε μια ολόσωμη μπλε φόρμα, πάνω στην οποία υπήρχαν αποτυπωμένα μεγάλα λουλούδια, και το μόνο σημείο του σωματός που άφηνε ακάλυπτο ήταν οι ώμοι. Είχε πιάσει ψηλά τα μαλλιά της και ο ατημέλητος κότσος της αποκάλυπτε τον αυχένα της και ένα μεγάλο μέρος της πλάτης. Το δέρμα της ήταν λαμπερό και τα μάτια της γυάλιζαν. 

Ενιωθε πιο σίγουρη από ποτέ. Εκανε τη παρουσία της αισθητή χωρίς να το προσπαθεί. 

Αυτό ήθελε αλλωστε. Να μη περάσει απαρατήρητη ποτέ ξανά. 

Διέσχισε γρήγορα το δρόμο και πέρασε τη σιδερένια πόρτα ντης δουλειάς της για τελευταία φορά αυτό το καλοκαίρι. Επιτέλους διακοπές, σκέφτηκε και ενα τεράστιο χαμόγελο της ξέφυγε. Πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να ήθελε να αντλήσει λίγη ενέργεια ακόμα από το πρωινό αέρα, και συνέχισε να περπατάει με λίγο πιο αργά βήματα αυτή τη φορά. Έφτασε στο πιο όμορφο σημείο του κτηρίου• ενα τεράστιο ψηλό κλουβί με καναρίνια και καρδερίνες στο κέντρο του προαύλιου χώρου. 

Τα σίδερα του κόκκινου κλουβιού σχημάτιζαν άπειρα μικρά τετραγωνάκια που με δυσκολία της επέτρεπαν να διακρίνει τι υπάρχει από την άλλη πλευρά. Κοιτούσε αφηρημένα το κλουβί, ώσπου διέκρινε μια γνώριμη παρουσία να περνάει από πίσω. Γρήγορα τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν, καθώς τα μάτια και των δύο καρφώθηκαν στο ίδιο κόκκινο τετραγωνάκι. Μια στιγμή πιο μετά διέκρινε τα χείλη του, ενώ πριν καλά καλά το καταλάβει, εκείνος της χαμογελούσε και της έλεγε καλημέρα προσφέροντας αργά και τόσο ακαταμάχητα το όνομά της. Η φωνή του φάνταζε σαν απόηχος ενός αισθησιακού ψυθίρου στο αυτί..  Σχεδόν άκουγε την αναπνοή του.

Του είπε καλημέρα, ενώ προσπαθούσε να κρύψει τη ταραχή της. Μες το μυαλό της ηχούσαν όμορφες μουσικές καθώς η φωνή της απομακρυνόταν σαν θωλομένος αντίλαλος και ενωνόταν αρμονικά με τη δική του. Στην σκέψη πως ενώθηκε με εκείνον έστω και με αυτό το τρόπο, τρελαινόταν. 

Δε μπορεί, το ίδιο θα αισθανόταν κι εκείνος. "

Και τώρα πες μου... σ´άρεσε αυτό που είδες;

Liza...xxx