#IWantMySmileBack!

Αυτό το ψυχαναγκαστικό ποστ διαβάζεται ακούγοντας αυτό που άκουγα εγώ όταν το έγραφα.

Ξεκίνησα άπειρες φορές να γράφω αυτό το ποστ και κάθε φορά έγραφα και από κάτι διαφορετικό. Το πρόβλημα ήταν ότι τίποτα από όσα πήγαινα να γράψω δεν ήταν αισιόδοξο. Ούτε λίγο.. Και αυτό με στεναχωρεί. Γιατί έχω προσπαθήσει πολύ να γίνω ένα κομματάκι πιο αισιόδοξη, αν και στο παρελθόν πίστευα πως είχα γεννηθεί για να βλέπω το ποτήρι πάντα μισοάδειο.  Και αλήθεια, είχα κάνει βήματα ώσπου πέσανε οι σκοτούρες όλες μαζί... και εκεί που νόμιζα πως τελείωναν, τσουπ (!) να τη πάλι.

Ίσως φταίει το ότι δε πέρασα καθόλου καλά αυτούς τους μήνες (τους 2 πρώτους του 2013) και πως πιέστηκα πολύ. Ίσως πάλι να είδα κατάματα τις αρνητικές πλευρές της εποχής που ζούμε και να τρόμαξα. Κάποιες από αυτές τις είδα έξω στο δρόμο, και κάποιες άλλες ακόμα και μέσα στο σπίτι μου..

Το σπίτι που νόμιζα πως ήταν το καταφύγιο μακριά από όσα τρομαχτικά συμβαίνουν.

Είναι πραγματικά τρομακτικό να γυρνάς σπίτι σου και να βλέπεις τα πράγματά σου σχεδόν διαλυμένα και ολοκληρωτικά παραβιασμένα. 

Χάνεις τον έλεγχο και ξεσπάς. 

Μετράς τις απώλειες σου και προχωράς. 

Δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Και εμένα να ξέρεις πολύ μου τη δίνει όταν "δε μπορώ να κάνω αλλιώς". Μου την δίνουν οι "μονόδρομοι" και οι απόλυτες θέσεις. Μου τη δίνει η έλλειψη επιλογών. 

Γενικά, δεν έχω συμβιβαστεί με μερικούς κανόνες που ισχύουν πάνω εδώ στη γη. Φοβάμαι όλα αυτά τα "χωρίς επιστροφή" που συμβαίνουν. 

Από το πιο απλό στο πιο σύνθετο. 

Από το λάπτοπ που μου κλέψανε και δε θα ξαναέχω, μέχρι το θάνατο.

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή, προσπαθούσα να θάβω το αίσθημα της παραμικρής απώλειας για να μην νιώσω πόνο. Σα να διέγραφα από το μυαλό μου τη πληροφορία που μου δημιουργούσε λύπη.. Όχι πως ήμουν πάντα μες την τρελή χαρά, απλά τις περισσότερες ώρες τις ημέρας γελούσα για να ξεχάσω αυτό που με βασάνιζε. Που μπορεί να ήταν το τρελομπαλάκι που μου βούτηξε μια μέρα η διευθύντρια από το χέρι και δεν ξαναείδα ποτέ. Αυτό το τρελομπαλάκι είχε πάνω ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο και από την ώρα που μου το πήραν μοιρολογούσα συνεχώς λέγοντας "θέλω πίσω το χαμόγελό μου". Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και θυμήθηκα αυτή τη θλιβερή εμπειρία που έζησα στο δημοτικό, θέλω να φωνάξω "ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΟΥ"  

ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ;

Φυσικά έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε και τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Σε άλλα νέα,, ο τρόπος που αξιολογεί ο εγκέφαλός μου το κόσμο γύρω του, έχει αναβαθμιστεί. 

Δε γίνεται να το βάζω στα πόδια γιατί μεγάλωσα πια.

Θα μείνω εδώ και θα το παλέψω. Ακόμα κι αν δεν ξέρω τον τρόπο με σιγουριά. Ακόμα και αν ο μισός πληθυσμός βλέπει το ποτήρι μισοάδειο και ο άλλος μισός, μισογεμάτο. 

Και θα σκέφτομαι πως υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι εκεί έξω που περνούν πραγματικά δύσκολα και στέκονται στα πόδια τους. Μπορεί ο κάθε άνθρωπος να βλέπει τα προβλήματά του ως τα πιο δυσβάσταχτα του κόσμου, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει το δικαίωμα αυτό. 

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΥΤΟ. Αυτή ήταν η απόλυτη θέση που στροβίλιζε στο μυαλό μου και το φυλάκιζε σε μια απίστευτη δυσφορία "χωρίς επιστροφή".

Με αποκορύφωμα του ψυχαναγκασμού μου, αυτό.

Πριν κάμποσες βδομάδες στην οδό Καπνικαρέας, είδα έναν άντρα να κάθεται σε ένα πεζούλι  συντετριμμένος. Κρατούσε το κεφάλι του, και έκλαιγε και φώναζε δυνατά "Γιατί σε μένα;". Είχα συγκλονιστεί.. Περνούσαν από το μυαλό μου άπειρα σενάρια για το τι μπορούσε να είχε συμβεί σε αυτόν τον άνθρωπο.. Ήθελα να τον πλησιάσω και να του κρατήσω το χέρι- ακόμα κι αν δεν ήξερα τι του συμβαίνει- αλλά είχα τρομάξει.. Η εικόνα του με είχε καταρρακώσει και κάθε δευτερόλεπτο ψυχαναγκαζόμουν όλο και περισσότερο φωνάζοντας στον εαυτό μου νοερά: "εσύ να τα βλέπεις αυτά, που χαλιέσαι για το λάπτοπ που σου πήραν και την εργασία που έχασες μαζί με αυτό".

Σε όλο το δρόμο της επιστροφής πίεζα τον εαυτό μου να σταματήσει να στεναχωριέται και να καταλάβει πως υπάρχουν και χειρότερα. Η ανάσα μου βάρυνε.  

Μια απέραντη αμφιθυμία με ταλάνιζε.

Είχα φτάσει στα όρια μου. Και τότε κατάλαβα..

Φυλάκισα χωρίς να το καταλάβω  τον εαυτό μου σε μια κατάσταση "χωρίς επιστροφή" στη προσπάθειά μου να γίνω λίγο πιο αισιόδοξη.  Με ανάγκασα να βλέπω τον πόνο του άλλου ως πολύ πιο σοβαρό από το δικό μου, και να νιώθω τύψεις για τη γκρίνια και λύπη μου, εξαιτίας κάποιων μικροπροβλημάτων που προέκυπταν. (ντάξει το να σου κλέβουν το σπίτι σου δεν είναι και πολύ ασήμαντο, αλλά προσπάθησα να το μετατρέψω σε αμελητέο.)

 Έθαψα τη λύπη μου μέσα μου, όπως όταν ήμουν μικρή.

Η αλήθεια είναι πως η λύση βρίσκεται πάντα στη μέση. 

Δεν γίνεται ούτε να θεωρείς τα προβλήματά σου τελείως ασήμαντα... (εκτός κι αν πραγματικά είναι, πχ. τι χρώμα να βάψεις τα νύχια σου.)

Όπως δε γίνεται να τα θεωρείς και το κέντρο του κόσμου.

Σίγουρα θυμάσαι τα διαγωνίσματα που έγραφες στο σχολείο και χωρίζονταν σε Α και Β ομάδα. Αφού έβλεπες τα θέματα, πάντα κατέληγες στο συμπέρασμα πως οι ασκήσεις της ομάδας σου ήταν πιο δύσκολες από της άλλης. #ela_twra

Ο καθένας από εμάς δίνει τον δικό του αγώνα στην ζωή. Απλά κάποιοι έχουν περισσότερες και δυσκολότερες δοκιμασίες από τους άλλους σε μια δεδομένη στιγμή. Κάποια στιγμή μπορεί να βρεθείς εσύ στη θέση τους.. μπορεί και όχι.

Μέχρι τότε χαμογέλα.. :)

#IWantMySmileBack

πι. ες. Το καλό νέο του ποστ είναι πως πέρασα όλα τα μαθήματα της εξεταστικής και θα πάρω πτυχίο φέτος! Γαμάει η Ματσά-κι, που λέει και ο Μύρωνας.