Αυτό το επαναστατικό post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό:
Τετάρτη 6 Μαρτίου.
Το ξυπνητήρι δε χτύπησε, αλλά για ένα διαολεμένο λόγο σηκώθηκα σχεδόν στην ώρα μου. Έπρεπε να πάω στην σχολή μόνο και μόνο για να παραδώσω ένα χαρτί (!) Ωστόσο δε γκρίνιαξα καθόλου. Ποιος ξέρει πότε θα ξαναβρεθούμε όλες οι συμφοιτήτριες μαζί για τζερτζελέ... στην ορκωμοσία ίσως;
Έφτασα στη σχολή πέντε λεπτά μετά από τις 11 που είχαμε συνάντηση. Το μπαλκονάκι ήταν άδειο.. καμία δεν ήταν εκεί να με χαιρετήσει από ψηλά πριν μπω στο κτήριο. (πάντα το κάνουν αυτό)
Ανοίγω την πόρτα. Ο φύλακας πουθενά. (έχουμε φύλακα για να μας προσέχει τόσες απροστάτευτες γυναίκες-πεταλούδες στη μέση του πουθενά. #kai_kala)
Μια ανησυχητική ηρεμία απλωνόταν παντού και με ενοχλούσε.
Δεν ακούγονταν φωνές. Μονάχα λίγα βήματα στις σκάλες.
Διέσχισα το διάδρομο μέχρι να φτάσω στο γραφείο της κυρίας Σιδηροπούλου και ευτυχώς βλέπω 2-3 κοπέλες να περιμένουν ήδη απέξω. Ήθελα απεγνωσμένα να πω καλημέρα σε κάποιον!
Έδωσα το χαρτί μου, αλλά δεν έφυγα. Έκατσα με τα κορίτσια έξω να λέμε χαζομαρούλες μέχρι να δώσουν και εκείνες τα δικά τους. Η μια στιγμή έφερε την άλλη και...
Δεν θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη στιγμή που συνειδητοποιώ τα λόγια των συμφοιτητριών μου που έρχονται από τη μεγάλη αίθουσα, αλλά καταλήγω πως αυτό που μου λένε είναι άσχημο και σχεδόν.. δυσβάσταχτο.
Το σχέδιο "Αθηνά" αποφασίζει να καταργήσει τη σχολή μου από τη μία μέρα στην άλλη.
Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό σημαίνει ότι το πτυχίο μου θα είναι λευκό και σιγά σιγά θα χάσει την ισχύ του.
Ότι μια ιστορική σχολή με 58 χρόνια λειτουργίας στη πλάτη της, θα κλείσει επειδή κάποιοι επιπόλαιοι το θεώρησαν σωστό...
Ότι οι κόποι μας θα διαγραφούν σαν να μη συνέβησαν ποτέ...
Ότι όλο αυτό που προσπαθούσα τόσο καιρό να ολοκληρώσω θα είναι πια ανώφελο...
Δε πρόλαβα να απολαύσω λίγο τη χαρά μου πως πέρασα όλα τα μαθήματα και πως το πτυχίο είναι προ των πυλών, και ήρθε το σχέδιο "Αθηνά" για να μου χαντακώσει το όνειρο.
Μέσα μου η μία τρικυμία διαδέχεται την άλλη... Κοιτάζω τις διπλανές μου και βλέπω την αγωνία στα μάτια τους. Κάποιες μικρότερες δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης..
Κοιτάζω τις δασκάλες μου... κάποιες κλαίνε.
Νιώθω πως είμαι σε ένα πλοίο έτοιμο να βυθιστεί. Κύματα έρχονται και χτυπάνε μια από τη μία και μια από την άλλη. Οι φωνές που φτάνουν στο αυτί μου έρχονται με σαν κραυγές που φωνάζουν "βοήθεια".. Φοβάμαι.
Θέλω να κλείσω τα μάτια και μετά να ξυπνήσω από τον εφιάλτη.
Ο φόβος είναι θηρίο μέσα μου, αλλά αποφασίζω να τον πατήσω κάτω μέχρι να πεθάνει εντελώς. Μετά από κάθε δράση πρέπει να υπάρχει αντίδραση.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΝΙΓΩ.. Δε μπορώ να το επιτρέψω.
Πρέπει να βρούμε τρόπο να σταματήσουμε το ναυάγιο. Όλες μαζι!
Αγωνιζόμαστε, αγαπάμε και πονάμε το ίδιο. Αποφασίζουμε να δράσουμε αμέσως γιατί το χτύπημα που δεχτήκαμε ήταν αιφνίδιο και κάτω από τη μέση. Τόσο γελοία η κοινωνία μας.
Τόσο γελοία για να νομίζει πως θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να κοιτάμε την καταστροφή μας. Τόσο γελοία για να πιστεύει πως μετά τη δράση δε θα υπάρξει αντίδραση.
Διαδηλώνουμε στο Σύνταγμα μέχρι το απόγευμα... Και είμαστε όλες εκεί. Όλες γυναίκες και έτοιμες για όλα. (Μη πάει ο νους σου στο κακό) Δε με κρατάνε πια τα πόδια μου, αλλά πεισμώνω και μένω. Οι αντιπρόσωποι μας μπαίνουν στη Βουλή και ανακοινώνουμε τα αιτήματά μας.
Όση ώρα είμαστε έξω από τη Βουλή, βλέπω κάποιους βουλευτές να βγαίνουν.
Δεν είναι ίδιοι από την τηλεόραση. Από κοντά μοιάζουν ακόμα πιο φρικτοί.. Αληθινοί εγκληματίες. Πρώτη φορά έβλεπα από κοντά. Νιώθω τόσο μικρή και φοβάμαι ξανά.. Σαν να νικάει για λίγο το κακό μέσα στο μυαλό μου.. Αλλά ΟΧΙ.
Γυρνάω σπίτι μου και κάπου μέσα μου λυγίζω και κλαίω. Βγάζω όλη την ένταση της μέρας, και αποφασίζω να βγω μια βόλτα μπας και ξεχαστώ.. Η Στέλλα κάνει όλα τα καραγκιοζιλίκια του κόσμου, (μαζί με το Γαβριήλ) αλλά το μυαλό μου είναι αλλού κολλημένο.
Πέμπτη 7 Μαρτίου.
Σηκώνομαι και τρέχω στη σχολή. Αποφασίζουμε τα επόμενα σχέδια μας. (κάπου έχει πλάκα)
Πιο ενωμένες από ποτέ.
Παρασκευή 8 Μαρτίου.
Διαδηλώνουμε έξω από το Υπουργείο Παιδείας και τα πρώτα αισιόδοξα δείγματα έρχονται. Ο υπουργός ξεροκαταπίνει. Θα το πάρει πίσω. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αντίδρασης.. κι όχι του λάθους που ισχυρίστηκε πως έγινε. #se_ta_mas
Καταλαβαίνει πως η απόφασή του δε θα περάσει έτσι απλά τελικά...αυτό περίμενε. Είμαι σίγουρη.
Δευτέρα 11 Μαρτίου.
Το ξυπνητήρι δε χτύπησε ποτέ...
Τρίτη 12 Μαρτίου.
Στη σχολή για ακόμα μια φορά.. αυτή την φορά έχουμε κι άλλη ενημέρωση πως η σχολή μας βγαίνει από το σχέδιο "Αθηνά".
Τα καταφέραμε.. το συνειδητοποιώ. Πανηγυρισμοί.
Χειροκροτούμε όλοι.
Χειροκροτούν πικρά και τα κομματόσκυλα.
Ένα σωρό σκέψεις αραδιάζονται στο μυαλό μου και με κάνουν να νιώθω πιο δυνατή.
Νιώθω πιο έτοιμη από ποτέ να τα παλέψω όλα.
Νιώθω σχεδόν ο superman! (ντάξει σχεδόν είπα)
Διεκδικήσαμε και νικήσαμε. Ενωμένες και απελευθερωμένες από οτιδήποτε προσπάθησε να μας χειραγωγήσει αυτή τη δύσκολη στιγμή για να πάρει πάνω του την "δόξα", φτάσαμε μέχρι το τέλος.
Μακρυά από κόμματα, συμφέροντα, δολοπλοκίες.
Και αφού μπορώ εγώ, μπορείς σίγουρα και εσύ.
Τι περιμένεις; Να συμβεί αυτό που έγινε στην Κύπρο;
Τι περιμένεις; Να βάλουν χέρι στους τραπεζικούς σου λογαριασμούς; Μα ήδη το κάνουν!
Τι περιμένεις; Ο πόνος να χτυπήσει κατευθείαν δίπλα σου για να τον δεις;
Τι περιμένεις; Να σε χτυπήσει μια πέτρα κατευθείαν στην καρδιά;
Τι περιμένεις για να υπερασπιστείς τη ζωή σου; Να σου τη πάρουν;
Σήκω και διεκδίκησε αυτά που σου ανήκουν! Αν δε το κάνεις εσύ, κανείς δε θα το κάνει για σένα..
Πες ΟΧΙ και πολέμησε μέχρι το τέλος. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περάσεις στο καναπέ σου.
Γίνε ο superman της ζωής σου.
Liza... xxx
ααα και ψιτ μάγκα! Μια γυναίκα όλα τα μπορεί! Φαντάσου 400...
Mη πέσεις στα δόντια τους.
Το ξυπνητήρι δε χτύπησε, αλλά για ένα διαολεμένο λόγο σηκώθηκα σχεδόν στην ώρα μου. Έπρεπε να πάω στην σχολή μόνο και μόνο για να παραδώσω ένα χαρτί (!) Ωστόσο δε γκρίνιαξα καθόλου. Ποιος ξέρει πότε θα ξαναβρεθούμε όλες οι συμφοιτήτριες μαζί για τζερτζελέ... στην ορκωμοσία ίσως;
Έφτασα στη σχολή πέντε λεπτά μετά από τις 11 που είχαμε συνάντηση. Το μπαλκονάκι ήταν άδειο.. καμία δεν ήταν εκεί να με χαιρετήσει από ψηλά πριν μπω στο κτήριο. (πάντα το κάνουν αυτό)
Ανοίγω την πόρτα. Ο φύλακας πουθενά. (έχουμε φύλακα για να μας προσέχει τόσες απροστάτευτες γυναίκες-πεταλούδες στη μέση του πουθενά. #kai_kala)
Μια ανησυχητική ηρεμία απλωνόταν παντού και με ενοχλούσε.
Δεν ακούγονταν φωνές. Μονάχα λίγα βήματα στις σκάλες.
Διέσχισα το διάδρομο μέχρι να φτάσω στο γραφείο της κυρίας Σιδηροπούλου και ευτυχώς βλέπω 2-3 κοπέλες να περιμένουν ήδη απέξω. Ήθελα απεγνωσμένα να πω καλημέρα σε κάποιον!
Έδωσα το χαρτί μου, αλλά δεν έφυγα. Έκατσα με τα κορίτσια έξω να λέμε χαζομαρούλες μέχρι να δώσουν και εκείνες τα δικά τους. Η μια στιγμή έφερε την άλλη και...
Το σχέδιο "Αθηνά" αποφασίζει να καταργήσει τη σχολή μου από τη μία μέρα στην άλλη.
Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό σημαίνει ότι το πτυχίο μου θα είναι λευκό και σιγά σιγά θα χάσει την ισχύ του.
Ότι μια ιστορική σχολή με 58 χρόνια λειτουργίας στη πλάτη της, θα κλείσει επειδή κάποιοι επιπόλαιοι το θεώρησαν σωστό...
Ότι οι κόποι μας θα διαγραφούν σαν να μη συνέβησαν ποτέ...
Ότι όλο αυτό που προσπαθούσα τόσο καιρό να ολοκληρώσω θα είναι πια ανώφελο...
Δε πρόλαβα να απολαύσω λίγο τη χαρά μου πως πέρασα όλα τα μαθήματα και πως το πτυχίο είναι προ των πυλών, και ήρθε το σχέδιο "Αθηνά" για να μου χαντακώσει το όνειρο.
Μέσα μου η μία τρικυμία διαδέχεται την άλλη... Κοιτάζω τις διπλανές μου και βλέπω την αγωνία στα μάτια τους. Κάποιες μικρότερες δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης..
Κοιτάζω τις δασκάλες μου... κάποιες κλαίνε.
Νιώθω πως είμαι σε ένα πλοίο έτοιμο να βυθιστεί. Κύματα έρχονται και χτυπάνε μια από τη μία και μια από την άλλη. Οι φωνές που φτάνουν στο αυτί μου έρχονται με σαν κραυγές που φωνάζουν "βοήθεια".. Φοβάμαι.
Θέλω να κλείσω τα μάτια και μετά να ξυπνήσω από τον εφιάλτη.
Ο φόβος είναι θηρίο μέσα μου, αλλά αποφασίζω να τον πατήσω κάτω μέχρι να πεθάνει εντελώς. Μετά από κάθε δράση πρέπει να υπάρχει αντίδραση.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΝΙΓΩ.. Δε μπορώ να το επιτρέψω.
Πρέπει να βρούμε τρόπο να σταματήσουμε το ναυάγιο. Όλες μαζι!
Αγωνιζόμαστε, αγαπάμε και πονάμε το ίδιο. Αποφασίζουμε να δράσουμε αμέσως γιατί το χτύπημα που δεχτήκαμε ήταν αιφνίδιο και κάτω από τη μέση. Τόσο γελοία η κοινωνία μας.
Τόσο γελοία για να νομίζει πως θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να κοιτάμε την καταστροφή μας. Τόσο γελοία για να πιστεύει πως μετά τη δράση δε θα υπάρξει αντίδραση.
Διαδηλώνουμε στο Σύνταγμα μέχρι το απόγευμα... Και είμαστε όλες εκεί. Όλες γυναίκες και έτοιμες για όλα. (Μη πάει ο νους σου στο κακό) Δε με κρατάνε πια τα πόδια μου, αλλά πεισμώνω και μένω. Οι αντιπρόσωποι μας μπαίνουν στη Βουλή και ανακοινώνουμε τα αιτήματά μας.
Όση ώρα είμαστε έξω από τη Βουλή, βλέπω κάποιους βουλευτές να βγαίνουν.
Δεν είναι ίδιοι από την τηλεόραση. Από κοντά μοιάζουν ακόμα πιο φρικτοί.. Αληθινοί εγκληματίες. Πρώτη φορά έβλεπα από κοντά. Νιώθω τόσο μικρή και φοβάμαι ξανά.. Σαν να νικάει για λίγο το κακό μέσα στο μυαλό μου.. Αλλά ΟΧΙ.
Γυρνάω σπίτι μου και κάπου μέσα μου λυγίζω και κλαίω. Βγάζω όλη την ένταση της μέρας, και αποφασίζω να βγω μια βόλτα μπας και ξεχαστώ.. Η Στέλλα κάνει όλα τα καραγκιοζιλίκια του κόσμου, (μαζί με το Γαβριήλ) αλλά το μυαλό μου είναι αλλού κολλημένο.
Πέμπτη 7 Μαρτίου.
Σηκώνομαι και τρέχω στη σχολή. Αποφασίζουμε τα επόμενα σχέδια μας. (κάπου έχει πλάκα)
Πιο ενωμένες από ποτέ.
Παρασκευή 8 Μαρτίου.
Διαδηλώνουμε έξω από το Υπουργείο Παιδείας και τα πρώτα αισιόδοξα δείγματα έρχονται. Ο υπουργός ξεροκαταπίνει. Θα το πάρει πίσω. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αντίδρασης.. κι όχι του λάθους που ισχυρίστηκε πως έγινε. #se_ta_mas
Καταλαβαίνει πως η απόφασή του δε θα περάσει έτσι απλά τελικά...αυτό περίμενε. Είμαι σίγουρη.
Δευτέρα 11 Μαρτίου.
Το ξυπνητήρι δε χτύπησε ποτέ...
Τρίτη 12 Μαρτίου.
Στη σχολή για ακόμα μια φορά.. αυτή την φορά έχουμε κι άλλη ενημέρωση πως η σχολή μας βγαίνει από το σχέδιο "Αθηνά".
Τα καταφέραμε.. το συνειδητοποιώ. Πανηγυρισμοί.
Χειροκροτούμε όλοι.
Χειροκροτούν πικρά και τα κομματόσκυλα.
Ένα σωρό σκέψεις αραδιάζονται στο μυαλό μου και με κάνουν να νιώθω πιο δυνατή.
Νιώθω πιο έτοιμη από ποτέ να τα παλέψω όλα.
Νιώθω σχεδόν ο superman! (ντάξει σχεδόν είπα)
Διεκδικήσαμε και νικήσαμε. Ενωμένες και απελευθερωμένες από οτιδήποτε προσπάθησε να μας χειραγωγήσει αυτή τη δύσκολη στιγμή για να πάρει πάνω του την "δόξα", φτάσαμε μέχρι το τέλος.
Μακρυά από κόμματα, συμφέροντα, δολοπλοκίες.
Και αφού μπορώ εγώ, μπορείς σίγουρα και εσύ.
Τι περιμένεις; Να συμβεί αυτό που έγινε στην Κύπρο;
Τι περιμένεις; Να βάλουν χέρι στους τραπεζικούς σου λογαριασμούς; Μα ήδη το κάνουν!
Τι περιμένεις; Ο πόνος να χτυπήσει κατευθείαν δίπλα σου για να τον δεις;
Τι περιμένεις; Να σε χτυπήσει μια πέτρα κατευθείαν στην καρδιά;
Τι περιμένεις για να υπερασπιστείς τη ζωή σου; Να σου τη πάρουν;
Σήκω και διεκδίκησε αυτά που σου ανήκουν! Αν δε το κάνεις εσύ, κανείς δε θα το κάνει για σένα..
Πες ΟΧΙ και πολέμησε μέχρι το τέλος. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περάσεις στο καναπέ σου.
Γίνε ο superman της ζωής σου.
Liza... xxx
ααα και ψιτ μάγκα! Μια γυναίκα όλα τα μπορεί! Φαντάσου 400...
Mη πέσεις στα δόντια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου