All you need is...your breath!

Πάνε 4 βδομάδες τώρα που ένιωσα το πρώτο χριστουγεννιάτικο σκίρτημα στη καρδιά μου.

Ήταν ένα βράδυ, στο σπίτι της κ.Ειρήνης, που είχα πάει για να με βοηθήσει στις χειροτεχνίες της σχολής. (γιατί τέτοια είμαι)

Παρότι ήμασταν μία ανάσα πριν το Νοέμβρη, καθίσαμε στην αυλή με τα κοντομάνικα μας. Μέσα στο σπίτι τα φώτα ήταν κλειστά και το μόνο που φώτιζε ήταν ένα πορτατίφ ακουμπισμένο στο πάτωμα. Το τζάκι ήταν σκοτεινό, αλλά μου πέρασε φεγαυλέα η εικόνα πως είναι αναμμένο. Kαι στολισμένο με κάλτσες. Μια σκέψη ήταν αρκετή για να αρχίσω να κατακλύζομαι από εικόνες...

Λίγο αργότερα με έπιασα να λιγουρεύομαι μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Το μυαλό μου πήγε σαν να υπνοβατούσε πήγε αμέσως στα γλυκά. Και συγκεκριμένα σε αυτά που θα φτιάξω ΕΓΩ φέτος στις γιορτές. Ξέρεις αυτά που λατρεύω να κάνω δώρο σε πολύ αγαπημένους και ξεχωριστούς για μένα ανθρώπους. 

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα, γιατί ήταν υπερβολικά φορτωμένες και το κρύο έπιασε για τα καλά. Ανάμεσα σε όλες τις δουλειές μου ήταν και το κατέβασμα των χειμωνιάτικων. Επιτέλους χειμώνας σκέφτηκα.

Για να μην πιάσω λοιπόν τις κουτάλες μου- η ζαχαροπλάστης- ξεκίνησα την αναζήτηση της καλύτερης σοκολατερί στην Αθήνα. Έχω λόγο για αυτήν την έρευνα- η ιστορία του βιβλίου που διαβάζω αυτή την περίοδο, εκτυλίσσεται σε μια σοκολατερί στη Μονμάρτρη της Γαλλίας, λίγο πριν έρθουν τα Χριστούγεννα.

Πρώτη στάση: Σοκολάτα 56, στην καρδιά της Ερμού, κρυμμένη σε μια στοά. Μπίνγκοοοο!
Σαν παλιό γαλλικό bistro.

Σοκολάτα VALHORA- NOIR ORANGE. Ο απόλυτoς συνδυασμός. 

Ζάλισα στις ερωτήσεις την κυρία που φτιάχνει τις σοκολάτες, όση ώρα έφτιαχνε τη δική μου. Σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να βλέπω πως την φτιάχνει ώστε να μείνει να μην απομυθοποιηθεί η διαδικασία στα μάτια μου και να μείνω με την σκέψη ότι η συνταγή αυτού του ελιξηρίου είναι μυστική. Σαν τις καβουροπάτι ένα πράμα.

Κράτησα στα χέρια μου την καυτή σοκολάτα, και απολάμβανα το δυνατό μαύρο γήινο άρωμα της σαγήνης... (κλεμμένο από το βιβλίο μου- το λέω πριν με χαρακτηρίσετε λογοτέχνη :p) Η μαύρη σοκολάτα σε συνδυασμό με το άρωμα πορτοκαλιού είναι η απόλυτη γευστική ισορροπία και μου το θύμισε η Ελίνα τότε που είχε έρθει σπίτι, φέρνοντας μια σοκολάτα Παυλίδης.

Εντωμεταξύ ανάψαμε και το τζάκι για πρώτη φορά στο καινούργιο σπίτι. 
Και το τζάκι για μένα = μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα.

Και μπόρεσα να ζήσω αυτό που πάντα ονειρευόμουν να γίνει κάποια στιγμή. Να διαβάζω το βιβλιαράκι μου και να με καίει  το προσωπάκι μου η ζέστη από το τζάκι.

Ίσως φταίει και η Ηλέκτρα για το απότομο #christmas_mood που με χτύπησε, αφού στόλισε από τις 17 ΝΟΕΜΒΡΗ (!!!) το σπίτι της και μου έστελνε φωτογραφίες στο Skype από περασμένα Χριστούγεννα στο σπίτι.

Από το πουθεν, μπήκα σε ένα ανεξέλεγκτο christmas mood που μου ησύχαζε την ψυχή και μου ψιθύριζε πως θα έρθουν πιο όμορφες μέρες από αυτές που ακολούθησαν.

Μετά την επίσκεψη στην Σοκολάτα 56 ακολούθησαν 3 καταστροφικές ημέρες, γεμάτες αναποδιές,  δεισιδαιμονίες και άγχος Παναγία μου. Περιληπτικά συνέβησαν αυτά: Εργασία στα ξαφνικά με περιθώριο ελάχιστες ώρες να την παραδώσω ΣΩΣΤΗ, tour στην Ομόνοια μες την βροχή για μια απλή πλαστικοποίηση ενός επιτραπέζιου που κατασκεύασα για το σταθμό, ξαφνικό ρεπορτάζ από το πουθενά, περιήγηση στο Βοτανικό για 45 λεπτά μες τη σκοτεινιά ώσπου να βρω το μαγαζί του event, αναμονή μες το κρύο, παραλίγον ατύχημα με το ταξί που με γυρνούσε στο σπίτι, σβήσιμο του μισού ρεπορτάζ μου λόγω βλάβης του υπολογιστή (κλάματα εδώ), επαφή με άρρωστο παιδάκι στο παιδικό σταθμό με άκρως σοβαρή και κολλητική ασθένεια. Αυτάαααα.

Γκρίνια.
Τα ρίχνω στον ανάδρομο. 

Είμαι συνέχεια στο πόδι. Που με χάνεις, που με βρίσκεις, στη μπλε γραμμή του μετρό.

Και ξανά γκρίνια. Και ξανά στο πόδι. 

Στο προαστιακό αυτή τη φορά. Στο κρύο. Νεύρα.

Και ανάμεσα στη γκρίνια, την κούραση και τα νεύρα, ήρθε μια τέλεια έκθεση φωτογραφίας @Booze Cooperativa για να βάλει ένα "στοπ" στο παραλήρημά μου.

Υποσυνείδητα μου θύμισε κάτι που ξεχνάω, κάτι που ξεχνάμε όλοι μας... Ότι αναπνέω. 

Αυτή η φωτογραφία φαντάζει υπέροχη. Και δε μιλάω για τη δική μου.

Πέρασαν από τα μάτια μου χιλιάδες φωτογραφίες, όλες πολύ όμορφες και οικείες.

Για να εμπεδώσω για τα καλά την αξία του "αναπνέω", λίγες μέρες μετά την έκθεση, άκουσα μια πολύ άσχημη είδηση. Ένας δεκαεξάχρονος ξάδερφος μιας φίλης, έχασε τη ζωή του μέσα σε μια στιγμή.

Σφίχτηκε η καρδιά μου.

Και αμέσως μετά τα βάζω με τον εαυτό μου. Κάθε φορά που ακούω κάτι πολύ άσχημο καταλήγω πάντα στην ίδια διαπίστωση. Ότι γκρινιάζω για το λεωφορείο που έχασα....  για χίλιους δυο ασήμαντους λόγους και ξεχνάω τι σημαίνει να είναι κάτι πραγματικά άσχημο.
Αλλά η ζωή είναι πάντα εκεί για να μου θυμίζει το νόημα της με το πιο σκληρό τρόπο.

Και κάτι τελευταίο.

Για αυτό ζήστε καλά. Με όσο λιγότερες γκρίνιες μπορείτε. Και μην ψάχνετε την οδό της ευτυχίας μακρυά. Είναι πιο κοντά από ότι φαντάζεστε.. στα πιο μικρά. 

Σε μια καυτή σοκολάτα ας πούμε. Δηλαδή στα χέρια σας.

Ή σε αυτά τα -λιιιιίγοεκεντρικά- σκουλαρίκια- κουκουβάγιες που αγόρασα για να παραμείνω στο #christmas_mood που γίνεται όλο και πιο έντονο.

Ευτυχώς η φίλη μου η Boo, συγκράτησε τον έξαλλο ενθουσιασμό μου και με γλύτωσε από το #tsirkoliki όλου του κόσμου, (διακριτικά πάντα) προτείνοντας να τα βάλω καλύτερα κοντά στην εορταστική περίοδο. 

Πι. ες 1. Ένας από τους στόχους μου μέχρι τα Χριστούγεννα είναι να φτιάχνω μόνη μου την καλύτερη  αρωματισμένη σοκολάτα.

Πι. ες 2. Να δω την ταινία "Καυτή σοκολάτα" με το Jonny Depp και την Ελένη.

Πι. ες 3 Να φτιάξω μια σειρά μουσικών οργάνων για τον παιδικό σταθμό. Ξεκίνησα με αυτό το ξυλόφωνο. (Βοήθησε και ο μπαμπάς εννοείται- μην αρχίσετε τζάμπα τα ουαουυυ)

Πι.ες. 4. Έβγαλαν νέα single οι κολλητοί. #listen #listen #listen

Πι.ες.5 Και θυμίσου μόνο αυτό την επόμενη φορά που πας να γκρινιάξεις...Αν έχεις την "αναπνοή" σου όλα φτιάχνονται! <3

Liza.. xxx