Διαβάζοντας πρέπει να ακούσεις την κολληματάρα μου. #Emeli_Sande #Mountains
Αυτή η Άνοιξη με βρίσκει μια ανάσα πριν το πτυχίο. ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ. #Oh_my_God
6 μήνες θα κρατήσει η πρακτική και ο πρώτος μήνας έχει γίνει ήδη παρελθόν. Αυτός ήταν απόλυτα ο μήνας της υπερπληροφόρησης και των χρωμάτων. Χρειάστηκε να προσαρμοστώ σε ολοκαίνουργιες συνθήκες, με πιο βίαιη αυτή που με εξανάγκασε να ξυπνάω κάθε μέρα στις 6. #drama
Το πιο σημαντικό όμως είναι πως ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με το επάγγελμα που επέλεξα -όντας 18 χρονών κορίτσι- να κάνω όλη μου τη ζωή. Και κάπου τρόμαξα.
Τρόμαξα όταν συνειδητοποίησα όλες τις εσωτερικές διεργασίες που επρόκειτο να μου συμβούν αυτό το εξάμηνο και θα μου δώσουν τα εφόδια που χρειάζομαι για να γίνω καλή παιδαγωγός ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.
Ο επαγγελματικός προσανατολισμός δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, άλλαζα γνώμη κάθε λίγο και λιγάκι. Και επέλεγα επαγγέλματα που ουδεμία σχέση είχαν το ένα με το άλλο. Γιατρός, δασκάλα, γεωπόνος, συγγραφέας...
Σίγουρα ήμουν κάτι παραπάνω από διχασμένη προσωπικότητα.
Αυτό που ένιωθα με το πέρασμα των σχολικών χρόνων είναι πως ήθελα να γράφω..
Στο χαρτί, στο θρανίο, στο βιβλίο, στο πίνακα...παντού και για πάντα!
Και κάποια στιγμή γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη να δουν και οι άλλοι αυτά που γράφω. Είχα τα ραντάρ μου ανοιχτά για οποιοδήποτε διαγωνισμό είχε σχέση με την αρθρογραφία και κάπου εκεί κατάλαβα πως το επάγγελμα που θέλω να κάνω είναι αυτό του δημοσιογράφου. ΤΙ; Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι ψεύτες και μιλάνε πολύ. (νταξ αυτό το 'χω ΧΑΛΑΡΑ) μπροστά σε άγνωστο κόσμο! Τουλάχιστον έτσι κάνουν στην τηλεόραση....ΌΧΙ. ΆΣΤΟ. Ξέχνα το ρε παιδί μου! Και το ξέχασα.
Παράλληλα στο σπίτι διαδραματίζονταν "το δράμα του δωματίου" όταν ερχόταν το "κάρμα", ή αλλιώς η Ρένια, που ήταν παιδική μου φίλη και η χημεία που είχαμε ήταν γνωστή σε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο. Εδώ μας βλέπετε ενήλικες πια.
Τι εννοείς πως δε μας φαίνεται; Πριν μια βδομάδα την βγάλαμε σου λέω!
Μα ας επιστρέψουμε ξανά στο δράμα του δωματίου και του οικοδομικού τετραγώνου. Κάθε φορά λοιπόν που συναντιόμασταν με το "κάρμα", φέρναμε τα περιοδικά μας, βρίσκαμε τα θέματα μας και κάναμε την ραδιοφωνική εκπομπή -με τα περισσότερα inside jokes στην ιστορία του ραδιοφώνου- πατώντας rec, άλλοτε στο δικό μου και άλλοτε στο δικό της κινητό, σαν να μιλούσαμε σε πραγματικούς-άμοιρους- ακροατές. Τι κρίμα που δε μας έχει απομείνει εκείνο το φανταστικό on που δίναμε τα φιλιά μας στην Rihanna που σίγουρα από κάπου μας άκουγε.
Επέστρεψα στο αρχικό μου πλάνο που με ήθελε δασκάλα, σε οποιαδήποτε βαθμίδα και συμπλήρωσα το μηχανογραφικό με βάση τη λογική αυτή. Αν ασχοληθώ με τα παιδαγωγικά, θα μπορώ παράλληλα ΚΑΙ να γράφω, σκέφτηκα. Σε κάποιο περιοδικό για μαμάδες -η λέξη περιοδικό γυάλιζε στο μυαλό μου-ή έστω να γράψω κάποια ιστοριούλα που θα παρουσίαζα σε μικρά ή μεγάλα παιδιά.
Πάντα είχα στο μυαλό μου ως δεύτερο πλάνο τα περιοδικά που τόσο αγαπούσα, αλλά αποφάσισα να κολυμπήσω σε πιο σίγουρα και γαλήνια νερά και κάπως έτσι έφτασα μια ανάσα πριν το πτυχίο..Παιδαγωγός προσχολικής αγωγής. Για όλη την εμπειρία όμως θα είμαι έτοιμη να μιλήσω όταν οι 6 μήνες θα έχουν γίνει πια παρελθόν.
'Ενα είναι σίγουρο. Ο παιδικός σταθμός είναι ο χώρος που παίρνεις και δίνεις απόλυτα ανιδιοτελή αγάπη. Και εμένα μόνο ΑΥΤΑ τα "απόλυτα" μου αρέσουν.
Η ζωή στο παιδικό είναι γεμάτη χρώματα.
Χρώματα στο χαρτί.
Χρώματα στα παπούτσια.
Χρώματα στα τραπέζια.
(αν και θα ταίριαζε να ακούσεις Rihanna-πιο κάτω θα καταλάβεις γιατί.)
Αυτή η Άνοιξη με βρίσκει μια ανάσα πριν το πτυχίο. ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ. #Oh_my_God
6 μήνες θα κρατήσει η πρακτική και ο πρώτος μήνας έχει γίνει ήδη παρελθόν. Αυτός ήταν απόλυτα ο μήνας της υπερπληροφόρησης και των χρωμάτων. Χρειάστηκε να προσαρμοστώ σε ολοκαίνουργιες συνθήκες, με πιο βίαιη αυτή που με εξανάγκασε να ξυπνάω κάθε μέρα στις 6. #drama
Το πιο σημαντικό όμως είναι πως ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με το επάγγελμα που επέλεξα -όντας 18 χρονών κορίτσι- να κάνω όλη μου τη ζωή. Και κάπου τρόμαξα.
Τρόμαξα όταν συνειδητοποίησα όλες τις εσωτερικές διεργασίες που επρόκειτο να μου συμβούν αυτό το εξάμηνο και θα μου δώσουν τα εφόδια που χρειάζομαι για να γίνω καλή παιδαγωγός ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.
Ο επαγγελματικός προσανατολισμός δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, άλλαζα γνώμη κάθε λίγο και λιγάκι. Και επέλεγα επαγγέλματα που ουδεμία σχέση είχαν το ένα με το άλλο. Γιατρός, δασκάλα, γεωπόνος, συγγραφέας...
Σίγουρα ήμουν κάτι παραπάνω από διχασμένη προσωπικότητα.
Αυτό που ένιωθα με το πέρασμα των σχολικών χρόνων είναι πως ήθελα να γράφω..
Στο χαρτί, στο θρανίο, στο βιβλίο, στο πίνακα...παντού και για πάντα!
Και κάποια στιγμή γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη να δουν και οι άλλοι αυτά που γράφω. Είχα τα ραντάρ μου ανοιχτά για οποιοδήποτε διαγωνισμό είχε σχέση με την αρθρογραφία και κάπου εκεί κατάλαβα πως το επάγγελμα που θέλω να κάνω είναι αυτό του δημοσιογράφου. ΤΙ; Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι ψεύτες και μιλάνε πολύ. (νταξ αυτό το 'χω ΧΑΛΑΡΑ) μπροστά σε άγνωστο κόσμο! Τουλάχιστον έτσι κάνουν στην τηλεόραση....ΌΧΙ. ΆΣΤΟ. Ξέχνα το ρε παιδί μου! Και το ξέχασα.
Παράλληλα στο σπίτι διαδραματίζονταν "το δράμα του δωματίου" όταν ερχόταν το "κάρμα", ή αλλιώς η Ρένια, που ήταν παιδική μου φίλη και η χημεία που είχαμε ήταν γνωστή σε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο. Εδώ μας βλέπετε ενήλικες πια.
#Duck_faces
Μα ας επιστρέψουμε ξανά στο δράμα του δωματίου και του οικοδομικού τετραγώνου. Κάθε φορά λοιπόν που συναντιόμασταν με το "κάρμα", φέρναμε τα περιοδικά μας, βρίσκαμε τα θέματα μας και κάναμε την ραδιοφωνική εκπομπή -με τα περισσότερα inside jokes στην ιστορία του ραδιοφώνου- πατώντας rec, άλλοτε στο δικό μου και άλλοτε στο δικό της κινητό, σαν να μιλούσαμε σε πραγματικούς-άμοιρους- ακροατές. Τι κρίμα που δε μας έχει απομείνει εκείνο το φανταστικό on που δίναμε τα φιλιά μας στην Rihanna που σίγουρα από κάπου μας άκουγε.
 |
| Mετά από ώρες προσπάθειας.... |
Επέστρεψα στο αρχικό μου πλάνο που με ήθελε δασκάλα, σε οποιαδήποτε βαθμίδα και συμπλήρωσα το μηχανογραφικό με βάση τη λογική αυτή. Αν ασχοληθώ με τα παιδαγωγικά, θα μπορώ παράλληλα ΚΑΙ να γράφω, σκέφτηκα. Σε κάποιο περιοδικό για μαμάδες -η λέξη περιοδικό γυάλιζε στο μυαλό μου-ή έστω να γράψω κάποια ιστοριούλα που θα παρουσίαζα σε μικρά ή μεγάλα παιδιά.
Πάντα είχα στο μυαλό μου ως δεύτερο πλάνο τα περιοδικά που τόσο αγαπούσα, αλλά αποφάσισα να κολυμπήσω σε πιο σίγουρα και γαλήνια νερά και κάπως έτσι έφτασα μια ανάσα πριν το πτυχίο..Παιδαγωγός προσχολικής αγωγής. Για όλη την εμπειρία όμως θα είμαι έτοιμη να μιλήσω όταν οι 6 μήνες θα έχουν γίνει πια παρελθόν.
'Ενα είναι σίγουρο. Ο παιδικός σταθμός είναι ο χώρος που παίρνεις και δίνεις απόλυτα ανιδιοτελή αγάπη. Και εμένα μόνο ΑΥΤΑ τα "απόλυτα" μου αρέσουν.
Η ζωή στο παιδικό είναι γεμάτη χρώματα.
Χρώματα στο χαρτί.
Χρώματα στα παπούτσια.
Χρώματα στα τραπέζια.
Χρώματα στις γάτες.
Και είναι τα μόνα χρώματα που βλέπω μέσα στο 2013, γιατί πλέον έχω βάσιμες υποψίες ότι είναι δΥσεκτο με Υ κεφαλαίο, κι ας γράφεται με ι μικρό.
Δε θέλω να γράφω για άσχημα γεγονότα αλλά δε μπορώ να προσπεράσω αυτό.
Πρώτα μας κλέβουν το σπίτι μας και τώρα πεθαίνουν τα δύο μικρά σκυλιά μας.
Τρεις μέρες σερνόμουν στο παιδικό.
Πάει ο τετράποδος φίλος μου, που αν και 8 μηνών πλάσμα, το χάσαμε από τύφο...
μαζί με την αδερφή του.
Και δώστου κλάμα & αναφιλητό για το "γλυκάκι" που του είχα και παθολογική αδυναμία.. Άλλωστε ήταν υπερκούκλος, πως να μην τον λάτρευα; <3
Αυτή η φωτογραφία είναι τραβηγμένη τουλάχιστον ενάμισι μήνα πριν. Μη σας ξεγελούν οι χριστουγεννιάτικες πυτζάμες της αδερφής μου...Αυτή απλώς είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Δε το καταπίνεις εύκολα αυτό. Όσοι έχετε ή είχατε κάποιο τετράποδο σπίτι σας το καταλαβαίνεται πιο καλά... οι υπόλοιποι ας μας θεωρείτε υπερβολικούς. Και σκασίλα μας.
Εδώ τον κρατάει η μαμά ενώ είμαστε σχεδόν έτοιμοι για βόλτα! (τον είχα βάλει στην τσάντα μου γιατί δεν είχε προλάβει να μάθει την αλυσίδα και επειδή ήθελα να τον έχω όλη την ώρα αγκαλιά)
<3
Θα σε θυμάμαι για πάντα. <3
Και εγώ πιστεύω στο "για πάντα". Θέλω να πιστεύω στη δύναμη του.
Θέλω να πιστεύω πως κάποια πράγματα υπάρχουν για πάντα. Έτσι απλά.
Συναισθήματα, επιθυμίες, όνειρα, άνθρωποι...
Ησυχάζει το μυαλό μου στη σκέψη πως κάποια "πράγματα" υπάρχουν για πάντα.
Πως κάποιος θα είναι πάντα "εκεί" για μας.
Πως πάντα θα πολεμάμε για μια βαθιά επιθυμία μας.
Ωραίο δεν είναι το "για πάντα";
Ακόμα κι αν εκεί έξω είστε τόσοι πολλοί οι ρεαλιστές που προσπαθείτε να μας αποδείξετε το αντίθετο και να μας χαλάσετε το όνειρο.
Ό,τι επιθυμούμε να κρατήσουμε για πάντα, το κρατάμε. Φροντίζουμε για αυτό.
Και ό,τι αποφασίσουμε να αποχωριστούμε το αφήνουμε πίσω. Ό,τι κι αν είναι αυτό.
Τίποτα από τα δύο δεν είναι εύκολο, αλλά τουλάχιστον...
η επιλογή είναι στο χέρι μας.
Φρόντισε να κάνεις την σωστή!
Καλή Ανάσταση guys!
Liza.. x
xxxx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου