Γράφω αυτές τις γραμμές ακούγοντας τις αστραπές που πέφτουν, λίγο πριν την βροχή. Αλλά επειδή αυτό το post είναι γεμάτο στιγμές, εσύ μπορείς να ακούσεις αυτό το κομμάτι από τις "μέλισσες":
Επιτέλους κανονικό φθινοπωράκι. Τουλάχιστον έτσι δείχνει μέχρις στιγμής το σκηνικό.
Κάποιες μέρες βρέχει, αστράφτει, μπουμπουνίζει. (τι αστεία λέξη η τελευταία)
Και εγώ κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω τις αστραπές προσπαθώντας να πετύχω ένα "κλικ". Σταματώ μετά από κάμποσες απόπειρες-αποτυχίες. Αν είχε πατηθεί το "κλικ" τη σωστή στιγμή, οι φωτογραφίες θα ήταν ιδανικές. Αλλά δε πατήθηκε. #Bad_timing Όπως στη ζωή. Είναι ευλογία να είσαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Το αντίθετο όμως όχι. Ποτέ δε βγήκε σε καλό.
Σήμερα η Νέα Υόρκη βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού, λόγω του τυφώνα που ενδεχομένως θα αντιμετωπίσει. Εδώ στην Ελλάδα, στο Μεγάλο Πεύκο, έχει αρχίσει πια ο κατακλυσμός. Βρέχει και ο αέρας λυσσομανά. 9 μποφόρ είναι αυτά.
Αυτή την εποχή, την περιμένω πάντα πως και πως, σαν αποτοξίνωση από τη ζέστη του καλοκαιριού, σαν reunion με τους φίλους στο σπιτάκι, με σοκολάτα, ταινιούλα, κουβερτούλα κι όλα αυτά τα τρυφερά. Αυτή είναι η όμορφη οπτική των σκέψεών μου.
Ωστόσο υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά. Αυτής της στιγμιαίας θλίψης και των υπαρξιακών που με πιάνουν και μ'αφήνουν. Μπορεί να φταίνε τα μελαγχολικά τραγούδια που πετυχαίνω στο ραδιόφωνο ή επιλέγω μόνη μου. Ή μπορεί απλά να φταίει ο καιρός.
Και αμφιταλαντεύομαι μεταξύ αυτών των δύο διαθέσεων. Δε ξέρω ποια από τις δύο υπερτερεί.
'Η μάλλον ξέρω.
Η χαρά των στιγμών που έρχονται αυτό το φθινόπωρο. Δεν έχει σημασία αν η στιγμή είναι μικρή ή μεγάλη, ούτε αν φαντάζει ασήμαντη. Εμένα μου έδινε μόνο χαρά, με έκανε να ξεφεύγω και νικούσε τη κούραση της σχολής και τη γκρίνια που μου δημιουργούσε.
Λέω να ξεκινήσω με τη πιο σημαντική στιγμή. Και επειδή είμαι δεινή blogger έχω τρομερό φωτογραφικό υλικό από αυτές τις μέρες.
1) Ήρθε η Ελίνα αυτό το φθινοπωράκι. Κι όχι για για δύο...αλλά για 10 ολόκληρες μέρες...ΝΑΙ. Και μαζί με την Ελίνα, ήρθε και αυτό. Το υπέρ-δώρο ΜΟΥ -ένα cupcake χωρίς ίχνος θερμίδας (!)
Και είναι το μοναδικό που δεν έχει θερμίδες σε αυτό το πόστ. Έκανα ατασταλίες όλη τη βδομάδα. Δείξτε κατανόηση γιατί είχε έρθει η κολλητή μου και από σήμερα επέστρεψα στα βραστά αυγά.
2) Στο πλαίσιο μιας βραδινής φωτογράφησης με ψύχρα, έβαλα επιτέλους την αγαπημένη μου μπλούζα, αυτή με τις πολλές μικρές τρύπες που σκοπεύω μια μέρα να μετρήσω.
Κάποιες μέρες βρέχει, αστράφτει, μπουμπουνίζει. (τι αστεία λέξη η τελευταία)
Και εγώ κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω τις αστραπές προσπαθώντας να πετύχω ένα "κλικ". Σταματώ μετά από κάμποσες απόπειρες-αποτυχίες. Αν είχε πατηθεί το "κλικ" τη σωστή στιγμή, οι φωτογραφίες θα ήταν ιδανικές. Αλλά δε πατήθηκε. #Bad_timing Όπως στη ζωή. Είναι ευλογία να είσαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Το αντίθετο όμως όχι. Ποτέ δε βγήκε σε καλό.
Σήμερα η Νέα Υόρκη βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού, λόγω του τυφώνα που ενδεχομένως θα αντιμετωπίσει. Εδώ στην Ελλάδα, στο Μεγάλο Πεύκο, έχει αρχίσει πια ο κατακλυσμός. Βρέχει και ο αέρας λυσσομανά. 9 μποφόρ είναι αυτά.
Αυτή την εποχή, την περιμένω πάντα πως και πως, σαν αποτοξίνωση από τη ζέστη του καλοκαιριού, σαν reunion με τους φίλους στο σπιτάκι, με σοκολάτα, ταινιούλα, κουβερτούλα κι όλα αυτά τα τρυφερά. Αυτή είναι η όμορφη οπτική των σκέψεών μου.
Ωστόσο υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά. Αυτής της στιγμιαίας θλίψης και των υπαρξιακών που με πιάνουν και μ'αφήνουν. Μπορεί να φταίνε τα μελαγχολικά τραγούδια που πετυχαίνω στο ραδιόφωνο ή επιλέγω μόνη μου. Ή μπορεί απλά να φταίει ο καιρός.
Και αμφιταλαντεύομαι μεταξύ αυτών των δύο διαθέσεων. Δε ξέρω ποια από τις δύο υπερτερεί.
'Η μάλλον ξέρω.
Η χαρά των στιγμών που έρχονται αυτό το φθινόπωρο. Δεν έχει σημασία αν η στιγμή είναι μικρή ή μεγάλη, ούτε αν φαντάζει ασήμαντη. Εμένα μου έδινε μόνο χαρά, με έκανε να ξεφεύγω και νικούσε τη κούραση της σχολής και τη γκρίνια που μου δημιουργούσε.
Λέω να ξεκινήσω με τη πιο σημαντική στιγμή. Και επειδή είμαι δεινή blogger έχω τρομερό φωτογραφικό υλικό από αυτές τις μέρες.
1) Ήρθε η Ελίνα αυτό το φθινοπωράκι. Κι όχι για για δύο...αλλά για 10 ολόκληρες μέρες...ΝΑΙ. Και μαζί με την Ελίνα, ήρθε και αυτό. Το υπέρ-δώρο ΜΟΥ -ένα cupcake χωρίς ίχνος θερμίδας (!)
Και είναι το μοναδικό που δεν έχει θερμίδες σε αυτό το πόστ. Έκανα ατασταλίες όλη τη βδομάδα. Δείξτε κατανόηση γιατί είχε έρθει η κολλητή μου και από σήμερα επέστρεψα στα βραστά αυγά.
2) Στο πλαίσιο μιας βραδινής φωτογράφησης με ψύχρα, έβαλα επιτέλους την αγαπημένη μου μπλούζα, αυτή με τις πολλές μικρές τρύπες που σκοπεύω μια μέρα να μετρήσω.
 |
| (ψέματα λέω, δε θα τις μετρήσω ποτέ) |
3) Φωτογραφήθηκα σαν μία άλλη superwoman... με την τρυπημένη μπλούζα πάντα.
4)Αγκαλιά με ένα δέντρο. (Η ειδησ-άρα που ξεπετάγεται μέσα από αυτές τις φωτογραφίες είναι ότι άφησα τα μαλλιά μου φυσικά, δηλαδή σγουρά- και κυκλοφορούσα με ταυτότητα. Έκανα και μακρυά φράντζα που εδώ δε φαίνεται, αλλά αν ποτέ ξανά ισιώσω τα μαλλιά μου θα φανεί.)
πσ. το σγουρό μαλλί πήρε καλές κριτικές <3
5) Έκανα τη κουζίνα άνω κάτω για να φτιάξω τις πιο κολάσιμες βάφλες του κόσμου. (Ήταν το πρώτο βήμα προς τον όλεθρο... ή μήπως τον παράδεισο;)
6) French toast ή αυγόφετες που λέει και η Ελίνα. Με μέλι και κανέλα. Και θυμάμαι ακόμα που μυρίζει όλο το σπίτι μόλις τις βάζω στο φούρνο.
(Στέλλα-μανάρι ξέρω πως έχεις βγάλει κομπιουτεράκι για να μετράς θερμίδες και έχεις λιποθυμήσει)
Και συνεχίζω.
7) Φωτογραφίες με τις βάφλες-καρδούλες μέσα στη κουζίνα.
 |
| Η Ελίνα δε πρέπει να κρύβει τα μάτια της ούτε με βάφλες-καρδιές |
6)Πλύσιμο όλης της κουζίνας. (αυτό δε ξέρω γιατί το βάζω στις στιγμές που μου έδωσαν χαρά)
7) Athens by Night. Δε θα μπορούσαν να λείψουν τα νυχτοπερπατήματα. Και αφού είχαμε δύο ολόκληρα Παρασκευοσάββατα, τα εκμεταλλευτήκαμε με το καλύτερο τρόπο. Χτυπήσαμε ΚΑΙ τις δύο Παρασκευές ένα Σάκη Ρουβά μαζί με την Αγγελικούλα και τα Μελισσάκια.
Την Αγγελικούλα την συνήθισα τη δεύτερη φορά- την πρώτη βραδιά μου έπεσε βαριά. Αλλά αυτά- τα της πλατωνικής φιλίας μου με την Αγγελικούλα- θα σας τα πω στο επόμενο ποστ που θα είναι αφιερωμένο στο Κώστα Μαυρογέννη και στη βραδιά στο Diogenis S Club. #bizzz
Ο Σάκης, όχι ότι τον είδα και πολύ, φαντάζομαι πως θα ήταν καλός. Άκουγα τσιρίδες και από εκεί αντλώ το συμπέρασμα. (Μη με βαράτε εσείς οι Ρουβίτσες για αυτά τα ταπεινά που λέω)
Τα Μελισσάκια, όχι επειδή είναι φιλαράκια και περνάμε καλά, έδιναν μια ιδιαίτερη αίγλη στις βραδιές, ντυμένα με Mi-Ro κουστουμιές.
Τώρα που γράφω πέφτει χαλάζι. Μέχρι να τελειώσω το ποστ μπορεί να έχει έρθει και ο τυφώνας από τη Νέα Υόρκη.
8) Στο σημείο αυτό θα πω λίγα λόγια. 10 κορίτσια στο πρώτο τραπέζι του Σταυρού-στοπ. Μύρωνας και Ησαίας στα κανονίσματα-στοπ. Λυγαριά λυγαριά πάνω στα τραπέζια, στη σκηνή στις καρέκλες-στοπ. Κλέψαμε τη δόξα κι από το Μαραντίνη που τραγούδησε μαζί όλους τους Οnirama- στοπ. Η Φωτεινή με ρωτάει αν έχω πιει πολύ γιατί στραβοπατάω και πάω και δε πάω- στοπ. Δε σταματήσαμε λεπτό (!) να χορεύουμε-στοπ. Τρελίτσες μου σας ευχαριστώ που υπάρχετε -στοπ.
 |
A και ξέχασα. Συνατσάκη τρελίτσα μου σ'αγαπώ- στοπ.
Μόλις βγήκε λίγος ήλιος εδωπέρα. Πάνω στην ώρα!
Κάπως έτσι ήταν οι τελευταίες μέρες. Πολύ βροχή και μια στάλα ήλιο.
Μαζί με τους αγαπημένους σου όμως, χάνεται η μαυρίλα. Παίρνεις θετική ενέργεια.
Εμένα η θετική μου ενέργεια είναι η Ελίνα, η Δέσποινα, η Ευαγγελία, η Στέλλα, η Μαρία, η Ελένη, η Νάγια, η Meriniki, η Γεωργιάννα, η Ντίνα, η Μαίρη, ο Μύρωνας, ο Ησαίας, ο Κώστας, ο Παντελής, ο Χρήστος, ο Ιάκωβος, ο Θάνος και φυσικά η Αγγελικούλα. :p
Και επειδή σας είπα πως είμαι δεινή blogger, σας προειδοποιώ ότι στο επόμενο ποστ θα διαβάσετε για τα παρασκηνιακά γενέθλια του Κωστή του Μαυρογέννη και την επίσκεψη στο Cap Cap. Δε περιγράφω άλλο- στοπ.
Αυτό το post κλείνει ιδανικά με Owl City. #listen
Liza...xxx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου