Memories of Autumn Leaves

Γράφω αυτές τις γραμμές ακούγοντας τις αστραπές που πέφτουν, λίγο πριν την βροχή. Αλλά επειδή αυτό το post είναι γεμάτο στιγμές, εσύ μπορείς να ακούσεις αυτό το κομμάτι από τις "μέλισσες":

Επιτέλους κανονικό φθινοπωράκι. Τουλάχιστον έτσι δείχνει μέχρις στιγμής το σκηνικό.

Κάποιες μέρες βρέχει, αστράφτει, μπουμπουνίζει. (τι αστεία λέξη η τελευταία) 

Και εγώ κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω τις αστραπές προσπαθώντας να πετύχω ένα "κλικ". Σταματώ μετά από κάμποσες απόπειρες-αποτυχίες. Αν είχε πατηθεί το "κλικ" τη σωστή στιγμή, οι φωτογραφίες θα ήταν ιδανικές. Αλλά δε πατήθηκε. #Bad_timing  Όπως στη ζωή. Είναι ευλογία να είσαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Το αντίθετο όμως όχι. Ποτέ δε βγήκε σε καλό. 

Σήμερα η Νέα Υόρκη βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού, λόγω του τυφώνα που ενδεχομένως θα αντιμετωπίσει. Εδώ στην Ελλάδα, στο Μεγάλο Πεύκο, έχει αρχίσει πια ο κατακλυσμός. Βρέχει και ο αέρας λυσσομανά. 9 μποφόρ είναι αυτά.

Αυτή την εποχή, την περιμένω πάντα πως και πως, σαν αποτοξίνωση από τη ζέστη του καλοκαιριού, σαν reunion με τους φίλους στο σπιτάκι, με σοκολάτα, ταινιούλα, κουβερτούλα κι όλα αυτά τα τρυφερά. Αυτή είναι η όμορφη οπτική των σκέψεών μου. 

Ωστόσο υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά. Αυτής της στιγμιαίας θλίψης και των υπαρξιακών που με πιάνουν και μ'αφήνουν. Μπορεί να φταίνε τα μελαγχολικά τραγούδια που πετυχαίνω στο ραδιόφωνο ή επιλέγω μόνη μου. Ή μπορεί απλά να φταίει ο καιρός.

Και αμφιταλαντεύομαι μεταξύ αυτών των δύο διαθέσεων. Δε ξέρω ποια από τις δύο υπερτερεί.

'Η μάλλον ξέρω.

Η χαρά των στιγμών που έρχονται αυτό το φθινόπωρο. Δεν έχει σημασία αν η στιγμή είναι μικρή ή μεγάλη, ούτε αν φαντάζει ασήμαντη. Εμένα μου έδινε μόνο χαρά, με έκανε να ξεφεύγω και νικούσε τη κούραση της σχολής και τη γκρίνια που μου δημιουργούσε.

Λέω να ξεκινήσω με τη πιο σημαντική στιγμή. Και επειδή είμαι δεινή blogger έχω τρομερό φωτογραφικό υλικό από αυτές τις μέρες.

1) Ήρθε η Ελίνα αυτό το φθινοπωράκι. Κι όχι για για δύο...αλλά  για 10 ολόκληρες μέρες...ΝΑΙ. Και μαζί με την Ελίνα, ήρθε και αυτό. Το υπέρ-δώρο ΜΟΥ -ένα cupcake χωρίς ίχνος θερμίδας (!)

Και είναι το μοναδικό που δεν έχει θερμίδες σε αυτό το πόστ.  Έκανα ατασταλίες όλη τη βδομάδα. Δείξτε κατανόηση γιατί είχε έρθει η κολλητή μου και από σήμερα επέστρεψα στα βραστά αυγά.

2) Στο πλαίσιο μιας βραδινής φωτογράφησης με ψύχρα, έβαλα επιτέλους την αγαπημένη μου μπλούζα, αυτή με τις  πολλές μικρές τρύπες που σκοπεύω μια μέρα να μετρήσω.

(ψέματα λέω, δε θα τις μετρήσω ποτέ)

3) Φωτογραφήθηκα σαν μία άλλη superwoman... με την τρυπημένη μπλούζα πάντα.

4)Αγκαλιά με ένα δέντρο. (Η ειδησ-άρα που ξεπετάγεται μέσα από αυτές τις φωτογραφίες είναι ότι άφησα τα μαλλιά μου φυσικά, δηλαδή σγουρά- και κυκλοφορούσα με ταυτότητα. Έκανα και μακρυά φράντζα που εδώ δε φαίνεται, αλλά αν ποτέ ξανά ισιώσω τα μαλλιά μου θα φανεί.)

πσ. το σγουρό μαλλί πήρε καλές κριτικές <3

5) Έκανα τη κουζίνα άνω κάτω για να φτιάξω τις πιο κολάσιμες βάφλες του κόσμου. (Ήταν το πρώτο βήμα προς τον όλεθρο... ή μήπως τον παράδεισο;)

6) French toast ή αυγόφετες που λέει και η Ελίνα. Με μέλι και κανέλα. Και θυμάμαι ακόμα που μυρίζει όλο το σπίτι μόλις τις βάζω στο φούρνο.

(Στέλλα-μανάρι ξέρω πως έχεις βγάλει κομπιουτεράκι για να μετράς θερμίδες και έχεις λιποθυμήσει)

Και συνεχίζω.

7) Φωτογραφίες με τις βάφλες-καρδούλες μέσα στη κουζίνα. 

Η Ελίνα δε πρέπει να κρύβει τα μάτια της ούτε με βάφλες-καρδιές

6)Πλύσιμο όλης της κουζίνας. (αυτό δε ξέρω γιατί το βάζω στις στιγμές που μου έδωσαν χαρά)

7) Athens by Night. Δε θα μπορούσαν να λείψουν τα νυχτοπερπατήματα. Και αφού είχαμε δύο ολόκληρα Παρασκευοσάββατα, τα εκμεταλλευτήκαμε με το καλύτερο τρόπο. Χτυπήσαμε ΚΑΙ τις δύο Παρασκευές ένα Σάκη Ρουβά μαζί με την Αγγελικούλα και τα Μελισσάκια. 

Την Αγγελικούλα την συνήθισα τη δεύτερη φορά- την πρώτη βραδιά μου έπεσε βαριά. Αλλά αυτά- τα της πλατωνικής φιλίας μου με την Αγγελικούλα- θα σας τα πω στο επόμενο ποστ που θα είναι αφιερωμένο στο Κώστα Μαυρογέννη και στη βραδιά στο Diogenis S Club. #bizzz

Ο Σάκης, όχι ότι τον είδα και πολύ, φαντάζομαι πως θα ήταν καλός. Άκουγα τσιρίδες και από εκεί αντλώ το συμπέρασμα. (Μη με βαράτε εσείς οι Ρουβίτσες για αυτά τα ταπεινά που λέω)

Τα Μελισσάκια, όχι επειδή είναι φιλαράκια και περνάμε καλά, έδιναν μια ιδιαίτερη αίγλη στις βραδιές, ντυμένα με Mi-Ro κουστουμιές. 

Τώρα που γράφω πέφτει χαλάζι. Μέχρι να τελειώσω το ποστ μπορεί να έχει έρθει και ο τυφώνας από τη Νέα Υόρκη. 

8) Στο σημείο αυτό θα πω λίγα λόγια. 10 κορίτσια στο πρώτο τραπέζι του Σταυρού-στοπ. Μύρωνας και Ησαίας στα κανονίσματα-στοπ. Λυγαριά λυγαριά πάνω στα τραπέζια, στη σκηνή στις καρέκλες-στοπ. Κλέψαμε τη δόξα κι από το Μαραντίνη που τραγούδησε μαζί όλους τους Οnirama- στοπ. Η Φωτεινή με ρωτάει αν έχω πιει πολύ γιατί στραβοπατάω και πάω και δε πάω- στοπ. Δε σταματήσαμε λεπτό (!) να χορεύουμε-στοπ. Τρελίτσες μου σας ευχαριστώ που υπάρχετε -στοπ.

A και ξέχασα. Συνατσάκη τρελίτσα μου σ'αγαπώ- στοπ.

Μόλις βγήκε λίγος ήλιος εδωπέρα. Πάνω στην ώρα!

Κάπως έτσι ήταν οι τελευταίες μέρες. Πολύ βροχή και μια στάλα ήλιο. 

Μαζί με τους αγαπημένους σου όμως, χάνεται η μαυρίλα. Παίρνεις θετική ενέργεια. 

Εμένα η θετική μου ενέργεια είναι η Ελίνα, η Δέσποινα, η Ευαγγελία, η Στέλλα, η Μαρία, η Ελένη, η Νάγια, η Meriniki, η Γεωργιάννα, η Ντίνα, η Μαίρη, ο Μύρωνας, ο Ησαίας, ο Κώστας, ο Παντελής, ο Χρήστος, ο Ιάκωβος, ο Θάνος και φυσικά η Αγγελικούλα. :p

Και επειδή σας είπα πως είμαι δεινή blogger, σας προειδοποιώ ότι στο επόμενο ποστ θα διαβάσετε για τα παρασκηνιακά γενέθλια του Κωστή του Μαυρογέννη και την επίσκεψη στο Cap Cap. Δε περιγράφω άλλο- στοπ.

Αυτό το post κλείνει ιδανικά με Owl City. #listen

Liza...xxx

Walking between temptations

Αυτό το post διαβάζεται κάτι παραπάνω ιδανικά, αν ακούς αυτό: (που το άκουσα σε έναν υπερ-τέλειο ραδιοφωνικό σταθμό και ξαφνιάστηκα όταν ανακάλυψα ότι ο τύπος που τραγουδά είναι...Τούρκος;)

Πριν ξεκινήσω να λέω το οτιδήποτε, δηλώνω ερωτευμένη με το ονειρεμένο σαλβάρι μου.

Βλέπω πειρασμούς παντού.

Εικόνες.

Μυρωδιές. 

Μέχρι που λύγισα. Όχι τραγικά πολύ. Μην φοβάστε.

Μετά από μια κουραστική μέρα στη σχολή, η nutella φάνταζε σα τη μοναδική πηγή ενέργειας στα μάτια μου. Το δάχτυλά μου έγιναν καφέ και η ενοχή μου φώναζε από μακρυά. Είχα αμαρτήσει. Έγλυφα τα δαχτυλάκια μου, ώσπου τα καθάρισα εντελώς.

Chocolate flavor, I love you <3

Αλλά σε γενικές γραμμές, τις τελευταίες μέρες συνεχίζω να τρέφομαι με αυτά:

#Δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά

Και νιώθω καλά με τον εαυτό μου γιατί αρχίζω να αποκτώ αυτοέλεγχο. Και στη προσπάθεια μου αυτή συναντώ ευχάριστες εκπλήξεις, όπως αυτή η πατάτα σε σχήμα καρδιάς!

Και για να απασχολώ το μυαλό μου και να μην το 'χω στις σοκολάτες, τα cupcakes, τα αμυγδαλωτά και σε άλλα τέτοια κολάσιμα, βρίσκω χίλια δυο πράγματα να κάνω. 

Πρώτα πόλλα άρχισε η σχόλη μου, πράγμα που σημαίνει πως οι ώρες που έχω να γεμίσω γίνονται αμέσως πολύ λιγότερες από όσες είχα υπολογίσει. Το μυαλό μπορεί να ασχοληθεί με χίλια δύο πράγματα για να ξεχαστεί. Ας πάρουμε για παράδειγμα το πιο απλό- που είναι να ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου και αντί να μετράς cupcaκάκια μέχρι να σε πάρει ο ύπνος- να διαβάσεις ένα περιοδικό μόδας.

Και το κέρδος είναι διπλό:

1) το μυαλό δε θα κάνει αμαρτωλές σκέψεις στις 11 το βράδυ.

2)θα ενημερωθείς για όλα τα νέα trends και δε θα κινδυνεύεις από τη fashion police.

Μπορείς να αρχίσεις σεμινάρια σεναριογραφίας, όπως έκανα εγώ για να γεμίσω το απόγευμα της Τρίτης και να μην έχω το μυαλό σου σε πίτσες 4x4 με μανιτάρια, μπέικον και φέτα. Η δασκάλα μου, μου είπε ότι έγραψα μια εξαιρετική βουβή σκηνή θεάτρου, πράγμα που με ενθαρρύνει να αφιερώσω  περισσότερο χρόνο για δοκιμές στη συγγραφή και να ξεχάσω ΚΑΙ τα τυλιχτά σουβλάκια- που εχτές το βράδυ έτρωγε όλη μου η οικογένεια -ΕΚΤΟΣ ΕΜΕΝΑ. Κι αν με χτυπήσει στο κεφάλι και αυτή η μαγική νεράιδα που λέγεται έμπνευση και μας επισκέπτεται σπάνια, ίσως να μη σηκωθώ από την καρέκλα μου για ώρες. 

Και επειδή δε φτάνει μία διατροφή για να σε σώσει, χρειάζεται να κινείσαι και λιγουλάκι ή περισσοτερουλάκι. 

Φθινοπωρινό Γκαζάκι

Καθώς έκαιγα θερμίδες, αποτύπωνα όμορφες γωνιές και εικόνες και γνώριζα αυτό το μέρος πάλι από την αρχή... Η πλατεία είναι σαν να το χωρίζει σε δύο κόσμους...

Εγώ διαλέγω τον κόσμο με αυτές τις εικόνες. 

Το Socialista που έκανα το πρώτο μου ρεπορτάζ. Δε θα ξεχάσω ποτέ ότι ξέχασα να πατήσω το rec καθώς έπαιρνα συνέντευξη από τους μικρούς θεούληδες, τους De Niro :)

Το μαγαζί (από όπου έρχεται μια μυρωδιά-θάνατος και ζωή μαζί) με τα σουβλάκια #must μετά από κάθε ξενύχτι μου στο Γκάζι και τα φαναράκια που κρέμονται από το δέντρο...

Και τέλος το Shamone που βρίσκεται στη Κωσταντινουπόλεως δίπλα από τις γραμμές του τρένου...

Στο Shamone, το μαγαζί του Φώτη Σεργουλόπουλου, πέρασα υπέρ-τέλεια το καλοκαίρι που μας πέρασε.. με υπέροχες μουσικές και κοκτέιλ...

I love you Shamone <3

Και τελευταίο άφησα αυτό. Αυτό που έκλεισε τη βδομάδα μου υπερπαραγωγικά και αυτό που με έκανε να μη σκεφτώ ούτε για λεπτό το φαγητό! Η πρεμιέρα των τρελιάρηδων είναι γεγονός. Δε θα πω τίποτα εδώ. Τα έχω πει όλα στο ρεπορτάζ μου για το ολοκαίνουργιο tralala μας :)) Διάβασε εδώ: http://www.tralala.gr/stratis-ke-matiampa-partaroun-me-dance-diathesis-sto-club-tou-stavrou-fotoreportaz-dilosis/#prettyPhoto

Τρελίτσες μου.

Και οικογενειακές φωτογραφίες που μας έβγαλε η Ελένη Καρακάση.  (αυτήηηη που έπαιζε στο "Η ώρα η καλή")

Ευχαριστούμε Ελένη! :))

Εγώ με τη Νάγια λίγο πριν τα φτύσουμε εντελώς εκείνο το βράδυ. #to_kathikon_panapola

Μετά από όλα αυτά νομίζω χρειάζομαι μια γερή δόση σοκολάτας. Δεν ανησυχώ για τις θερμίδες όμως, το Σάββατο θα τις κάψω όλες χοροπηδώντας πάνω σε τραπέζια, καρέκλες, σκηνή, καμαρίνια, καναπέδες κτλ.

Προς το παρόν θα παίξω με τα μάτια με αυτή τη σοκολατένια κόλαση.

Party all the time Vol.2...coming soon! :p

Liza...xxx

Salty. Sweet. Sweet & Salty.

Άκου αυτό κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης:

Μπήκε πια το φθινοπωράκι θαρρώ.

Ο ουρανός παίρνει τα πιο όμορφα χρώματα του και εγώ προσπαθώ να τα φωτογραφίσω.

Το ροζ του ουρανού χάνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Δε προλαβαίνω.

Έπιασε δροσούλα, πάνω που αναπολούσαμε με την Ελένη βράδια στο σπιτάκι της γιαγιάς με κρυουλάκι-ταινιούλα-φαγητάκι. Και τώρα που είπα φαγητάκι, θυμήθηκα ότι οι σχέσεις μου με αυτό, πάγωσαν. #diet  Ξεκίνησα διατροφή. Kαι θέλω να αρχίσω να τραγουδάω "Μα δε τελειώσαμε, το χρόνο απλά για λίγο το παγώσαμε καλό μου φαγητάκι." #antwnakis

Και μέχρι να ξανασυσφίξω τις σχέσεις μου μαζί του, τις φωτογραφίες του κρατάω για να ζήσω.  #giannakis 

Αυτό είναι το τελευταίο γλυκάκι που έφτιαξα και έφαγα. Τάρτα σοκολάτας με άχνη.

Και φέρνω στο μυαλό μου όλες τις λιχουδιές του κόσμου που τώρα ΔΕ μπορώ να φάω, αλλά είχα τιμήσει στο παρελθόν.

Τα μεγάλα -ΠεντανόστιμαΠαναγίαΜου- χρωματιστά cupcakes..

Αλλά και τα μικρά που είναι ακόμα πιο χαριτωμένα.. (φαντάζομαι έχουν και λιγότερες θερμίδες ε; #not)

Τα μικρά ροζ που κάνουν συνειρμό με τον ροζ ουρανό που βλέπω.. Ούτε;

Kαι σκέφτομαι πως θα πρέπει να αναβάλω -μέχρι τα Χριστούγεννα τουλάχιστον- την επίσκεψή μου στο Cap Cap, που φτιάχνει cupcakes με γεύση ρόδι και τεράστιες τούρτες με -πέρα από τη φαντασία σου- γεύσεις. #damn (Ακούς Ηλέκτρα;) H οποία Ηλέκτρα μου στέλνει στο skype emoticon σε σχήμα πίτσας -κι έχω κι αποδείξεις.

#zw_ena_drama

Προς το παρόν, αναπολώ τις παλιές δόξες που είχε ζήσει η σοκολάτα στο σπίτι μου.

Και αυτή η φωτογραφία επιβεβαιώνει πως περί δόξας πρόκειται... #MaxPerryILoveTillTheEnd

Αυτή η συσκευασία υπάρχει σε όλα τα σπίτια που έχω πάει. Και σε αυτά που δεν έχω πάει. 

Αυτά τα σοκολατάκια που έφτιαξα με τα χεράκια μου προ αμνημονεύτων.

Και είναι και σε σχήμα καρδιάς. (10 points)

Την πίτσα σοκολάτας που βρήκα στο Internet και εκτέλεσα με αναμφισβήτητη επιτυχία.

Αυτή την κρέπα-μπανάνα, που δεν έφτιαξα εγώ, αλλά τα Palmie Bistro για μένα.

Και νιώθω ακόμα εκείνη τη μπανάνα βουτηγμένη στη σοκολάτα να κάνει βόλτα στον ουρανίσκο μου και να τον ευχαριστεί.

Και κλείνω το μενού με κάτι πιο ανάλαφρο. (έχω απίστευτο θράσος πια) Τα αμυγδαλωτά ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το αγαπημένο μου γλυκάκι. Και εγώ τρελαίνομαι να βρίσκω τις πιο απίθανες εκδοχές τους.

Τα συγκεκριμένα τα καταβρόχθησα πριν πάω στον οδοντίατρο.  Έτσι για παρηγοριά. 

Σταματώ με τα γλυκά. Όσο αναπολώ, τόσο τυραννιέμαι.  

Μετά από τόση ζάχαρη, ήρθε η ώρα να πρωταγωνιστήσει το αλάτι και να σας κεράσω κάτι αλμυρό. Φάτε μάτια ψάρια ! Κοιτώντας μόνο μπορείτε να φάτε όλοι -ΚΑΙ ΕΓΩ- όσο θέλετε, και να μη πάρετε ούτε μια θερμίδα (!) σας το εγγυώμαι.

Μα δε φαντάζει υπέροχη η θέα αυτής της πίτσας που είχα φάει κάποτε με την Ελίνα, πριν πάμε στο ρεπορτάζ @Ianos;

Ή αυτού του πλούσιου -σε θερμίδες α μη τι άλλο- club sandwitch που έφαγα στο McArthurGlen;

FingerFood από τα χεράκια της Γεωργιάννας; Πες ναι και δε θα χάσεις.

Έστω ένα αλμυρό πατατάκι; 

Εννοείται σε σχήμα καρδιάς. 

Ή αυτή η κοτομπουκίτσα, που έφαγα πριν σχεδόν ένα χρόνο σε ένα από τα meeting του tralala και ακόμα θυμάμαι; (Μας ταίζει καλά το boss, όχι αστεία)

Εννοείται σε σχήμα καρδιάς. 

Ξαφνικά  από το πουθενά καρδούλες παντού.

Ή τα δικά μου κατορθώματα στη κουζίνα, δε σας κάνουν να νιώθετε ήδη το αίσθημα του κορεσμού;

Ουφ..φούσκωσα. Αλλά τώρα τουλάχιστον νιώθω λιγότερη πείνα. Ή έτσι νομίζω. 

Και ας περάσουμε στο μενού του σήμερα. Τώρα δε θέλω να τρώτε με τα μάτια σας ούτε μια μπουκίτσα από τις μικρούλες μεριδούλες μου. Γιατί τι θα μείνει για μένα;

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως κανείς δε θέλει να τσιμπήσει ούτε λίγο από δαύτα. Δε σας αδικώ.

Αλλά θα πρέπει να συνεχίσω. Το έχω βάλει σκοπό. Μέχρι τα Χριστούγεννα θα πολεμήσω την λαιμαργία μου και θα λέω όχι στον κάθε διατροφικό πειρασμό που συναντώ στο διάβα μου. Πρέπει να το πιστέψω και να το κάνω. Ακόμα κι αν παντού υπάρχουν πειρασμοί.

Ακόμα και στην αγαπημένη μου εκπομπή, που δεν έχει κάν στήλη μαγειρικής αλλά με γονάτισε εύκολα, φανερώνοντας αυτή την όαση.

Η Μαρία Ηλιάκη αντιστάθηκε στο πειρασμό. Μπορώ κι εγώ. 

Και εσείς που διαβάζετε το post πρέπει να μου στείλετε πως όλες οι παραπάνω φωτογραφίες με τα γλυκά και τα αλμυρά, φαντάζουν απλά αηδιαστικές και το μόνο που αξίζει να τρώω είναι ψάρι φιλέτο με μπρόκολο και μαύρο ψωμί (1 φέτα). Θα σας πιστέψω. 

Αρκεί να μου το πείτε.

Mπορείτε να μου πείτε πως τα δημητριακά με αποξηραμένα φρούτα είναι σχεδόν σοκολατένια.

Κι αυτό θα το πιστέψω. 

Δε ξέρω πως να κλείσω αυτό το ποστ. Με μία όμορφη εικόνα ίσως;

Salty or sweet?

It's up to me/you.

Χμμμ..Αυτό ας πούμε. Γεύση Lila.

Slurpppp..!

Liza...xxx

Ps. Δε πιστεύω να λείπει κανείς το Σάββατο από -ΤοΣτέκι- το Σταυρό του Νότου που ξεκινάνε οι τρελιάρηδες; Ο Μύρωνας Στρατής και ο Ησαίας Ματιάμπα θα είναι εκεί για να κάνουν τα τρελά χορευτικά τους. Θα είμαι και εγώ εκεί. Και σε μελλοντικά post θα γράφω "Ημουν και εγώ εκεί και έκαιγα θερμίδες."