And..I just want to party all the time!

Σέρνομαι, αλλά δε θα παραπονεθώ. Ήταν γαμάουα.

Σε αυτό το σημείο θαρρώ πως πρέπει να ακούσεις αυτό:

#TheSoundtrack

Φόρεσα τα ρούχα που λατρεύω και βγήκα έξω το βράδυ της Πέμπτης. Και έβγαλα από το πρόγραμμά μου, έτσι εύκολα, το μάθημα της κοινωνικής ψυχολογίας που έδινα τη Παρασκευή με τη δροσούλα. Πρώτη φορά το έκανα αυτό. #swear Έχω λίγες τύψεις, αλλά είναι τόσο λίγες που καταντούν ανύπαρκτες.

Και βγήκα και τη Παρασκευή. Γιατί μια βραδιά δε φτάνει...ναι. 

Μα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αυτός ο μαραθώνιος που ονόμασα "Τα κορίτσια ξενυχτάνε" (κι ας μην ήμασταν μόνο κορίτσια στο παρεάκι) ξεκίνησε από τα νότια προάστια και συγκεκριμένα το Opus!

Λίγο πριν πάω να απολαύσω τα αγαπημένα μου "μελισσάκια" πέρασα μια βόλτα από το "Yoomoo" και έφαγα την μικρότερη ποσότητα frozen yogurt που υπάρχει.

#must

Σε αυτό το μαγαζί έχει τις πιο απίστευτες γεύσεις frozen που έχω αντικρύσει ποτέ. Φράουλα, βανίλια Μαδαγασκάρης, ρόδι, μύρτιλλο, σοκολάτα Βελγίου και μήλο είναι λίγες από αυτές. Θα γίνω θαμώνας.

Η Νάγια μας περίμενε έξω από την Opus -πρώτη και καλύτερη- και σε λίγο μαζεύτηκε όλο το παρεάκι, έτοιμο για τρελό τζέρτζελο!

Και το live ξεκίνησε... και δεν ξέρω αν σταμάτησα να χοροπηδάω από εκείνη τη στιγμή. Να και τώρα, που κάθομαι στην καρέκλα και γράφω, έχω την προδιάθεση να σηκωθώ και να χοροπηδάω. Jump jump jump!

Τη Νάγια τη καλούσε το καθήκον, αφού ήταν η φωτογράφος της βραδιάς. Και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι ήμαστε πολλοί από το family του tralala σε αυτό το μέρος. Η Νάγια, εγώ και ο Γρηγόρης! #new_entry Τον γνώρισα εκείνο το βράδυ. Και επιβεβαίωσα το κανόνα. Εμείς που δουλεύουμε στο tralala..είμαστε πολύ τραλαλά να πούμε. #TrueStory

Ο καλούλης ο Κώστας χόρευε μακαρένα με χάρη και μας χορογραφούσε! (μας έδειχνε αυτή τη πολύυυυ δύσκολη χορογραφία της μακαρένα, που μόνο ΕΓΩ θα μπορούσα να κάνω λάθος.) Και καθόμασταν και στη πιο τέλεια θέση για να κάνουμε τρελά χορευτικά και να μας θαυμάζει όλος ο κόσμος! #TO_thrassos

Και επειδή είμαστε Ελληνάρες οι άτιμοι, το χορέψαμε και το τσιφτετελάκι μας, γιατί αυτή η τρελή μπάντα είχε κέφια και μας τραγούδησε "Δε ταιριάζεται σου λέω". Για τη μανουρίτσα μας και μόνο.

Κι αν δε με πιστεύεις δες αυτό:

The day after.

Δε βάζω καν το ξυπνητήρι να χτυπήσει, γιατί δεν υπάρχει το ενδεχόμενο να σηκωθώ από το κρεβάτι μου για να πάω να γράψω. Εξάλλου έχω διαβάσει μόνο 5 από τις 25 σελίδες που είχα να μάθω νεράκι.

Σηκώνομαι στις 11.30 ώρα, λες και δε συμβαίνει τίποτα. #zwara

Βάζω τη φούστα τη μακρυά, γιατί έχει και αέρα και δε θέλω ατυχήματα, και στις 6 το team του tralala -παντού ενωμένο, ποτέ νικημένο- βρίσκεται στο Τείχος των Εθνών.

Και άλλο ένα πάρτυ ξεκινά και δώστου Jump around ξανά.

Και δώστου δηλώσεις με τους seeexyyyyyy

Λίγο αργότερα συνέβη και αυτό. Δε μπορούσαμε να μη το απαθανατίσουμε.  

Αυτά τα πλάσματα είναι από άλλο πλανήτη, για αυτό τα αγαπώ. 

Όχι βέβαια ότι εμείς είμαστε καλύτερες.

Εννοείται πως μετά από αυτό το βράδυ πόναγε η κοιλιά μου, γιατί δε θυμάμαι πόσες amita motion ήπια. Θυμάμαι ωστόσο πως ζήτησα από το μπάρμαν και μια amita banana, γιατί βαρέθηκα τις motion #TO_thrassos_mou_den_exei_oria και ένα Beileys. 

Και όταν ζήτησα το Beileys, ο μπάρμαν με απελπισμένο βλέμμα μας λέει "Δε νομίζω κορίτσια, μου φαίνεστε μικρές. Πόσο είστε;" Διατήρησα την ψυχραιμία μου, που για ΔΕΥΤΕΡΗ συνεχόμενη βραδιά, (ναι έζησα παρόμοιο σκηνικό και στην Opus) με ρωτάνε την ηλικία μου και διεκδίκησα το Beileys. Χωρίς θύματα.

Σου φαίνομαι για μικράκι φίλε;

Και συνεχίζω.

Το φετινό tour που λες δεν έπρεπε να λέγετε Tour Θετικής ενέργειας, αλλά Panik Records Tour.   Αλλά ας σταθούμε μόνο στο τελευταίο live act της βραδιάς, που δεν ήταν άλλο από τη μια και μοναδική Ελενάρα, που τα έδωσε όλα μαζί με τους Playmen. 

Μετά από την πιο θετική καλλιτέχνιδα, που είδα εκείνο το βράδυ on stage, πήραμε το δρόμο του γυρισμού. 

Με γύρισε η -πιοΘεάΠεθαίνεις- Νάγια σπίτι μου γιατί δε μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Και γιατί είχα συμπληρώσει τουλάχιστον 6 ωρίτσες όρθια. Αλλά δε χωράνε παράπονα εδωπέρα, πέρασα καλά. 

Και μπορεί να μην είχαμε ιδέα -κάποιες στιγμές- σε ποιο σημείο της Αθήνας βρισκόμαστε αλλά... Who cares?

Εννοείται δεν επιλέξαμε την συντομότερη απόσταση. Μ'αρέσουν αυτές οι βόλτες με το αμάξι το βράδυ, που σε χτυπάει το δροσερό αεράκι στο πρόσωπο και ακούς μουσική και χαλαρώνεις..

Δεν έχει σημασία που πας..

Αλλά να έχεις καλή παρέα στη διαδρομή.

Για να τραγουδάτε.

Για να χορεύετε. 

Μπορείτε να τραγουδάτε και να χορεύετε αυτό ας πούμε:

Και θα πω το κλισέ του αιώνα τώρα. Ετοιμαστείτε.

Σημασία δεν έχει η αφετηρία... ούτε ο προορισμός. Σημασία έχει μοναχά το ταξίδι μέχρι την Ιθάκη- σου.

Ακόμα και αν η Ιθάκη στην προκειμένη είναι το σπιτάκι σου.

Εγώ βρήκα το καλύτερο πλήρωμα για τη διαδρομή.

Να ζείτε δυνατά.

Liza.. xxx

ps. Ιάκωβε βγαίνει και σε μπουφανάκι! Σε λίγο θα πιάσουν τα κρύα..κανόνισε! :p

Peppers night- My absence

Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούσεις όλα τα παρακάτω.

4/9/12

Μια βολτίτσα στα Mall ήταν αρκετή για να με βάλει στο παλμό της ημέρας. Η συναυλία του καλοκαιριού θα λάμβανε χώρα σε λίγες μόνο ώρες. Και ο κόσμος είχε ξεχυθεί ξετρελαμένος φορώντας μπλουζάκια "Red Hot Chili Peppers".

Kαι μένα αυτό το νταβαντούρι μ'αρέσει.

Μ'αρέσει η έκσταση η οποία μας διακατέχει πριν από ένα μεγάλο γεγονός- που τρέχουμε όλοι πάνω κάτω μες την τρελή χαρά, και στην ατμόσφαιρα υπάρχει κάτι γιορτινό περιμένοντας τη μεγάλη στιγμή.

Όταν η μεγάλη στιγμή είναι μια συναυλία, τότε η χαρά είναι διπλή. Ίσως και τριπλή. Ή τετραπλή. Ντάξει σταματάω.

Την ημέρα θετικής ενέργειας ας πούμε δε πέφτει καρφίτσα μέσα στο τρένο και τον προαστιακό από τη κοσμοσυρροή που έχει κοινό προορισμό το Τείχος των Εθνών. Αλλά εχτές ήταν αλλιώς. Μια πρωτόγνωρη ενέργεια ερχόταν από παντού. Πιο θετική και από αυτή της Amita. (που παρεπιπτόντως δε μ'αρέσει καθόλου)

Εντόπισα λοιπόν πάνω από 50 μπλουζάκια που μαρτυρούσαν πως αυτοί οι άνθρωποι σε λίγες ώρες θα γίνουν μία παρέα, θα τραγουδάνε τα ίδια τραγούδια, θα ζήσουν μεγάλες στιγμές..

Ήθελα και εγώ να μπω στη παρέα τους.

Και να ξεκλέψω λίγη από τη χαρά τους. Εγώ η κοινή θνητή που δε θα πήγαινα στην γιορτή-συναυλία.

Κι ας μ'αρέσει η μουσική τους, που ταιριάζει με την wannabe ψυχοσύνθεσή μου.

Έπρεπε να κάνω κάτι. Και έκανα. Σταμάτησα το αμέσως επόμενο άτομο και του ζήτησα να φωτογραφίσω την μπλούζα του (!!)#TrueStory #τρελή #θεοπάλαβη #απελπισμένη Η κοπελίτσα με κοίταξε σα να φορούσα άσπρη ρομπίτσα με τα χεράκια δεμένα από πίσω και το 'χα σκάσει από τη πρώτη ψυχιατρική κλινική που υπήρχε εκεί κοντά. Δε την αδικώ.

Yeeesss! Και με ρώτησε αν θα είμαι εκεί απόψε. Ζούσα ένα δράμα. Και το απορημένο βλέμμα της διαδέχτηκε το βλέμμα της συμπόνιας.

Και τώρα κάθομαι και μετράω τις στιγμές- τραγούδια έζησαν οι άλλοι- όχι εγώ. Και συνειδητοποιώ ότι τα αγαπώ σχεδόν όλα. Και πως #damn #damn #damn έλειπα.

Αγαπώ αυτό το κομμάτι που ήταν και το πρώτο που μπήκε στο mp3 μου.

Μαζί με αυτό φυσικά.

Το κομμάτι αυτό θα το τραγουδάει για πάντα ο Κώστας Μαυρογέννης για πάρτυ μου στα live του, γιατί δεν ήμουν σε αυτή τη συναυλία. #τρελαίνομαι_με_την_κομματάρα_Παναγία_μου

Και αυτό.. ε Κωστάκη; 

Αυτό που είναι και από τα αγαπημένα του μπαμπά.

Αυτό που πάντα στέκομαι και ακούω όταν το πετυχαίνω στο ραδιόφωνο.

Αλλά και αυτό, που φαντάζομαι το ξέρετε όλοι;

The Day After.

Διαβάζω παντού κριτικές θλιβερές.

Από αυτούς που περίμεναν περισσότερα από την τεράστια μπάντα.

Από άλλους που περίμεναν να δουν κωλοτούμπες  και παπάδες στη σκηνή...

Τέλος πάντων. Εγώ γουστάρω τα τυπάκια που το ευχαριστήθηκαν. 
Και θα θελα να είμαι ένα από αυτά, μιας και ένας από τους λόγους ύπαρξης μου είναι οι συναυλίες. Kαι δεν είμαι και από τα κοριτσάκια που ήξεραν μόνο το californication και παραπονιούνται επειδή δε το άκουσαν τουλάχιστον 20 φορές για να περάσει η ώρα! 

Αυτό το τελευταίο μου ξέφυγε. #kakia :p

Kαι πως είναι ωραίο να ακούς live κομμάτια από μια μεγάλη μπάντα που αγαπάς.. Και εγώ λυπήθηκα που το έχασα..


ps. Κάπου, κάποτε, σε κάποιο άλλο μέρος, θα είμαι εκεί Peppers! :p 

Liza...xxx

Thanks for the memories.. almost! (Part 2)

Αυτό το post διαβάζεται απαραιτήτως ακούγοντας αυτό: 

(αν τελειώσει και δεν έχεις προλάβει να διαβάσεις μέχρι το τέλος, πάτα REPLAY)

Ύστερα από ένα σαββατοκύριακο στη παλιά μου γειτονιά, οι αναδρομές στο παρελθόν συνεχίζονται και αποκτούν υπαρξιακές διαστάσεις πλέον.

Το μυαλό μου κάνει περίεργα ταξίδια..και παιχνίδια ταυτόχρονα.

Και με έχει πιάσει μια θλίψη...αναρωτιέμαι μήπως φταίει η χθεσινή πανσέληνος.  Μπα. Ίσως να φταίει που δεν είναι αυτός εδώ. Αν ήταν, όλα θα ήταν αλλιώς... δε θα σκεφτόμουν το σκοτεινό παρελθόν, αλλά μόνο το φωτεινό παρόν που μου 'μαθε.

Σ'ευχαριστώ που μου έδειξες ότι δε σπατάλησα όλη μου την αγάπη στο λάθος άνθρωπο.. και πως έχω να δώσω ακόμα πολλά. Ενδεχομένως σε σένα..μπορεί και όχι. Ποιος ξέρει.

(Παρενθεσούλα. Μια συνήθεια όταν ήμουν μικρή ήταν και η ζωγραφική, η οποία αποδεικνύεται μέχρι και σήμερα ότι δεν είναι το φόρτε μου. Ευχαριστώ τη Μυρτώ που μου θύμισε αυτή τη μαύρη σελίδα της ζωής μου. Αυτό είναι ότι καλύτερο μπορώ να κάνω.)

Και ξαφνικά όλοι οι πρωταγωνιστές της ζωής μου έρχονται στο μυαλό μου και το αναστατώνουν. Προσπαθώ να κάνω το μέτρημα και να δω πόσοι είναι εδώ και πόσοι έφυγαν.

Και οι μνήμες ξυπνούν. Αλλά εγώ δε θέλω. Να πάρει.


Παλιοί "φίλοι"... που σε πρόδωσαν.

Παλιές αγάπες... θαμμένες στο μυαλό και στη καρδιά.


Και πάλι βρίσκομαι αντιμέτωπη με ένα "Γιατί;"

Γιατί με πλήγωσαν, όταν το μόνο που ήθελα ήταν να τους αγαπώ;

Γιατί μου έλεγαν ψέματα, όταν εγώ τους έλεγα μόνο την αλήθεια;

Γιατί με κορόιδεψαν, ενώ εγώ ήθελα να τους έχω μόνο κοντά μου;

Και αυτό που θέλω είναι μια εξήγηση. Μια απάντηση στο "γιατί".
Ξέρω. Δε θα την έχω.

Και τώρα, δε θέλω να μιλώ πια για τις αδύναμες αγάπες.. τις δειλές. 
Θέλω μόνο να βρω την αληθινή. Αν είναι και ρομαντική, τόσο το καλύτερο.

Και το μόνο που μου έχει μείνει από σένα είναι λίγες φωτογραφίες.. που δε θέλω να σβήσω, αλλά ούτε να βλέπω.

Φωτογραφίες που μου θυμίζουν πως υπήρξες, πως σ'αγάπησα πολύ... έτσι όπως ήσουν τότε. Όχι τώρα. Τώρα δε σε ξέρω. Χάθηκες.

Όσο για τους "φίλους" που δεν εκτίμησαν την αλήθεια μου και με εκμεταλλεύτηκαν πουλώντας μου συναίσθημα, αυτούς τους έδιωξα. Μπορεί να φάνηκα σκληρή... αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα πως έκανα το σωστό. Πως λυτρώθηκα. Το είχα ανάγκη.

Ακόμα τα βάζω με τον εαυτό μου που τους πίστεψα. Ωστόσο παραμένω θερμή υποστηρίκτρια της άποψης "Όλα γίνονται για καλό".

Γιατί αν δεν συναντήσουμε σκάρτους ανθρώπους στη ζωή μας, πως θα εκτιμούσαμε αυτούς που αξίζουν; 

Αυτές οι αναδρομές στο παρελθόν καταλήγουν να μου δημιουργούν μια θλίψη...

Ξέρω η πανσέληνος.

Όλοι θέλουμε να ζήσουμε ξανά ή να αποκτήσουμε πράγματα του παρελθόντος, και χαιρόμαστε στη θύμηση τους, αλλά στεναχωριόμαστε όταν καταλαβαίνουμε ότι δε μπορούμε να τα έχουμε πια..

Άλλα η ζωή προχωράει και εμείς ζούμε νέες ιστορίες, νέα παραμύθια με νέους πρωταγωνιστές, δίχως να ξεχνάμε τα παλιά... κι ας μην είχαν το happy end που θα θέλαμε.

Νιώθω λίγο μπερδεμένη αυτή τη στιγμή...
Γιατί να θέλουμε να θυμόμαστε ιστορίες που μας κάνουν να πονάμε;

Ίσως γιατί είναι δικές μας. Ολόδικες μας.

Ίσως γιατί οι όμορφες στιγμές στα παραμύθια μας, είναι πιο δυνατές από τις άσχημες. Και αυτές δε μπορεί να μας τις κλέψει κανείς. Ούτε οι πρωταγωνιστές τους, είτε είναι ακόμα στη ζωή μας, είτε αποφασίσαμε να τους βγάλουμε..

Βρίσκομαι σε σύγχυση. Δε μπορώ να αποφασίσω ποιες είναι πιο έντονες. Οι άσχημες ή οι ωραίες;

Φταίει το ότι οι μνήμες είναι ακόμα νωπές.. Ο χρόνος όμως είναι ο καλύτερος γιατρός.

Και εγώ βρίσκομαι σε καλό δρόμο, γιατί έχω αλλάξει τους πρωταγωνιστές. Και θα τα καταφέρω.

Θα έρθει η στιγμή που θα θυμάμαι μόνο τις καλές. Και όλα τα άλλα δε θα μ'αγγίζουν.

Συγνώμη για τη φλυαρία. Παρασύρθηκα.. Εμείς οι καρκίνοι είμαστε τόσο δραματικοί και ρομαντικοί ώρες ώρες.

Και κάτι τελευταίο.. εχτές εκεί που κοιτούσα τον ουρανό -πόσο γραφική, αθεράπευτα ρομαντική πια- ένα αστέρι έπεσε... και μόλις έσβησε έκανα την ευχή μου. Ελπίζω να πρόλαβα. 

Αυτό το post θα κλείσει ιδανικά αν ακούσεις αυτό:

"Έγιναν οι συλλαβές φωτεινά αστέρια

και το χαρτί ουρανός όταν χάνεται το φως.."

Liza.. xx