All you need is...your breath!

Πάνε 4 βδομάδες τώρα που ένιωσα το πρώτο χριστουγεννιάτικο σκίρτημα στη καρδιά μου.

Ήταν ένα βράδυ, στο σπίτι της κ.Ειρήνης, που είχα πάει για να με βοηθήσει στις χειροτεχνίες της σχολής. (γιατί τέτοια είμαι)

Παρότι ήμασταν μία ανάσα πριν το Νοέμβρη, καθίσαμε στην αυλή με τα κοντομάνικα μας. Μέσα στο σπίτι τα φώτα ήταν κλειστά και το μόνο που φώτιζε ήταν ένα πορτατίφ ακουμπισμένο στο πάτωμα. Το τζάκι ήταν σκοτεινό, αλλά μου πέρασε φεγαυλέα η εικόνα πως είναι αναμμένο. Kαι στολισμένο με κάλτσες. Μια σκέψη ήταν αρκετή για να αρχίσω να κατακλύζομαι από εικόνες...

Λίγο αργότερα με έπιασα να λιγουρεύομαι μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Το μυαλό μου πήγε σαν να υπνοβατούσε πήγε αμέσως στα γλυκά. Και συγκεκριμένα σε αυτά που θα φτιάξω ΕΓΩ φέτος στις γιορτές. Ξέρεις αυτά που λατρεύω να κάνω δώρο σε πολύ αγαπημένους και ξεχωριστούς για μένα ανθρώπους. 

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα, γιατί ήταν υπερβολικά φορτωμένες και το κρύο έπιασε για τα καλά. Ανάμεσα σε όλες τις δουλειές μου ήταν και το κατέβασμα των χειμωνιάτικων. Επιτέλους χειμώνας σκέφτηκα.

Για να μην πιάσω λοιπόν τις κουτάλες μου- η ζαχαροπλάστης- ξεκίνησα την αναζήτηση της καλύτερης σοκολατερί στην Αθήνα. Έχω λόγο για αυτήν την έρευνα- η ιστορία του βιβλίου που διαβάζω αυτή την περίοδο, εκτυλίσσεται σε μια σοκολατερί στη Μονμάρτρη της Γαλλίας, λίγο πριν έρθουν τα Χριστούγεννα.

Πρώτη στάση: Σοκολάτα 56, στην καρδιά της Ερμού, κρυμμένη σε μια στοά. Μπίνγκοοοο!
Σαν παλιό γαλλικό bistro.

Σοκολάτα VALHORA- NOIR ORANGE. Ο απόλυτoς συνδυασμός. 

Ζάλισα στις ερωτήσεις την κυρία που φτιάχνει τις σοκολάτες, όση ώρα έφτιαχνε τη δική μου. Σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να βλέπω πως την φτιάχνει ώστε να μείνει να μην απομυθοποιηθεί η διαδικασία στα μάτια μου και να μείνω με την σκέψη ότι η συνταγή αυτού του ελιξηρίου είναι μυστική. Σαν τις καβουροπάτι ένα πράμα.

Κράτησα στα χέρια μου την καυτή σοκολάτα, και απολάμβανα το δυνατό μαύρο γήινο άρωμα της σαγήνης... (κλεμμένο από το βιβλίο μου- το λέω πριν με χαρακτηρίσετε λογοτέχνη :p) Η μαύρη σοκολάτα σε συνδυασμό με το άρωμα πορτοκαλιού είναι η απόλυτη γευστική ισορροπία και μου το θύμισε η Ελίνα τότε που είχε έρθει σπίτι, φέρνοντας μια σοκολάτα Παυλίδης.

Εντωμεταξύ ανάψαμε και το τζάκι για πρώτη φορά στο καινούργιο σπίτι. 
Και το τζάκι για μένα = μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα.

Και μπόρεσα να ζήσω αυτό που πάντα ονειρευόμουν να γίνει κάποια στιγμή. Να διαβάζω το βιβλιαράκι μου και να με καίει  το προσωπάκι μου η ζέστη από το τζάκι.

Ίσως φταίει και η Ηλέκτρα για το απότομο #christmas_mood που με χτύπησε, αφού στόλισε από τις 17 ΝΟΕΜΒΡΗ (!!!) το σπίτι της και μου έστελνε φωτογραφίες στο Skype από περασμένα Χριστούγεννα στο σπίτι.

Από το πουθεν, μπήκα σε ένα ανεξέλεγκτο christmas mood που μου ησύχαζε την ψυχή και μου ψιθύριζε πως θα έρθουν πιο όμορφες μέρες από αυτές που ακολούθησαν.

Μετά την επίσκεψη στην Σοκολάτα 56 ακολούθησαν 3 καταστροφικές ημέρες, γεμάτες αναποδιές,  δεισιδαιμονίες και άγχος Παναγία μου. Περιληπτικά συνέβησαν αυτά: Εργασία στα ξαφνικά με περιθώριο ελάχιστες ώρες να την παραδώσω ΣΩΣΤΗ, tour στην Ομόνοια μες την βροχή για μια απλή πλαστικοποίηση ενός επιτραπέζιου που κατασκεύασα για το σταθμό, ξαφνικό ρεπορτάζ από το πουθενά, περιήγηση στο Βοτανικό για 45 λεπτά μες τη σκοτεινιά ώσπου να βρω το μαγαζί του event, αναμονή μες το κρύο, παραλίγον ατύχημα με το ταξί που με γυρνούσε στο σπίτι, σβήσιμο του μισού ρεπορτάζ μου λόγω βλάβης του υπολογιστή (κλάματα εδώ), επαφή με άρρωστο παιδάκι στο παιδικό σταθμό με άκρως σοβαρή και κολλητική ασθένεια. Αυτάαααα.

Γκρίνια.
Τα ρίχνω στον ανάδρομο. 

Είμαι συνέχεια στο πόδι. Που με χάνεις, που με βρίσκεις, στη μπλε γραμμή του μετρό.

Και ξανά γκρίνια. Και ξανά στο πόδι. 

Στο προαστιακό αυτή τη φορά. Στο κρύο. Νεύρα.

Και ανάμεσα στη γκρίνια, την κούραση και τα νεύρα, ήρθε μια τέλεια έκθεση φωτογραφίας @Booze Cooperativa για να βάλει ένα "στοπ" στο παραλήρημά μου.

Υποσυνείδητα μου θύμισε κάτι που ξεχνάω, κάτι που ξεχνάμε όλοι μας... Ότι αναπνέω. 

Αυτή η φωτογραφία φαντάζει υπέροχη. Και δε μιλάω για τη δική μου.

Πέρασαν από τα μάτια μου χιλιάδες φωτογραφίες, όλες πολύ όμορφες και οικείες.

Για να εμπεδώσω για τα καλά την αξία του "αναπνέω", λίγες μέρες μετά την έκθεση, άκουσα μια πολύ άσχημη είδηση. Ένας δεκαεξάχρονος ξάδερφος μιας φίλης, έχασε τη ζωή του μέσα σε μια στιγμή.

Σφίχτηκε η καρδιά μου.

Και αμέσως μετά τα βάζω με τον εαυτό μου. Κάθε φορά που ακούω κάτι πολύ άσχημο καταλήγω πάντα στην ίδια διαπίστωση. Ότι γκρινιάζω για το λεωφορείο που έχασα....  για χίλιους δυο ασήμαντους λόγους και ξεχνάω τι σημαίνει να είναι κάτι πραγματικά άσχημο.
Αλλά η ζωή είναι πάντα εκεί για να μου θυμίζει το νόημα της με το πιο σκληρό τρόπο.

Και κάτι τελευταίο.

Για αυτό ζήστε καλά. Με όσο λιγότερες γκρίνιες μπορείτε. Και μην ψάχνετε την οδό της ευτυχίας μακρυά. Είναι πιο κοντά από ότι φαντάζεστε.. στα πιο μικρά. 

Σε μια καυτή σοκολάτα ας πούμε. Δηλαδή στα χέρια σας.

Ή σε αυτά τα -λιιιιίγοεκεντρικά- σκουλαρίκια- κουκουβάγιες που αγόρασα για να παραμείνω στο #christmas_mood που γίνεται όλο και πιο έντονο.

Ευτυχώς η φίλη μου η Boo, συγκράτησε τον έξαλλο ενθουσιασμό μου και με γλύτωσε από το #tsirkoliki όλου του κόσμου, (διακριτικά πάντα) προτείνοντας να τα βάλω καλύτερα κοντά στην εορταστική περίοδο. 

Πι. ες 1. Ένας από τους στόχους μου μέχρι τα Χριστούγεννα είναι να φτιάχνω μόνη μου την καλύτερη  αρωματισμένη σοκολάτα.

Πι. ες 2. Να δω την ταινία "Καυτή σοκολάτα" με το Jonny Depp και την Ελένη.

Πι. ες 3 Να φτιάξω μια σειρά μουσικών οργάνων για τον παιδικό σταθμό. Ξεκίνησα με αυτό το ξυλόφωνο. (Βοήθησε και ο μπαμπάς εννοείται- μην αρχίσετε τζάμπα τα ουαουυυ)

Πι.ες. 4. Έβγαλαν νέα single οι κολλητοί. #listen #listen #listen

Πι.ες.5 Και θυμίσου μόνο αυτό την επόμενη φορά που πας να γκρινιάξεις...Αν έχεις την "αναπνοή" σου όλα φτιάχνονται! <3

Liza.. xxx

I'm Wide Awake

Αυτό το ποστ είναι μαγικό. Το εννοώ.

Δεν ονειρεύομαι... Ι'm wide awake.

Καταρχάς γιατί θα ακούσεις αυτό το μαγικό τραγούδι διαβάζοντάς το.
http://www.youtube.com/watch?v=_CXICxKxiTE&feature=plcp
(πρέπει να κάνεις "κλικ" για να ακούσεις αυτή τη παραμυθένια μουσική.)

Μπαίνω στο προαστιακό και αμέσως ψάχνω θέση. Έχω πολλή ώρα μέχρι το σπίτι. Κοντοστέκομαι σε μια άδεια θέση και το σκέφτομαι για να κάτσω. Το τζάμι είναι ραγισμένο σε εκατομμύρια κομματάκια. Δε βαριέσαι, κάθομαι.

Είναι βράδυ και το φως από τις λάμπες έξω πέφτει πάνω στο τζάμι. Και ξάφνου αρχίζουν τα μαγικά. Κάθε κομματάκι, κάθε θρύμμα του τζαμιού λάμπει καθώς αντικρίζει το φως και μετατρέπεται σε νεραιδόσκονη. Σαν να πέφτει πάνω μου. Δεν είναι όνειρο.. I'm wide awake. Να δες...

Κάθομαι και χαζεύω το τζάμι. Δεν βλέπω απέξω. Τα μάτια μου καθηλώνονται στη χρυσόσκονη. Φοράω τα ακουστικά μου και τίποτα δε μπορεί να μου αποσπάσει τη προσοχή. Ευτυχώς κατεβαίνω στη σωστή στάση και δε φτάνω Κιάτο.

Μαγική ήταν και η βόλτα μου στο Cap Cap μαζί με την Ελίνα και την Ελένη. Ξετρελαθήκαμε με αυτό το παραμυθένιο μέρος που έσταζε ζάχαρη και θερμίδες από παντού. Αλλά άξιζε το κόπο. Έχω κάνει τρελό φωτορεπορτάζ παρακάτω.

Αυτό το μέρος είναι σίγουρα μαγικό.

Τα Cupcakes είχαν χρυσές πέτρες, που αν τις βάλεις στο στόμα σου σε κάνουν ευτυχισμένο. Μη φοβάσαι δε πρόκειται να σου κάτσουν στο λαιμό. Και στο λέω γιατί αυτή ήταν μια στιγμιαία σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό μόλις τα είδα.

 Tα cupcakes- στρατιωτάκια, το ένα δίπλα στο άλλο, έτοιμα για παρέλαση.

Η αυτό το μπλε cupcak-άκι που είναι σαν να έπεσε από τον ουρανό και ένα σύννεφο να προσγειώθηκε πάνω του. 

Δεν ξέρω ποιος έβαλε το δαχτυλάκι του και έκλεψε λίγο από το μπλε του σύννεφου. Όχι εγώ.

'Η αυτή η φυλακισμένη τούρτα που περίμενε να τη σώσω σαν μια άλλη πριγκίπισσα.

Την άφησα παγιδευμένη στο μαγεμένο της κάστρο και έσωσα μια άλλη πολύχρωμη θεά με γεύση φυστικοβούτυρο και μπανάνα. Συνδυασμός που αποδείχτηκε λυτρωτικός και λιγωτικός μαζί.

Λιποθύμησες ή  αντέχεις ακόμα λίγες μαγικές εικόνες; 

It'not a dream..I'm wide away.

Νομίζω πως επιβάλλεται να ακούσεις αυτό:

Ας περάσουμε σε κάτι πιο handmade τώρα. Γλυκιές αλχημείες στην κουζίνα μου παρακαλώ. Που αυτό με τη σειρά του σημαίνει στοίβες τα πιάτα για πλύσιμο, καθάρισμα μέχρι τελικής πτώσεως και σοκολάτα μέχρι και στα μάγουλα.

Και ένα κερί. Όχι οποιοδήποτε, ένα γενέθλιο κερί.

Ο Κωστής είχε γενέθλια δύο εβδομάδες πριν και είχαμε κανονίσει τρελό τζερτζελέ για εκείνη τη μέρα, αλλά επειδή ο Σάκης μας τα χάλασε με την αναβολή της πρεμιέρας του, η τούρτα πήρε παράταση και το όνειρο του Κώστα να κάνει γενέθλια στο S Club έμεινε απραγματοποίητο. Αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Εμείς κρατάμε τις υποσχέσεις μας και του φτιάξαμε την πιο κολάσιμη τούρτα που υπάρχει. Με τα πιο πολλά smaries του κόσμου. Αλλά και με τις πιο πολλές 

θερμίδες evah!  

Και η επιχείρηση-τούρτα ξεκινά.

Κουτιά από smarties σε όλο το τραπέζι. Αυτές οι μικρές χρωματιστές σταγόνες σοκολάτας θα αποτελέσουν το decoration της τούρτας.

Και δώστου η Ελίνα να ξεχωρίζει τα smarties ανά χρώμα- με σκοπό να καλλιτεχνίσει λίγο αργότερα με δαύτα. 

Και δώστου να κόβουμε τα στρογγυλά παντεσπάνι με τρελές ολόδικές μας τεχνικές- που δε θα σας μαρτυρήσω γιατί φοβάμαι αντιδράσεις του τύπου "Μα καλά κάνατε ολόκληρη διαδικασία; Μπορούσατε απλά.. και μπλα μπλα". 

Και μετά από μια διαδικασία 3 ωρών (τις 2 ώρες έβραζε το ζαχαρούχο),

το αποτέλεσμα νομίζω μας δικαίωσε. 

Πσσσς!

Και αφού η τούρτα αυτή έκανε το γύρω του κόσμου (ανήκει κι αυτό στις μαγικές ιδιότητες της), έφτασε στο προορισμό της χωρίς να έχει πάθει τίποτα. Ούτε ένα smarties δεν είχε κουνηθεί από τη θέση του. Όχι ότι θα μπορούσε φυσικά με τόσο γλάσσο. 

Και ο Κώστας ήταν χαρούμενος που μπόρεσε να κάνει επιτέλους τα γενέθλια του σε ένα live, έστω και backstage στα "κρυφά". 

Τα πιατάκια δεν έχουν θέση εδώ. Τα κουταλάκια ήταν υπέρ-αρκετά για να καταβροχθήσουμε αυτό το -όχινατοπαινευτούμε- αριστούργημά μας. 

Να εδώ ο Παντελής που έκανε διατροφή #kai_kala, τρώει ήδη με τα μάτια. Ασυγκράτητος. Ξέχασε τη διαιτούλα εύκολα και έφαγε τη μισή τούρτα. Ναι τη μισή. Και δεν άφησε στιγμή το κουτί από τα χέρια του, ούτε το κουτάλι, και  η απόδειξη είναι αυτή η φωτογραφία.  Γιατί εμείς εδώ μιλάμε με αποδείξεις. Αμέεε.

 Είναι ένα γρήγορο κουτάλι αυτόοος! Κατάντια να τον ρωτάμε "Να φάω λίγο;", αλλά το ζήσαμε κι αυτό. #Truestory

Να πάτε στο Σάκη, να δείτε τις Μέλισσες. (οξύμωρο σχήμα, ξέρω) 

Σάκη ελπίζω μια μέρα να με συγχωρέσεις για αυτά που γράφω. Αλλά και για αυτές τις φωτογραφίες που βγάλαμε την ώρα που τραγουδούσες ΕΣΥ! Ούτε καν η Αγγελικούλα..

Στον αντίποδα του Σάκη, για μένα βρίσκεται ο Μιχάλης. Αυτός που μου μεταφέρει όλη τη μαγεία του κόσμου, και που μια εβδομάδα πριν του πήρα συνέντευξη με αφορμή τις εμφανίσεις του με τον κύριο Μπουλά και Ζουγανέλη. Άκουσα και ένα κομματάκι από τη πρόβα τους στη συνέντευξη τύπου. Διάβασε αν θες αυτό.. το έγραψα με πολύ αγάπη και συναίσθηση: http://www.tralala.gr/pirame-mia-proti-gefsi-apo-akti-pireosfotoreportaz-ke-apoklistikes-dilosis/

Και ήμουν κυρία με τα όλα μου, σοβαρή και με την καπελαδούρα μου! Αμέεε.

πι.ες. 1 Ενημερωτικά η δίαιτα καλά κρατεί μέχρι και σήμερα με μικρές -πολύ μικρές αλήθεια Στέλλα μανάρι- ατασταλίες και μία μέρα ελεύθερη που μου είπε η φίλη μου η Boo. Ετοιμάζομαι για τα Χριστούγεννα που θα φάω μέχρι και το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

πι.ες 2 Γουστάρω όλους εσάς που βλέπω στο δρόμο ή το μετρό και κρατάτε ένα βιβλίο. Γιατί η μαγεία κρύβεται στα βιβλία. Τα δικά σας βιβλία.

Liza... xxx

  

Memories of Autumn Leaves

Γράφω αυτές τις γραμμές ακούγοντας τις αστραπές που πέφτουν, λίγο πριν την βροχή. Αλλά επειδή αυτό το post είναι γεμάτο στιγμές, εσύ μπορείς να ακούσεις αυτό το κομμάτι από τις "μέλισσες":

Επιτέλους κανονικό φθινοπωράκι. Τουλάχιστον έτσι δείχνει μέχρις στιγμής το σκηνικό.

Κάποιες μέρες βρέχει, αστράφτει, μπουμπουνίζει. (τι αστεία λέξη η τελευταία) 

Και εγώ κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω τις αστραπές προσπαθώντας να πετύχω ένα "κλικ". Σταματώ μετά από κάμποσες απόπειρες-αποτυχίες. Αν είχε πατηθεί το "κλικ" τη σωστή στιγμή, οι φωτογραφίες θα ήταν ιδανικές. Αλλά δε πατήθηκε. #Bad_timing  Όπως στη ζωή. Είναι ευλογία να είσαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Το αντίθετο όμως όχι. Ποτέ δε βγήκε σε καλό. 

Σήμερα η Νέα Υόρκη βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού, λόγω του τυφώνα που ενδεχομένως θα αντιμετωπίσει. Εδώ στην Ελλάδα, στο Μεγάλο Πεύκο, έχει αρχίσει πια ο κατακλυσμός. Βρέχει και ο αέρας λυσσομανά. 9 μποφόρ είναι αυτά.

Αυτή την εποχή, την περιμένω πάντα πως και πως, σαν αποτοξίνωση από τη ζέστη του καλοκαιριού, σαν reunion με τους φίλους στο σπιτάκι, με σοκολάτα, ταινιούλα, κουβερτούλα κι όλα αυτά τα τρυφερά. Αυτή είναι η όμορφη οπτική των σκέψεών μου. 

Ωστόσο υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά. Αυτής της στιγμιαίας θλίψης και των υπαρξιακών που με πιάνουν και μ'αφήνουν. Μπορεί να φταίνε τα μελαγχολικά τραγούδια που πετυχαίνω στο ραδιόφωνο ή επιλέγω μόνη μου. Ή μπορεί απλά να φταίει ο καιρός.

Και αμφιταλαντεύομαι μεταξύ αυτών των δύο διαθέσεων. Δε ξέρω ποια από τις δύο υπερτερεί.

'Η μάλλον ξέρω.

Η χαρά των στιγμών που έρχονται αυτό το φθινόπωρο. Δεν έχει σημασία αν η στιγμή είναι μικρή ή μεγάλη, ούτε αν φαντάζει ασήμαντη. Εμένα μου έδινε μόνο χαρά, με έκανε να ξεφεύγω και νικούσε τη κούραση της σχολής και τη γκρίνια που μου δημιουργούσε.

Λέω να ξεκινήσω με τη πιο σημαντική στιγμή. Και επειδή είμαι δεινή blogger έχω τρομερό φωτογραφικό υλικό από αυτές τις μέρες.

1) Ήρθε η Ελίνα αυτό το φθινοπωράκι. Κι όχι για για δύο...αλλά  για 10 ολόκληρες μέρες...ΝΑΙ. Και μαζί με την Ελίνα, ήρθε και αυτό. Το υπέρ-δώρο ΜΟΥ -ένα cupcake χωρίς ίχνος θερμίδας (!)

Και είναι το μοναδικό που δεν έχει θερμίδες σε αυτό το πόστ.  Έκανα ατασταλίες όλη τη βδομάδα. Δείξτε κατανόηση γιατί είχε έρθει η κολλητή μου και από σήμερα επέστρεψα στα βραστά αυγά.

2) Στο πλαίσιο μιας βραδινής φωτογράφησης με ψύχρα, έβαλα επιτέλους την αγαπημένη μου μπλούζα, αυτή με τις  πολλές μικρές τρύπες που σκοπεύω μια μέρα να μετρήσω.

(ψέματα λέω, δε θα τις μετρήσω ποτέ)

3) Φωτογραφήθηκα σαν μία άλλη superwoman... με την τρυπημένη μπλούζα πάντα.

4)Αγκαλιά με ένα δέντρο. (Η ειδησ-άρα που ξεπετάγεται μέσα από αυτές τις φωτογραφίες είναι ότι άφησα τα μαλλιά μου φυσικά, δηλαδή σγουρά- και κυκλοφορούσα με ταυτότητα. Έκανα και μακρυά φράντζα που εδώ δε φαίνεται, αλλά αν ποτέ ξανά ισιώσω τα μαλλιά μου θα φανεί.)

πσ. το σγουρό μαλλί πήρε καλές κριτικές <3

5) Έκανα τη κουζίνα άνω κάτω για να φτιάξω τις πιο κολάσιμες βάφλες του κόσμου. (Ήταν το πρώτο βήμα προς τον όλεθρο... ή μήπως τον παράδεισο;)

6) French toast ή αυγόφετες που λέει και η Ελίνα. Με μέλι και κανέλα. Και θυμάμαι ακόμα που μυρίζει όλο το σπίτι μόλις τις βάζω στο φούρνο.

(Στέλλα-μανάρι ξέρω πως έχεις βγάλει κομπιουτεράκι για να μετράς θερμίδες και έχεις λιποθυμήσει)

Και συνεχίζω.

7) Φωτογραφίες με τις βάφλες-καρδούλες μέσα στη κουζίνα. 

Η Ελίνα δε πρέπει να κρύβει τα μάτια της ούτε με βάφλες-καρδιές

6)Πλύσιμο όλης της κουζίνας. (αυτό δε ξέρω γιατί το βάζω στις στιγμές που μου έδωσαν χαρά)

7) Athens by Night. Δε θα μπορούσαν να λείψουν τα νυχτοπερπατήματα. Και αφού είχαμε δύο ολόκληρα Παρασκευοσάββατα, τα εκμεταλλευτήκαμε με το καλύτερο τρόπο. Χτυπήσαμε ΚΑΙ τις δύο Παρασκευές ένα Σάκη Ρουβά μαζί με την Αγγελικούλα και τα Μελισσάκια. 

Την Αγγελικούλα την συνήθισα τη δεύτερη φορά- την πρώτη βραδιά μου έπεσε βαριά. Αλλά αυτά- τα της πλατωνικής φιλίας μου με την Αγγελικούλα- θα σας τα πω στο επόμενο ποστ που θα είναι αφιερωμένο στο Κώστα Μαυρογέννη και στη βραδιά στο Diogenis S Club. #bizzz

Ο Σάκης, όχι ότι τον είδα και πολύ, φαντάζομαι πως θα ήταν καλός. Άκουγα τσιρίδες και από εκεί αντλώ το συμπέρασμα. (Μη με βαράτε εσείς οι Ρουβίτσες για αυτά τα ταπεινά που λέω)

Τα Μελισσάκια, όχι επειδή είναι φιλαράκια και περνάμε καλά, έδιναν μια ιδιαίτερη αίγλη στις βραδιές, ντυμένα με Mi-Ro κουστουμιές. 

Τώρα που γράφω πέφτει χαλάζι. Μέχρι να τελειώσω το ποστ μπορεί να έχει έρθει και ο τυφώνας από τη Νέα Υόρκη. 

8) Στο σημείο αυτό θα πω λίγα λόγια. 10 κορίτσια στο πρώτο τραπέζι του Σταυρού-στοπ. Μύρωνας και Ησαίας στα κανονίσματα-στοπ. Λυγαριά λυγαριά πάνω στα τραπέζια, στη σκηνή στις καρέκλες-στοπ. Κλέψαμε τη δόξα κι από το Μαραντίνη που τραγούδησε μαζί όλους τους Οnirama- στοπ. Η Φωτεινή με ρωτάει αν έχω πιει πολύ γιατί στραβοπατάω και πάω και δε πάω- στοπ. Δε σταματήσαμε λεπτό (!) να χορεύουμε-στοπ. Τρελίτσες μου σας ευχαριστώ που υπάρχετε -στοπ.

A και ξέχασα. Συνατσάκη τρελίτσα μου σ'αγαπώ- στοπ.

Μόλις βγήκε λίγος ήλιος εδωπέρα. Πάνω στην ώρα!

Κάπως έτσι ήταν οι τελευταίες μέρες. Πολύ βροχή και μια στάλα ήλιο. 

Μαζί με τους αγαπημένους σου όμως, χάνεται η μαυρίλα. Παίρνεις θετική ενέργεια. 

Εμένα η θετική μου ενέργεια είναι η Ελίνα, η Δέσποινα, η Ευαγγελία, η Στέλλα, η Μαρία, η Ελένη, η Νάγια, η Meriniki, η Γεωργιάννα, η Ντίνα, η Μαίρη, ο Μύρωνας, ο Ησαίας, ο Κώστας, ο Παντελής, ο Χρήστος, ο Ιάκωβος, ο Θάνος και φυσικά η Αγγελικούλα. :p

Και επειδή σας είπα πως είμαι δεινή blogger, σας προειδοποιώ ότι στο επόμενο ποστ θα διαβάσετε για τα παρασκηνιακά γενέθλια του Κωστή του Μαυρογέννη και την επίσκεψη στο Cap Cap. Δε περιγράφω άλλο- στοπ.

Αυτό το post κλείνει ιδανικά με Owl City. #listen

Liza...xxx

Walking between temptations

Αυτό το post διαβάζεται κάτι παραπάνω ιδανικά, αν ακούς αυτό: (που το άκουσα σε έναν υπερ-τέλειο ραδιοφωνικό σταθμό και ξαφνιάστηκα όταν ανακάλυψα ότι ο τύπος που τραγουδά είναι...Τούρκος;)

Πριν ξεκινήσω να λέω το οτιδήποτε, δηλώνω ερωτευμένη με το ονειρεμένο σαλβάρι μου.

Βλέπω πειρασμούς παντού.

Εικόνες.

Μυρωδιές. 

Μέχρι που λύγισα. Όχι τραγικά πολύ. Μην φοβάστε.

Μετά από μια κουραστική μέρα στη σχολή, η nutella φάνταζε σα τη μοναδική πηγή ενέργειας στα μάτια μου. Το δάχτυλά μου έγιναν καφέ και η ενοχή μου φώναζε από μακρυά. Είχα αμαρτήσει. Έγλυφα τα δαχτυλάκια μου, ώσπου τα καθάρισα εντελώς.

Chocolate flavor, I love you <3

Αλλά σε γενικές γραμμές, τις τελευταίες μέρες συνεχίζω να τρέφομαι με αυτά:

#Δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά

Και νιώθω καλά με τον εαυτό μου γιατί αρχίζω να αποκτώ αυτοέλεγχο. Και στη προσπάθεια μου αυτή συναντώ ευχάριστες εκπλήξεις, όπως αυτή η πατάτα σε σχήμα καρδιάς!

Και για να απασχολώ το μυαλό μου και να μην το 'χω στις σοκολάτες, τα cupcakes, τα αμυγδαλωτά και σε άλλα τέτοια κολάσιμα, βρίσκω χίλια δυο πράγματα να κάνω. 

Πρώτα πόλλα άρχισε η σχόλη μου, πράγμα που σημαίνει πως οι ώρες που έχω να γεμίσω γίνονται αμέσως πολύ λιγότερες από όσες είχα υπολογίσει. Το μυαλό μπορεί να ασχοληθεί με χίλια δύο πράγματα για να ξεχαστεί. Ας πάρουμε για παράδειγμα το πιο απλό- που είναι να ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου και αντί να μετράς cupcaκάκια μέχρι να σε πάρει ο ύπνος- να διαβάσεις ένα περιοδικό μόδας.

Και το κέρδος είναι διπλό:

1) το μυαλό δε θα κάνει αμαρτωλές σκέψεις στις 11 το βράδυ.

2)θα ενημερωθείς για όλα τα νέα trends και δε θα κινδυνεύεις από τη fashion police.

Μπορείς να αρχίσεις σεμινάρια σεναριογραφίας, όπως έκανα εγώ για να γεμίσω το απόγευμα της Τρίτης και να μην έχω το μυαλό σου σε πίτσες 4x4 με μανιτάρια, μπέικον και φέτα. Η δασκάλα μου, μου είπε ότι έγραψα μια εξαιρετική βουβή σκηνή θεάτρου, πράγμα που με ενθαρρύνει να αφιερώσω  περισσότερο χρόνο για δοκιμές στη συγγραφή και να ξεχάσω ΚΑΙ τα τυλιχτά σουβλάκια- που εχτές το βράδυ έτρωγε όλη μου η οικογένεια -ΕΚΤΟΣ ΕΜΕΝΑ. Κι αν με χτυπήσει στο κεφάλι και αυτή η μαγική νεράιδα που λέγεται έμπνευση και μας επισκέπτεται σπάνια, ίσως να μη σηκωθώ από την καρέκλα μου για ώρες. 

Και επειδή δε φτάνει μία διατροφή για να σε σώσει, χρειάζεται να κινείσαι και λιγουλάκι ή περισσοτερουλάκι. 

Φθινοπωρινό Γκαζάκι

Καθώς έκαιγα θερμίδες, αποτύπωνα όμορφες γωνιές και εικόνες και γνώριζα αυτό το μέρος πάλι από την αρχή... Η πλατεία είναι σαν να το χωρίζει σε δύο κόσμους...

Εγώ διαλέγω τον κόσμο με αυτές τις εικόνες. 

Το Socialista που έκανα το πρώτο μου ρεπορτάζ. Δε θα ξεχάσω ποτέ ότι ξέχασα να πατήσω το rec καθώς έπαιρνα συνέντευξη από τους μικρούς θεούληδες, τους De Niro :)

Το μαγαζί (από όπου έρχεται μια μυρωδιά-θάνατος και ζωή μαζί) με τα σουβλάκια #must μετά από κάθε ξενύχτι μου στο Γκάζι και τα φαναράκια που κρέμονται από το δέντρο...

Και τέλος το Shamone που βρίσκεται στη Κωσταντινουπόλεως δίπλα από τις γραμμές του τρένου...

Στο Shamone, το μαγαζί του Φώτη Σεργουλόπουλου, πέρασα υπέρ-τέλεια το καλοκαίρι που μας πέρασε.. με υπέροχες μουσικές και κοκτέιλ...

I love you Shamone <3

Και τελευταίο άφησα αυτό. Αυτό που έκλεισε τη βδομάδα μου υπερπαραγωγικά και αυτό που με έκανε να μη σκεφτώ ούτε για λεπτό το φαγητό! Η πρεμιέρα των τρελιάρηδων είναι γεγονός. Δε θα πω τίποτα εδώ. Τα έχω πει όλα στο ρεπορτάζ μου για το ολοκαίνουργιο tralala μας :)) Διάβασε εδώ: http://www.tralala.gr/stratis-ke-matiampa-partaroun-me-dance-diathesis-sto-club-tou-stavrou-fotoreportaz-dilosis/#prettyPhoto

Τρελίτσες μου.

Και οικογενειακές φωτογραφίες που μας έβγαλε η Ελένη Καρακάση.  (αυτήηηη που έπαιζε στο "Η ώρα η καλή")

Ευχαριστούμε Ελένη! :))

Εγώ με τη Νάγια λίγο πριν τα φτύσουμε εντελώς εκείνο το βράδυ. #to_kathikon_panapola

Μετά από όλα αυτά νομίζω χρειάζομαι μια γερή δόση σοκολάτας. Δεν ανησυχώ για τις θερμίδες όμως, το Σάββατο θα τις κάψω όλες χοροπηδώντας πάνω σε τραπέζια, καρέκλες, σκηνή, καμαρίνια, καναπέδες κτλ.

Προς το παρόν θα παίξω με τα μάτια με αυτή τη σοκολατένια κόλαση.

Party all the time Vol.2...coming soon! :p

Liza...xxx