Action. Reaction.

Αυτό το επαναστατικό post διαβάζεται καλύτερα  αν ακούς αυτό:

Τετάρτη 6 Μαρτίου.
Το ξυπνητήρι δε χτύπησε, αλλά για ένα διαολεμένο λόγο σηκώθηκα σχεδόν στην ώρα μου. Έπρεπε να πάω στην σχολή μόνο και μόνο για να παραδώσω ένα χαρτί (!) Ωστόσο δε γκρίνιαξα καθόλου. Ποιος ξέρει πότε θα ξαναβρεθούμε όλες οι συμφοιτήτριες μαζί για τζερτζελέ... στην ορκωμοσία ίσως;

Έφτασα στη σχολή πέντε λεπτά μετά από τις 11 που είχαμε συνάντηση. Το μπαλκονάκι ήταν άδειο.. καμία δεν ήταν εκεί να με χαιρετήσει από ψηλά πριν μπω στο κτήριο. (πάντα το κάνουν αυτό)

Ανοίγω την πόρτα. Ο φύλακας πουθενά. (έχουμε φύλακα για να μας προσέχει τόσες απροστάτευτες γυναίκες-πεταλούδες στη μέση του πουθενά. #kai_kala)

Μια ανησυχητική ηρεμία απλωνόταν παντού και με ενοχλούσε. 

Δεν ακούγονταν φωνές. Μονάχα λίγα βήματα στις σκάλες.

Διέσχισα το διάδρομο μέχρι να φτάσω στο γραφείο της κυρίας Σιδηροπούλου και ευτυχώς βλέπω 2-3 κοπέλες να περιμένουν ήδη απέξω. Ήθελα απεγνωσμένα να πω καλημέρα σε κάποιον!

Έδωσα το χαρτί μου, αλλά δεν έφυγα. Έκατσα με τα κορίτσια έξω να λέμε χαζομαρούλες μέχρι να δώσουν και εκείνες τα δικά τους. Η μια στιγμή έφερε την άλλη και...

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη στιγμή που συνειδητοποιώ τα λόγια των συμφοιτητριών μου που έρχονται από τη μεγάλη αίθουσα, αλλά καταλήγω πως αυτό που μου λένε είναι άσχημο και σχεδόν.. δυσβάσταχτο.

Το σχέδιο "Αθηνά" αποφασίζει να καταργήσει τη σχολή μου από τη μία μέρα στην άλλη.

Τι σημαίνει αυτό;

Αυτό σημαίνει ότι το πτυχίο μου θα είναι λευκό και σιγά σιγά θα χάσει την ισχύ του.

Ότι μια ιστορική σχολή με 58 χρόνια λειτουργίας στη πλάτη της, θα κλείσει επειδή κάποιοι επιπόλαιοι το θεώρησαν σωστό...

Ότι οι κόποι μας θα διαγραφούν σαν να μη συνέβησαν ποτέ... 

Ότι όλο αυτό που προσπαθούσα τόσο καιρό να ολοκληρώσω θα είναι πια ανώφελο...

Δε πρόλαβα να απολαύσω λίγο τη χαρά μου πως πέρασα όλα τα μαθήματα και πως το πτυχίο είναι προ των πυλών, και ήρθε το σχέδιο "Αθηνά" για να μου χαντακώσει το όνειρο.

Μέσα μου η μία τρικυμία διαδέχεται την άλλη... Κοιτάζω τις διπλανές μου και βλέπω την αγωνία στα μάτια τους. Κάποιες μικρότερες δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης..

Κοιτάζω τις δασκάλες μου... κάποιες κλαίνε. 

Νιώθω πως είμαι σε ένα πλοίο έτοιμο να βυθιστεί. Κύματα έρχονται και χτυπάνε μια από τη μία και μια από την άλλη. Οι φωνές που φτάνουν στο αυτί μου έρχονται με σαν κραυγές που φωνάζουν "βοήθεια".. Φοβάμαι. 

Θέλω να κλείσω τα μάτια και μετά να ξυπνήσω από τον εφιάλτη.

Ο φόβος είναι θηρίο μέσα μου, αλλά αποφασίζω να τον πατήσω κάτω μέχρι να πεθάνει εντελώς.  Μετά από κάθε δράση πρέπει να υπάρχει αντίδραση.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΝΙΓΩ.. Δε μπορώ να το επιτρέψω.

Πρέπει να βρούμε τρόπο να σταματήσουμε το ναυάγιο. Όλες μαζι!

Αγωνιζόμαστε, αγαπάμε και πονάμε το ίδιο. Αποφασίζουμε να δράσουμε αμέσως γιατί το χτύπημα που δεχτήκαμε ήταν αιφνίδιο και κάτω από τη μέση. Τόσο γελοία η κοινωνία μας. 

Τόσο γελοία για να νομίζει πως θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να κοιτάμε την καταστροφή μας.  Τόσο γελοία για να πιστεύει πως μετά τη δράση δε θα υπάρξει αντίδραση. 

Διαδηλώνουμε στο Σύνταγμα μέχρι το απόγευμα... Και είμαστε όλες εκεί.  Όλες γυναίκες και έτοιμες για όλα. (Μη πάει ο νους σου στο κακό) Δε με κρατάνε πια τα πόδια μου, αλλά πεισμώνω και μένω. Οι αντιπρόσωποι μας μπαίνουν στη Βουλή και ανακοινώνουμε τα αιτήματά μας.

Όση ώρα είμαστε έξω από τη Βουλή, βλέπω κάποιους βουλευτές να βγαίνουν.

Δεν είναι ίδιοι από την τηλεόραση. Από κοντά μοιάζουν ακόμα πιο φρικτοί.. Αληθινοί εγκληματίες. Πρώτη φορά έβλεπα από κοντά. Νιώθω τόσο μικρή και φοβάμαι ξανά.. Σαν να νικάει για λίγο το κακό   μέσα στο μυαλό μου.. Αλλά ΟΧΙ. 

Γυρνάω σπίτι μου και κάπου μέσα μου λυγίζω και κλαίω. Βγάζω όλη την ένταση της μέρας, και αποφασίζω να βγω μια βόλτα μπας και ξεχαστώ.. Η Στέλλα κάνει όλα τα καραγκιοζιλίκια του κόσμου, (μαζί με το Γαβριήλ) αλλά το μυαλό μου είναι αλλού κολλημένο.

Πέμπτη 7 Μαρτίου.
Σηκώνομαι και τρέχω στη σχολή. Αποφασίζουμε τα επόμενα σχέδια μας. (κάπου έχει πλάκα)

Πιο ενωμένες από ποτέ.

Παρασκευή 8 Μαρτίου. 
Διαδηλώνουμε έξω από το Υπουργείο Παιδείας και τα πρώτα αισιόδοξα δείγματα έρχονται. Ο υπουργός ξεροκαταπίνει. Θα το πάρει πίσω. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αντίδρασης.. κι όχι του λάθους που ισχυρίστηκε πως έγινε. #se_ta_mas

Καταλαβαίνει πως η απόφασή του δε θα περάσει έτσι απλά τελικά...αυτό περίμενε. Είμαι σίγουρη.

Δευτέρα 11 Μαρτίου.
Το ξυπνητήρι δε χτύπησε ποτέ...

Τρίτη 12  Μαρτίου.
Στη σχολή για ακόμα μια φορά.. αυτή την φορά έχουμε κι άλλη ενημέρωση πως η σχολή μας βγαίνει από το σχέδιο "Αθηνά". 

Τα καταφέραμε..  το συνειδητοποιώ. Πανηγυρισμοί.

Χειροκροτούμε όλοι.

Χειροκροτούν πικρά και τα κομματόσκυλα.

Ένα σωρό σκέψεις αραδιάζονται στο μυαλό μου και με κάνουν να νιώθω πιο δυνατή.

Νιώθω πιο έτοιμη από ποτέ να τα παλέψω όλα.

Νιώθω σχεδόν ο superman! (ντάξει σχεδόν είπα)

Διεκδικήσαμε και νικήσαμε. Ενωμένες και απελευθερωμένες από οτιδήποτε προσπάθησε να μας χειραγωγήσει αυτή τη δύσκολη στιγμή για να πάρει πάνω του την "δόξα", φτάσαμε μέχρι το τέλος.

Μακρυά από κόμματα, συμφέροντα, δολοπλοκίες.

Και αφού μπορώ εγώ, μπορείς σίγουρα και εσύ.

Τι περιμένεις; Να συμβεί αυτό που έγινε στην Κύπρο; 

Τι περιμένεις; Να βάλουν χέρι στους τραπεζικούς σου λογαριασμούς; Μα ήδη το κάνουν!

Τι περιμένεις; Ο πόνος να χτυπήσει κατευθείαν δίπλα σου για να τον δεις; 

Τι περιμένεις; Να σε χτυπήσει μια πέτρα κατευθείαν στην καρδιά;

Τι περιμένεις για να υπερασπιστείς τη ζωή σου; Να σου τη πάρουν;

Σήκω και διεκδίκησε αυτά που σου ανήκουν! Αν δε το κάνεις εσύ, κανείς δε θα το κάνει για σένα.. 

Πες ΟΧΙ και πολέμησε μέχρι το τέλος. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περάσεις στο καναπέ σου. 

Γίνε ο superman της ζωής σου.


Liza... xxx


ααα και ψιτ μάγκα! Μια γυναίκα όλα τα μπορεί! Φαντάσου 400...

Mη πέσεις στα δόντια τους.

#IWantMySmileBack!

Αυτό το ψυχαναγκαστικό ποστ διαβάζεται ακούγοντας αυτό που άκουγα εγώ όταν το έγραφα.

Ξεκίνησα άπειρες φορές να γράφω αυτό το ποστ και κάθε φορά έγραφα και από κάτι διαφορετικό. Το πρόβλημα ήταν ότι τίποτα από όσα πήγαινα να γράψω δεν ήταν αισιόδοξο. Ούτε λίγο.. Και αυτό με στεναχωρεί. Γιατί έχω προσπαθήσει πολύ να γίνω ένα κομματάκι πιο αισιόδοξη, αν και στο παρελθόν πίστευα πως είχα γεννηθεί για να βλέπω το ποτήρι πάντα μισοάδειο.  Και αλήθεια, είχα κάνει βήματα ώσπου πέσανε οι σκοτούρες όλες μαζί... και εκεί που νόμιζα πως τελείωναν, τσουπ (!) να τη πάλι.

Ίσως φταίει το ότι δε πέρασα καθόλου καλά αυτούς τους μήνες (τους 2 πρώτους του 2013) και πως πιέστηκα πολύ. Ίσως πάλι να είδα κατάματα τις αρνητικές πλευρές της εποχής που ζούμε και να τρόμαξα. Κάποιες από αυτές τις είδα έξω στο δρόμο, και κάποιες άλλες ακόμα και μέσα στο σπίτι μου..

Το σπίτι που νόμιζα πως ήταν το καταφύγιο μακριά από όσα τρομαχτικά συμβαίνουν.

Είναι πραγματικά τρομακτικό να γυρνάς σπίτι σου και να βλέπεις τα πράγματά σου σχεδόν διαλυμένα και ολοκληρωτικά παραβιασμένα. 

Χάνεις τον έλεγχο και ξεσπάς. 

Μετράς τις απώλειες σου και προχωράς. 

Δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Και εμένα να ξέρεις πολύ μου τη δίνει όταν "δε μπορώ να κάνω αλλιώς". Μου την δίνουν οι "μονόδρομοι" και οι απόλυτες θέσεις. Μου τη δίνει η έλλειψη επιλογών. 

Γενικά, δεν έχω συμβιβαστεί με μερικούς κανόνες που ισχύουν πάνω εδώ στη γη. Φοβάμαι όλα αυτά τα "χωρίς επιστροφή" που συμβαίνουν. 

Από το πιο απλό στο πιο σύνθετο. 

Από το λάπτοπ που μου κλέψανε και δε θα ξαναέχω, μέχρι το θάνατο.

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή, προσπαθούσα να θάβω το αίσθημα της παραμικρής απώλειας για να μην νιώσω πόνο. Σα να διέγραφα από το μυαλό μου τη πληροφορία που μου δημιουργούσε λύπη.. Όχι πως ήμουν πάντα μες την τρελή χαρά, απλά τις περισσότερες ώρες τις ημέρας γελούσα για να ξεχάσω αυτό που με βασάνιζε. Που μπορεί να ήταν το τρελομπαλάκι που μου βούτηξε μια μέρα η διευθύντρια από το χέρι και δεν ξαναείδα ποτέ. Αυτό το τρελομπαλάκι είχε πάνω ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο και από την ώρα που μου το πήραν μοιρολογούσα συνεχώς λέγοντας "θέλω πίσω το χαμόγελό μου". Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και θυμήθηκα αυτή τη θλιβερή εμπειρία που έζησα στο δημοτικό, θέλω να φωνάξω "ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΟΥ"  

ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ;

Φυσικά έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε και τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Σε άλλα νέα,, ο τρόπος που αξιολογεί ο εγκέφαλός μου το κόσμο γύρω του, έχει αναβαθμιστεί. 

Δε γίνεται να το βάζω στα πόδια γιατί μεγάλωσα πια.

Θα μείνω εδώ και θα το παλέψω. Ακόμα κι αν δεν ξέρω τον τρόπο με σιγουριά. Ακόμα και αν ο μισός πληθυσμός βλέπει το ποτήρι μισοάδειο και ο άλλος μισός, μισογεμάτο. 

Και θα σκέφτομαι πως υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι εκεί έξω που περνούν πραγματικά δύσκολα και στέκονται στα πόδια τους. Μπορεί ο κάθε άνθρωπος να βλέπει τα προβλήματά του ως τα πιο δυσβάσταχτα του κόσμου, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει το δικαίωμα αυτό. 

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΥΤΟ. Αυτή ήταν η απόλυτη θέση που στροβίλιζε στο μυαλό μου και το φυλάκιζε σε μια απίστευτη δυσφορία "χωρίς επιστροφή".

Με αποκορύφωμα του ψυχαναγκασμού μου, αυτό.

Πριν κάμποσες βδομάδες στην οδό Καπνικαρέας, είδα έναν άντρα να κάθεται σε ένα πεζούλι  συντετριμμένος. Κρατούσε το κεφάλι του, και έκλαιγε και φώναζε δυνατά "Γιατί σε μένα;". Είχα συγκλονιστεί.. Περνούσαν από το μυαλό μου άπειρα σενάρια για το τι μπορούσε να είχε συμβεί σε αυτόν τον άνθρωπο.. Ήθελα να τον πλησιάσω και να του κρατήσω το χέρι- ακόμα κι αν δεν ήξερα τι του συμβαίνει- αλλά είχα τρομάξει.. Η εικόνα του με είχε καταρρακώσει και κάθε δευτερόλεπτο ψυχαναγκαζόμουν όλο και περισσότερο φωνάζοντας στον εαυτό μου νοερά: "εσύ να τα βλέπεις αυτά, που χαλιέσαι για το λάπτοπ που σου πήραν και την εργασία που έχασες μαζί με αυτό".

Σε όλο το δρόμο της επιστροφής πίεζα τον εαυτό μου να σταματήσει να στεναχωριέται και να καταλάβει πως υπάρχουν και χειρότερα. Η ανάσα μου βάρυνε.  

Μια απέραντη αμφιθυμία με ταλάνιζε.

Είχα φτάσει στα όρια μου. Και τότε κατάλαβα..

Φυλάκισα χωρίς να το καταλάβω  τον εαυτό μου σε μια κατάσταση "χωρίς επιστροφή" στη προσπάθειά μου να γίνω λίγο πιο αισιόδοξη.  Με ανάγκασα να βλέπω τον πόνο του άλλου ως πολύ πιο σοβαρό από το δικό μου, και να νιώθω τύψεις για τη γκρίνια και λύπη μου, εξαιτίας κάποιων μικροπροβλημάτων που προέκυπταν. (ντάξει το να σου κλέβουν το σπίτι σου δεν είναι και πολύ ασήμαντο, αλλά προσπάθησα να το μετατρέψω σε αμελητέο.)

 Έθαψα τη λύπη μου μέσα μου, όπως όταν ήμουν μικρή.

Η αλήθεια είναι πως η λύση βρίσκεται πάντα στη μέση. 

Δεν γίνεται ούτε να θεωρείς τα προβλήματά σου τελείως ασήμαντα... (εκτός κι αν πραγματικά είναι, πχ. τι χρώμα να βάψεις τα νύχια σου.)

Όπως δε γίνεται να τα θεωρείς και το κέντρο του κόσμου.

Σίγουρα θυμάσαι τα διαγωνίσματα που έγραφες στο σχολείο και χωρίζονταν σε Α και Β ομάδα. Αφού έβλεπες τα θέματα, πάντα κατέληγες στο συμπέρασμα πως οι ασκήσεις της ομάδας σου ήταν πιο δύσκολες από της άλλης. #ela_twra

Ο καθένας από εμάς δίνει τον δικό του αγώνα στην ζωή. Απλά κάποιοι έχουν περισσότερες και δυσκολότερες δοκιμασίες από τους άλλους σε μια δεδομένη στιγμή. Κάποια στιγμή μπορεί να βρεθείς εσύ στη θέση τους.. μπορεί και όχι.

Μέχρι τότε χαμογέλα.. :)

#IWantMySmileBack

πι. ες. Το καλό νέο του ποστ είναι πως πέρασα όλα τα μαθήματα της εξεταστικής και θα πάρω πτυχίο φέτος! Γαμάει η Ματσά-κι, που λέει και ο Μύρωνας.