Είμαι ανάποδη. Όχι πραγματικά είμαι. Και αυτή είναι η πρώτη ειλικρινή δήλωσή μου για το 2014. Όλο το Νοέμβρη περίμενα τα Χριστούγεννα και όταν τελικά ήρθαν, το μυαλό μου είχε τρέξει ήδη στα #newyearsresolution και στα νέα σχέδια. Ούτε γράμμα στον Άγιο Βασίλη δε πρόλαβα να γράψω! Είχα να ζητήσω ένα- δυο πραγματάκια, αλλά μάλλον άκουσε την σκέψη μου και τα έστειλε. Ευχαριστώ Billy. (ξέρω πόσο γαιδούρα ήμουν φέτος που δεν άφησα ένα μελομακάρονο κάτω από το δέντρο, αλλά εσύ κύριος.)
Αφού ξελύσσαξα όλο το Νοέμβρη, να σκέφτομαι τι γλυκά θα φτιάξω στις γιορτές, να διαβάζω και να αποστηθίζω ολόκληρα video από το you tube, να δοκιμάζω συνταγές, να καίω τηγάνια και κατσαρόλες.. τελικά το Δεκέμβρη κατέληξα να παρουσιάσω στο τραπέζι αυτή τη Βασιλόπιτα,
(την οποία διακόσμησα με φουξ γλάσσο λευκής σοκολάτας επειδή με έπρηξε η μανούλα και είπα να μη της χαλάσω χατήρι. #μέρες_αγάπης) και ένα σκοτεινό κορμό σοκολάτας με ουίσκι και καραμέλα.
(*είμαι λίγο περήφανη για αυτή τη φωτογραφία, περισσότερο από τον ίδιο το κορμό.)
(**μελέτησα και food styling τρομάρα μου.)
Και το τερμάτησα λίγο ακόμα στη κουζίνα φτιάχνοντας χριστουγεννιάτικα δέντρα από choux με κρέμα ζαχαροπλαστικής αρωματισμένη με ΑΛΗΘΙΝΗ βανίλια Μαδαγασκάρης, που χρησιμοποίησα για πρώτη φορά και ερωτεύτηκα για πάντα, και ίνες καραμέλας έτσι για το decoration.
Έφτιαξα γλυκά για τους πιο ξεχωριστούς, και κάποιους άλλους τους τραπέζωσα κιόλας. #to_kalytero_mou (By the way, είναι αποδεδειγμένη η ηδονή που αισθάνεσαι όταν οι άλλοι απολαμβάνουν το φαγητό που ετοίμασες εσύ.)
Τα gingerbread -ή αλλιώς gingeroμπαρμπαδάκια- που ταξίδεψαν μέχρι τη Θεσσαλονίκη παρέα με ένα cake λωτού... (αν δεν έχετε φάει λωτό, δε ξέρετε τι χάνετε.-)
Τα σοκολατάκια με άρωμα λεβάντας που ακόμα δε ξέρω αν έχουν φτάσει στον παραλήπτη.
Γενικά πολύ καταπιάστηκα με τη λεβάντα φέτος και κατάφερα μπισκοτάκια που μοσχοβολούσαν, χάρη σε αυτό το βρώσιμο φυτό.
Και έβαλα το σκουλαρίκι *έναρξητηςεορταστικήςπεριόδου* για να βγω έξω και να δω κολλητούς και κολλητές.
Πάρταρα και λίγο στο Σταυρό του Νότου, ξέρεις στο μόνιμο σπιτάκι πια.
Και τώρα που σχεδόν τελείωσε, ακόμα και αν δεν ήταν μαζί μου όλοι όσοι είχαν υποσχεθεί πως θα είναι, νιώθω ότι είχαν μια αναπάντεχη ζεστασιά αυτά τα Χριστούγεννα. Ίσως φταίει ότι καθόμουν συνέχεια δίπλα στο τζάκι, όπου κι αν πηγαίναμε.. Ίσως πάλι έφταιγε ότι άλλαζα και πάλι εγώ. Ήμουν σχεδόν πεπεισμένη πως αυτά τα Χριστούγεννα θα ήταν τέρμα μελαγχολικά, αφού όλα τα ψυχολογικά μου ακούμπησαν ταβάνι και αντικειμενικά, περνούσα μία από τις χειρότερες φάσεις της ζωής μου. Αλλά το 2013 φεύγοντας, κατάφερε να μου αφήσει μια γλυκιά γεύση. (με τόση ζάχαρη μπορούσε να κάνει κι αλλιώς;)
Και ο απολογισμός της χρονιάς;;;; Ωχ πάλι τελευταία στιγμή! Ή μήπως όχι..;; Μάλλον όχι. Δηλαδή ΟΧΙ ξεκάθαρα. Φέτος δεν είναι όπως άλλοτε.. ο απολογισμός δουλευόταν όλο το χρόνο. Το 2013 μπήκε, προχώρησε και με βρήκε τελείως διαφορετική. Αυτή η χρονιά με εξέλιξε περισσότερο από κάθε προηγούμενη και είμαι ευγνώμων για αυτό. Γνώρισα ανθρώπους που δε θα ξεχάσω ποτέ, καλούς και λιγότερο καλούς. Έφτασα από την παρακμή στην ακμή και ξανά απ'την αρχή. Έμαθα την αξία του να σε αποδέχονται οι άλλοι όπως είσαι. Αξία ανεκτίμητη. Έμαθα πως ΜΠΟΡΩ και ΘΕΛΩ να γίνω καλύτερη.
Και τώρα, το restart ήρθε πάνω στην ώρα. Το 2014 μηδένισε τη θολή αίσθηση της παρακμής και έκανε επανεκκίνηση στο μυαλό που νόμιζα ότι είχα χάσει.
Όλα θα γίνουν, ΑΝ το θελήσω εγώ.
Καλή χρονιά.
Εύχομαι να μην είστε μόνοι. Να δείχνετε την αγάπη σας σε αυτούς που είναι εκεί για σας.
Εύχομαι να μην σας τρώνε τα προβλήματά σας και χάνετε τα σημαντικά. Τα λεφτά φεύγουν και έρχονται, αλλά οι φίλοι είναι πάντα εδώ. (miss Ch. σε ευχαριστώ.)
Εύχομαι να υπάρχουν/να μπουν στη ζωή σας άνθρωποι που θα σας επαναπροσδιορίζουν όταν το χρειάζεστε.
Εύχομαι να μάθετε να εστιάζετε στα θετικά, ακόμα κι αν όλα γύρω σου φαντάζουν αποκρουστικά μαύρα.
Εύχομαι να έχετε το κουράγιο να αλλάζετε ό,τι δε σας αρέσει στον εαυτό σας. Όταν δεν μπορείς να φτιάξεις μια κατάσταση, το μόνο που μένει είναι να δεις τι πάει στραβά με σένα. (Thnxxx Anninaki, πέραν του ότι είσαι χιουμοράκι, ζωγραφίζεις κιόλας!)
Εύχομαι φέτος να δίνετε περισσότερο χρόνο πριν βγάλετε αρνητικά ή θετικά συμπεράσματα για αυτόν που στέκεται απέναντι σας. Έτσι δε θα πληγωθείτε τόσο εύκολα.. Εύχομαι να κάνετε πράξη όσα θα κάνατε αν ξέρατε ότι δε θα αποτύχετε. Εύχομαι όταν τελειώσει το 2014 να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Φέτος είναι ανάγκη να γνωρίσεις τον καλύτερό σου εαυτό!
Αν και είμαι πορωμένη fan της Jessie J, θα σου βάλω λίγο Rihanna και "Stay" να ακούσεις.
Τρίτη 29 Οκτωβρίου.
Περίμενα να έρθει η Τρίτη όλο το τριήμερο. Τελευταίες μέρες στο σταθμό. Ευτυχώς ανάρρωσε ο Μιχαλάκης και ήρθε επιτέλους σχολείο.. Ελειπε μέρες και ήμουν να σκάσω! Τουλάχιστον με παρηγορούσε ο Αλεξανδράκης που ερχόταν συνέχεια και με έπαιρνε αγκαλιά. Πιο τρυφερό παιδί από αυτό δεν υπάρχει. Τετάρτη 30 Οκτωβρίου.
Δύo μέρες μόνο έμειναν. Μπαίνω στο σχολείο, χτυπάω κάρτα. Εξω από το γραφείο κίνησης με περιμένει ο κύριος Δημήτρης με τον καλό του λόγο όπως πάντα. Αρχίζει τα αποχαιρετιστήρια λόγια από σήμερα και κάπου εκεί συνειδητοποιώ πως φεύγουμε. Τελειώνουμε. Αυτό ήταν. Πάει.
Λύγισα. Με συγκίνησε ο σκασμένος. Αχ οι αποχαιρετισμοί είναι δύσκολοι, αλλά τώρα νιώθω την ανάγκη να αποχαιρετήσω όλους όσους αγάπησα εδώ μέσα. Τελικά δεν ήταν και λίγοι.. Αυτοί οι έξι μήνες της πρακτικής, ήταν ίσως από τους πιο σημαντικούς της ζωής μου. Μέσα στο προσχολικό. ήρθα αντιμέτωπη με όλους τους φόβους, τις αμφιβολίες και τις ανασφάλειες μου, ένιωσα έντονα την απογοήτευση, τον ενθουσιασμό και την επιβράβευση που άργησε, αλλά τελικά ήρθε.
Ξεκίνησα τους αποχαιρετισμούς από το αγαπημένο μου σχολικό, το οποίο τους πρώτους τέσσερις μήνες της πρακτικής, ήταν η μόνη μου διέξοδος.
#backstage Σε αυτό το σχολικό ακούγαμε kiss 92,9 και τραγουδούσαμε eight-ίλες.
ps. Ο οδηγός πιστεύει πως είναι το πιο τέλειο σχολικό επειδή είναι όλοι παναθηναικοί. Έχει παραισθήσεις το άτομο, αλλά ποια είμαι εγώ να του χαλάσω το όνειρο;
Γυρνάω σπίτι μου και σε όλη τη διαδρομή σκέφτομαι. Προσπαθώ να μην κλάψω μέσα στο προαστιακό και με περάσουν για καμιά τρελή. Σηκώνομαι από τη θέση μου και εκεί που κατευθύνομαι προς τη πόρτα, βλέπω τα δάκρυα μιας κυριούλας να ξεπροβάλλουν κάτω από τα γυαλιά ηλίου που φορούσε. Ζηλεύω που δε τη νοιάζει αν θα τη περάσουν για τρελή. Πέμπτη 31 Οκτωβρίου.
Τελευταία μέρα. Όλα μοιάζουν ίδια για να μου κρύψουν πως αύριο όλα θα είναι διαφορετικά.
Πως θα φύγω τώρα που επιτέλους όλα είναι όπως τα φανταζόμουν; Πως θα φύγω τώρα που πέρασαν τα δύσκολα και όλα είναι ιδανικά; Πως θα φύγω τώρα που σας αγάπησα τόσο πολύ;
Romina & Me
Προσπαθώ να θυμηθώ τις στιγμές που ένιωσα ανεπιθύμητη, αλλά έχουν θολώσει. Δεν με αγγίζουν πια. Τώρα ξέρω.. Και νιώθω ευγνώμων που μου μάθατε λίγο παραπάνω τον εαυτό μου. Περνάω ακριβώς τη φάση της αυτογνωσίας και βοηθήσατε πολύ σε αυτό. Τελικά με βλέπετε πιο "όμορφη" από ότι βλέπω εγώ τον εαυτό μου.. Δέσποινα και Ρομίνα, σας ευχαριστώ που δε μ'αφήσατε να φύγω απογοητευμένη.. Δέσποινα σε ευχαριστώ που ανακαλύψαμε μαζί πως το μυστικό μιας επιτυχημένης σχέσης, είναι να αποδέχεσαι τον άλλο έτσι όπως είναι και να μην προσπαθείς να τον αλλάξεις..
ps. Αν πρέπει να ξέρετε κάτι για τη Δέσποινα, είναι πως μιλάει τόσο πολύ όσο και εγώ, τη βλέπω σα μαμά μου και μου έφτιαξε κάρτα με αποκόμματα από περιοδικά!
Αυτά που γράφει μέσα θα τα κρατήσω κρυφά! <3
Ρομίνα, δε στο είπα ποτέ, αλλά ευχαριστώ για το ζεστό χαμόγελο σου τη πρώτη μέρα που με υποδεχτήκατε στο τμήμα... ακόμα θυμάμαι πόσο οικεία με είχε κάνει να νιώσω.
Romina & Me
ps. Αν πρέπει να ξέρετε κάτι για τη Ρομίνα, είναι ότι εκτός νηπιαγωγός είκαι και μπαλαρίνα, και ότι έχει τις πιο alternative νονές του κόσμου, καθώς στα βαφτίσια της αντί για φορέμα-μπουμπουνιέρα, την έντυσαν με λιτό παντελονάκι. #truestory
Εβελίνα, αν και συμφοιτήτριες, δεν είχαμε την τύχη να συναντηθούμε μέσα στη σχολή, όμως στο προσχολικό όλα πήραν το δρόμο τους.
Ps. Αν πρέπει να ξέρετε κάτι για την Εβελίνα, είναι ότι τρελαίνεται για τα γλυκά. Αν δε ταιριάζαμε..
Αποχαιρέτησα τα νηπιάκια μου με πολλές αγκαλιές και δάκρυα που έτρεχαν ποτάμι, και ευχαριστούσα σιωπηρά για την αγάπη που απολάμβανα αυτή τη στιγμή και το κουράγιο που μου έδιναν το καλοκαίρι αυτά τα μικρά τερατίδια, όταν δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου από τη δίαιτα. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ.
Και να ήθελα, πως να ξεχάσω τις εξαντλητικές μας πρόβες μες τη ντάλα του ήλιου, με κερασάκι να κάνω το τσιτζικάκι στη καλοκαιρινή γιορτή, γιατί απουσίαζε ο Αλέξανδρος και δε γινόταν να αφήσω το Χριστινάκι μόνο;!; Και όλα αυτά μπροστά στα μάτια δεκάδων γονιών και τραπεζικών υπαλλήλων που αποθανάτιζαν τη στιγμή με κάμερες και φωτογραφικές. #pou_na_kruftw_de_xerw
Συνέχισα τους αποχαιρετισμούς φτάνοντας μέχρι το νηπιαγωγείο που ήταν πλέον κάποια από τα παιδάκια μου. Δε μπορούσα να μην τα αποχαιρετήσω... ειδικά τον αγαπημένο μου Μάνο, που όταν φωνάζει το όνομά μου, λιώνω σα σοκολάτα Valhrona.
Μάζεψα όσο κουράγιο μου είχε απομείνει και επέστρεψα για τελευταία φορά στο βρεφικό, στο οποίο αν και βρισκόμουν μόλις 2 μήνες, οι δεσμοί και η αγάπη είχαν ξεφύγει σε άλλα επίπεδα. Εκεί με περίμενε ο Μιχαλάκης μου, τον οποίο η μαμά του είχε ντύσει σχεδόν γαμπρό, και ένα δώρο για να με αποχαιρετήσει.
<3
ps. Αν πρέπει να ξέρετε κάτι για το Μιχαλάκη, είναι ότι είναι ενός έτους και κάτι μηνών, περπάτησε την τελευταία μέρα που ήμουν στο σταθμό, κοιμόμασταν κάθε μεσημέρι αγκαλιά και πιασμένοι από το χέρι, και είναι το αγαπημένο μου μωρό γιατί θα ήθελε όλες του οι δασκάλες να είναι σαν εμένα! <3
Τη τελευταία μέρα μου στο σταθμό άκουσα τα πιο όμορφα λόγια και τις πιο αληθινές ευχές. Tο βράδυ που γύρισα σπίτι μου, στόλισα τα δωράκια και τις κάρτες στο γραφείο μου,
έβαλα το δώρο του Μιχαλάκη μου στο μπαλκόνι μου, μπροστά από το τζάμι ώστε να είναι το πρώτο που θα δω όταν ξυπνήσω το πρωί,
ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, κοιτούσα φωτογραφίες και διάβαζα ξανά τις κάρτες που μου χάρισαν. Με έπιαναν τα κλάματα, μου περνούσε για λίγο και πάλι από την αρχή. Τελικά έκλεισα τα μάτια μου στις 4 το πρωί, πιο περήφανη από ποτέ για τον εαυτό μου.
Για τους πρώτους τέσσερις μήνες, σας ευχαριστώ που εξασκήσατε τα όρια, την υπομονή, τις αντοχές και το πείσμα μου με τόσο ζήλο. Υπήρξαν μέρες που παίζατε με τα νεύρα μου κονσέρτο ολόκληρο, αλλά τώρα καταλαβαίνω πως αν δεν ήσασταν εσείς, δε θα συνειδητοποιούσα πόσο αντισυμβατική είμαι μερικές φορές. Με κάνατε να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να μη συμβιβάζεσαι, να δρας ελεύθερα ακόμα και όταν όλοι γύρω σου προσπαθούν να σε φυλακίσουν, να επιμένεις στις ιδέες σου, ακόμα κι αν ξέρεις πως αυτό θα σου στοιχίσει. Σας ευχαριστώ για όλα αυτά. (η ειρωνεία στις δόξες της) Εύχομαι η επιμονή μου να σας έσπασε τα νεύρα εξίσου.
Κυρία Έφη, δε γινόταν να ξεχάσω εσάς! Σας ευχαριστώ που πάντα είχατε να μου πείτε ένα καλό λόγο, περίμενα τις Πέμπτες πως και πως για να σας δω!
Αννούλι, μπορεί να μην κατάλαβε η μια την άλλη με την πρώτη, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, τρελή Μυτιληνιά!
Τους τελευταίους δύο μήνες όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά και εγώ βρέθηκα να κυνηγάω το χρόνο να μη φύγει.. περνούσα τόσο καλά στη καινούργια μονάδα και επιτέλους σηκωνόμουν με κέφι να πάω στη δουλίτσα! Σας ευχαριστώ που με αποδεχτήκατε, με αγαπήσατε και με προσέξατε. Σας ευχαριστώ που θολώσατε τις άσχημες σκέψεις, που μου μάθατε τόσα καινούργια πράγματα και μου θυμίσατε πως αγαπώ αυτό που κάνω... θα 'θελα να μείνω περισσότερο μαζί σας. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ. Θα θυμάμαι την κάθε στιγμή, το υπόσχομαι. Έξι μήνες μετά, τίποτα δεν είναι ίδιο.
Από αυτό το σχολείο πήρα μαθήματα και βγήκα ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος, λιγότερο μπερδεμένος, περισσότερο ώριμος.
Λένε πως όταν κάθε αποχωρισμός είναι και ένας μικρός θάνατος.
Αλλά δεν ανησυχώ, θα συναντηθούμε ξανά. Δε χανόμαστε πια.
Τώρα που βρεθήκαμε, όλα θα πάνε καλά.
Liza... xxx
"Πάντα νικάμε στο τέλος εμείς, οι ευαίσθητοι της γης..!"
Αυτό το πόστ διαβάζεται ιδανικά αν ακούς αυτό το πανέμορφο τραγούδι:
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με απασχολούσε πολύ το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Όλο άλλαζα γνώμες, κάποια στιγμή σταθεροποιήθηκα (και έγινα παιδαγωγός) και μετά πάλι τριγύριζε αυτό στο μυαλό μου: "άραγε εγώ σε τι να είμαι πραγματικά καλή;"
Όσο μεγάλωνα, το ερώτημα αυτό γινόταν όλο και πιο επίμονο, και πιο επίμονο, και πιο επίμονο και ουφ, θα σκάσω. Που θα πάει όλο αυτό; Μάλλον αυτά είναι τα λεγόμενα υπαρξιακά, και εμένα προφανώς με είχαν πιάσει από νεογέννητο.
Υπήρχαν παιδιά στο σχολείο που ήταν άριστοι στα μαθηματικά- εγώ πάτος- τέλεια στο χορό, στο τρέξιμο, στο τραγούδι, σε χίλια δυο. Στο μυαλό μου τους είχα κατατάξει με το όνομά τους και δίπλα κολλημένο το χάρισμά τους. (στο δημοτικό είχα αρχίσει να πιστεύω πως αν άνοιγα το λεξικό στο λήμμα "μαθηματικά", θα έβρισκα δίπλα γραμμένο το όνομα της κολλητής μου της Ελένης.) Άραγε το δικό μου όνομα ήταν γραμμένο πουθενά; Πότε θα το έβρισκα επιτέλους; Και που θα καταλάβαινα πως αυτό είναι το δικό μου "χάρισμα" για να το εξελίξω; Κι αν δε το καταλάβαινα και το προσπερνούσα έτσι απλά; (τερματίζω το άγχος κάπου εδώ.)
Στον αγώνα μου να ανακαλύψω σε τι είμαι πραγματικά καλή, δοκίμαζα όσα περισσότερα πράγματα μπορούσα, και σκεφτόμουν άλλα τόσα που ήθελα να κάνω αλλά δε χωρούσαν στο πρόγραμμα. Από τη λύσσα μου στην τρίτη λυκείου, τότε που όλοι οι συμμαθητές μου τραβούσαν τα μαλλιά τους για τις πανελλήνιες που πλησίαζαν, εγώ έδινα αβέρτα διπλώματα γαλλικών και αποφάσισα να ξεκινήσω και το φλαμένκο. Ίσως ο χορός να ήταν το πεπρωμένο μου. Αν δε το δοκίμαζα, πως θα το μάθαινα δηλαδή;
Και είχα τόσο πείσμα, που δέχτηκα να παρακολουθώ το τμήμα των αρχάριων και των προχωρημένων παράλληλα. Αυτό σήμαινε πως στο τμήμα μου υπήρχαν και 7χρονα παιδάκια που τα κατάφερναν πολύ καλύτερα από εμένα και πολλές φορές με φορές με βοηθούσαν κιόλας. ("μπιζέλι" και Σοφία σας ευχαριστώ, είστε οι πιο τέλειες χορεύτριες στη καρδιά μου- και σένα υπερτέλεια δασκάλα κ. Όλγα σας αγαπώ, για όλες τις φορές που μου είπατε να μη καμπουριάζω και γιατί μου μάθατε να παίζω καστανιέτες.)
Αφού βεβαιώθηκα πως δεν είναι καρμική η σχέση μου με το χορό, και πήρα μαζί μου τις αναμνήσεις της παράστασης που ανεβάσαμε σε ένα θεατράκι στο Φάληρο, σταμάτησα. Βλέποντας τη Σοφία και το "μπιζέλι" να χορεύει, είχα σιγουρευτεί πως αυτές είχαν βρει τον εαυτό τους μέσα σε όλο αυτό.
στο βάθος το "μπιζέλι"
Υποδυόμασταν τις ψυχές σε αυτή τη παράσταση -και ας το παραδεχτούμε πια έχει περάσει καιρός- ήμασταν σα ξεμαλλιασμένες κότες που τους είχαν μαυρίσει το μάτι.
Ήρθαν άπειροι πειραματισμοί μετά το φλαμένκο, όπως η δημιουργική γραφή, η δημοσιογραφία και ειδικά τα ρεπορτάζ που τόσο αγάπησα και σίγουρα αναγνωρίζω ως μέρος του εαυτού μου, συνεντεύξεις για να μπω στο Fashion Workshop της Βίκυ Καγιά ( οπού μάλιστα τα κατάφερα αλλά δεν είχα λεφτά να πληρώσω τα δίδακτρα και πολύ στεναχωρήθηκα #fail), σεμινάρια τηλεοπτικού, θεατρικού και κινηματογραφικού σεναρίου, θεατρικές ομάδες #amhxanes_stigmes_mono κτλ, κτλ, κτλ. Με λες και ανήσυχο πνεύμα.
Είχα αρχίσει να σχηματίζω μια εικόνα για τον εαυτό μου και να καταλαβαίνω πως το γράψιμο σε όλες τους τις εκφάνσεις με απασχολεί πολύ. Αλλά δε ξέρω που πάει όλο αυτό και αν θα καταλήξει κάπου. Για αυτό αποφάσισα να κρατήσω αυτή τη μανουρίτσα που λέει και η Μαίρη, για τον εαυτό μου. Κι όπου βγει.
Κατά τη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού είπα να κάνω μια παύση από τις υπαρξιακές μου αναζητήσεις, άλλωστε κοντεύω να πάρω και πτυχίο πια, και να αποδεχτώ πως μάλλον ο προορισμός μου είναι πασιφανής. Και κάπου εκεί που το έπαιρνα απόφαση πως θα είμαι παιδαγωγός, τα βράδια σκάλιζα συνταγές και λίγο πριν τα μεσάνυχτα τις εκτελούσα κιόλας. (ακούστηκε λίγο παραμυθένιο αυτό;) Πάνω που νόμιζα πως είχα λύσει το υπαρξιακό μου θέμα, τσουυυυπ, να το πάλι! Δε κατάλαβα πότε άρχισα να σκέφτομαι πόσο τέλειο θα ήταν να ήμουν πραγματικά καλή στα μαγειρέματα, και η ιδέα με ενθουσίασε τόσο που συνέχισα το διαβασματάκι-καψιματάκι και τον Οκτώβρη, και χωρίς καλά- καλά να το καταλάβω έφτασα με τρελή χαρά έξω από το "The Seminar Project", το εργαστήρι μαγειρικής του Γιάννη Λουκάκου.
Και συγκεκριμένα με μια Valrhona στο χέρι.
Όπου Valrhona: η καλύτερη ποιοτικά σοκολάτα παγκοσμίως, με τεχνικό σύμβουλο στην Ελλάδα τον pastry chef Δημήτρη Χρονόπουλo, του οποίου αγαπημένο γλυκό είναι το Saint Honore, μια τούρτα που πήρε το όνομά της από το Γάλλο προστάτη των αρτοποιών και ζαχαροπλαστών, Saint Honore, και κατασκευάζεται από καραμελωμένα σου (τα οποία εννοείται πως θα δοκιμάσω να φτιάξω τα Χριστούγεννα στο σπίτι), κρέμα και σφολιάτα. (ναι είμαι τόσο καμμένη που ξέρω μέχρι και το αγαπημένο του γλυκό, αλλά όλο αυτό είναι τέλειο για μένα, οπότε σταμάτα να με κοροιδεύεις)
Φτάνοντας στο "The Seminar Project" για το πρώτο μου σεμινάριο "Απολαυστικά ριζότο" δεν ήξερα τι με περίμενε. Βλέποντας όμως μαχαίρια πάνω σε πάγκους παρόμοιους με αυτούς του master chef, είπα από μέσα μου "ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ" να συμβαίνει αυτό!!! Η αγωνία μου είχε χτυπήσει κόκκινο όταν το "hands on" μάθημα ξεκίνησε και ο κύριος Γιάννης μας έδειξε τη τεχνική του ριζότο, την οποία λίγο αργότερα θα εκτελούσαμε σε ομάδες των δύο ατόμων.
Λίγο αργότερα, εγώ και η κυρία Ιωάννα, μια γλυκίτατη κυρία που είχα τη τύχη να συνεργαστώ, βάλαμε τις ποδιές μας και επιτέλους άρχισε το μαγείρεμα! Η κυρία Ιωάννα ανέλαβε το τσιγάρισμα των μανιταριών και εγώ το μαγείρεμα του ρυζιού. Ο κύριος Γιάννης είχε δύο βοηθούς που δε τον φώναζαν "κ.Γιάννη" αλλά τον αποκαλούσαν "chef ". (πόσο γαμάτο;;;;) Πέρασε δύο φορές πάνω από τη κατσαρόλα μου και με παρατηρούσε. Ένιωθα πως η διαδικασία προχωρούσε όπως μας την είχε δείξει ο "chef", και είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ που ήθελα να αρχίσω να ουρλιάζω από τη χαρά. Παναγία μου πρέπει να είχα πάρει φωτιά! Ήταν σα να βρήκα τον εαυτό μου μέσα σε μια στιγμή.
Ήμουν τόσο ο εαυτός μου μέσα σε όλο αυτό, δεν είχα αμφιβολία πως εδώ υπάρχει κάτι "καρμικό". Και τότε θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει στη Maryland και το κράτησα σαν τη πιο σπουδαία συμβουλή που είχα ακούσει ποτέ:
"Το θέμα είναι να βρεις την ιδέα σου και μετά να μη διστάσεις να την κάνεις πράξη."
Ριζότο μανιταριών με λάδι τρούφας και θυμάρι που μοσχοβολά <3
Όταν παρουσίασα το πιάτο της ομάδας μας στον "chef" και άκουσα τη γνώμη του, αισθάνθηκα περήφανη για μένα. Και αυτό είναι ένα μικρό κατόρθωμα αν σκεφτείς πως δε χάνω ευκαιρία να επικρίνω τον εαυτό μου. (για αυτό με επιβράβευσα με αυτή τη ξεχωριστή tiramisu)
Εννοείται πως ξαναπήγα στο "The Seminar Project" διαλέγοντας ένα σεμινάριο ζαχαροπλαστικής που είναι και το στοιχείο μου. Στο μάθημα αυτό, μάθαμε τα αγαπημένα επιδόρπια του chef. Φτιάξαμε ένα σουφλέ σοκολάτας και παγωτό,
κρέμα λεμονιού με crumble,
όμως η κρέμα μπαχαρικών με καραμελωμένα μήλα ήταν αυτή που έκλεψε την παράσταση από τη μοιραία σοκολάτα. Και μπορεί να μη με πιστεύεις, αλλά το άρωμα αυτής της κρέμας είναι ταξίδι ολόκληρο. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.-
Θαρρώ πως βρήκα την ιδέα και το μόνο που έχει μείνει είναι να την κάνω πράξη. ( Παρένθεση ) Πριν λίγες μέρες είδα τη μέντορα "boo" και της είπα πως θέλω να γίνω ζαχαροπλάστης. Μου είπε: Να γίνεις!
Ήμουν σίγουρη πως θα το έλεγε αυτό!
Αν έλεγε κάτι άλλο, θα με απογοήτευε. Αλλά εκείνη δεν με απογοητεύει ποτέ. ( Κλείνει η παρένθεση )
Τώρα αν με ρωτούσες τι θα έκανα αν ήξερα πως δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχω, θα σου απαντούσα αυτό: Θέλω να γίνω ζαχαροπλάστης. Εσύ; ;) Liza...xxx
ps. Valrhona θα βρεις και στη "Σοκολάτα 54", τη σοκολατερί που ήπια την πιο επική ζεστή σοκολάτα-πορτοκάλι. Να πας. Τα Χριστούγεννα ;)
Ακου αυτό το φθινοπωρινό που μου θύμισε το timeline μου.
Αυτό παίζει να ήταν το πιο βαρετό σουκού ever. Έμεινα σπίτι, χωρίς να βλέπω τίποτα πέρα από τη μύτη μου. Δε έπρεπε λέει να φοράω τους φακούς μέχρι σήμερα που θα πάω στον οφθαλμίατρο να κάνω τη βυθοσκόπηση.
Και σε προλαβαίνω! Mη με ρωτήσεις γιατί δεν έχω γυαλιά, γιατί ΔΕΝ έχω.
Επίσης μόλις σήμερα έμαθα πως μετά την εξέταση θα πάρει τουλάχιστον μια ώρα για να απανέλθει η όραση μου (αυτή που έχω τελος πάντων) και κάπου σοκαρίστηκα. Δεν ήμουν έτοιμη για αυτό. Το μυαλό μου είχε φτάσει μέχρι στο οτι θα μου βάλουν κάτι σταγόνες που θα με θολώσουν για κανά δεκάλεπτο και μετά ούτε γάτα ούτε ζημιά. Σπιτάκι. Αλλά ΔΕΝ. Θα πάει μακρυά η βαλίτσα.
Και εκεί που είχα πλέον σιγουρευτεί πως αυτό είναι το πιο βαρετό σουκού ever, και χαζολογούσα άκεφα στο iPad γλυκές συνταγές, έπιασε το μάτι μου την pavlova και τσουπ τη γκούγκλαρα στη στιγμή να τα μάθω όλα! Και μετά πορώθηκα και άρχισα να διαβάζω σαν τρελή, να σημειώνω, να μαθαίνω πως να την φτιάχνω από video στο you tube και τέλος βρέθηκα να γράφω αυτό το ποστ. Η ώρα πρέπει να ήταν 1 το βράδυ, όταν με τον ενθουσιασμό του δεκάχρονου ανακάλυψα πως η pavlova δεν ήταν γλυκό ρωσικής προέλευσης όπως πίστευα.
Ομως υπάρχει εξήγηση που το πίστευα αυτό, καθώς η Άννα Πάβλοβα η καλύτερη χορεύτρια όλων των εποχών, ήταν Ρωσίδα και έδωσε το όνομα της στο ελιτιστικό γλυκό, του οποίου την πατρότητα διεκδικούν με πάθος οι Αυστραλοί και οι Νεοζηλανδοί! Οι πρώτοι μάλιστα το έχουν ανακηρύξει και ως εθνικό τους γλυκό στην προσπάθειά τους να εμπλουτίσουν την ιστορία της νεοσύστατης χώρας τους, κι ας επέμεναν οι Νεοζηλανδοί πως το είχαν εφεύρει ήδη από το 1919!
Συγκεκριμένα, ο chef Herbert Sachse του ξενοδοχείου Esplanade, γοητευμένος από το χορό του "Κύκνου" όπως την αποκαλούσαν, έφτιαξε μια extravaganza δημιουργία για χάρη της κορυφαίας παράστασης που έδωσε η πλανεύτρα μπαλαρίνα στο Περθ.
Η μαρεγκένια τούρτα αποτελεί ανεξιχνίαστη υπόθεση μέχρι σήμερα, κι αν σκεφτείς πως και η καταγωγή της μαρέγκας είναι άγνωστη, αυτή η διαμάχη δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ
Παρεμπιπτόντως, η μαρέγκα που δεν είναι παρά χτυπημένα ασπράδια με ζάχαρη, είναι το αποτέλεσμα ενός από τα πειράματα του Ελβετού chef patissier Gasparini.
Μέχρι τον 19ο αιώνα οι μαρέγκες έπαιρναν σχήμα με το κουτάλι. Αυτό δεν άργησε να αλλάξει χάρη στον διάσημο chef Careme, ο οποίος εισήγαγε τη ζαχαροπλαστική σακούλα (piping bag).
Αυτή ήταν και η πιο σημαντική στιγμή στην εξέλιξη της μαρέγκας, καθώς χάρη στην piping bag, απέκτησε το γνωστό περίτεχνο σχήμα της ροζέτας που συναντάμε μέχρι σήμερα.
Η αλλαγή αυτή με τη σειρά της έφερε στο προσκήνιο την ελκυστική πάβλοβα!
Και κάπου εδώ η ζαχαροπλαστική αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι τέχνη, καθώς η πάβλοβα συμβολίζει το αέρινο ολόλευκο φόρεμα της μπαλαρίνας που κατάφερε να δημιουργήσει τόση μανούρα με τις φούρλες της και να βάλει Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς να τραβάνε τα μαλλιά τους!
Το γαρνίρισμα της πάβλοβα είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Φρούτα, ξηροί καρποί, πραλίνα, κρέμα λεμονιού, μανταρινιού, καραμέλας, ή μόκας είναι μερικές από τις άπειρες επιλογές ... εδώ θα δεις 10 από τις πιο ωραίες περίεργες, εντυπωσιακές γαρνιτούρες- παρουσιάσεις που βρήκα! 1.
2.
Berries & Roses Pavlova
3.
Caramel Pavlova
4.
Lemon-Coconut Pavlova
5.
Chocolate-Strawberry Pavlova
6.
7.
Pear & Ginger Pavlova
8.
9.
10.
Christmas edition
Και τα καλά νέα της έρευνάς μου τα άφησα για το τέλος.
Η περιεκτικότητα της τούρτας Πάβλοβα σε λιπίδια, ισούται με μηδέν. Ναι ναι με μηδέν! Να φανταστείς πως συνιστάται και ως επιδόρπιο για όσους προσέχουν την χοληστερίνη.
Με μια πρόχειρη έρευνα σου έχω βρει ΚΑΙ που μπορείς να φας την καλύτερη πάβλοβα της Αθήνας και σου προτείνω το ζαχαροπλαστείο της Έφης Γιαλούση "Πάβλοβα - Ο,τι καλύτερο". (Σκουφά 56, Κολωνάκι) Εκεί θα βρεις και την αυγολεμονάτη εκδοχή της κορυφαίας τούρτας, που κάνει ιδιαίτερο buzz χάρη στην ανάλαφρη γλύκα και την ευχάριστη ξινάδα που ξυπνά τις αισθήσεις.
Ps. Μπορεί να μην έχω φάει ακόμα αυτό το έργο τέχνης, αλλά όταν το αποφασίσω θα φροντίσω να φτάσω στο Κολωνάκι για να φάω την καλυτερή εκδοχή της. Μετά θα βρω την καλύτερη συνταγή και θα φτιάξω τη δική μου handmade pavlova. #fyto Το στοίχημα θα είναι να πλησιάσω το πιο άρτιο αποτέλεσμα που μπορώ. #porwmeni
To μόνο σίγουρο και αναμφισβήτητο είναι ότι μιλάω πολύ. Και αν δεν ήταν αναγκαστικό να κοιμάμαι κάποιες ώρες της ημέρας, θα μιλούσα ακόμα περισσότερο.Ζω και αναπνέω για να ακούω μουσική.. Είμαι τρελή fashionista και ένας από τους λόγους ύπαρξής μου είναι να λιώνω σε συναυλίες.
