Flowers bring us closer

Αυτό το ποστ διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτή τη κομματάρα. #Calvin_Harris δύναμη.

Το προηγούμενο σουκού ήταν πλημμυρισμένο από λουλούδια και φαγητό-εννοείται. Δε ξέρω αν έχω αποκαλύψει ποτέ εδώ μέσα τη λόξαρα που έχω με τα λουλούδια, αλλά νομίζω πως ήρθε η στιγμή. Τα λουλούδια είναι όμορφα, σχεδόν παραμυθένια, αλλά ταυτόχρονα και αληθινά.

Τα λουλούδια είναι ένας τρόπος να επιστρέψει ο ρομαντισμός που έχει πια χαθεί.

Ίσως είναι η μόνη σταλαγματιά μαγείας που μπορεί να εντοπίσει το μάτι σου αν είναι λίγο προσεχτικό, τριγύρω.

Όπως στο πλακόστρωτο του δρόμου...

Στο τραπέζι με τις gourme-διές που μας έφτιαξε ο Chef- Βασίλης...

Κοντά στον ουρανό...

Στα χέρια σου!

Ωστόσο μπορείς να πας και μέχρι την Κηφισιά και την Ανθοκομική έκθεση στο άλσος "Δημήτρης Ζωμόπουλος", που με μόλις 1,5 ευρώ είσοδο, μπορείς να δεις άπειρη ομορφιά. Εγώ αυτό επέλεξα να κάνω τη προηγούμενη Κυριακή που έκανε ζέστη, με μια γρανίτα στο χέρι και το κινητό μου να έχει πάρει φωτιά από τις τόσες φωτογραφίες. 

Η ανθοκομική έκθεση είναι ένας θεσμός που κρατάει 59 ολόκληρα χρόνια και θεωρείται ένα τεράστιο event για το δήμο της Κηφισιάς. Και είναι, γιατί πέρα από τη δυνατότητα των επισκεπτών να διαλέξουν λουλούδια και φυτά ανάμεσα σε 2000 είδη, απολαμβάνουν και μια σειρά πολιτιστικών εκδηλώσεων μεθυσμένοι από τα αρώματα του άλσους.

Πόση ομορφιά να αντέξει κανείς; Ήθελα να τα αγοράσω όλα!

Δε θα μπορούσαμε να φύγουμε με αδειανά χέρια και ξεκινήσαμε αγοράζοντας έναν εντυπωσιακό ήλιο,

λίγες κόκκινες "φωτίτσες" σαν αυτές,

μια μωβ "φελίτσια" για το μπαλκονάκι μου,

και μια πορτοκαλοσομόν βοκαμβίλια. (οι φούξια παραείναι συνηθισμένες.)

Συνεχίσαμε να περπατάμε μέσα στο άλσος και να μην χορταίνει το μάτι μας. Αυτό παθαίνω με τα λουλούδια, όσα κι αν δω ποτέ δεν είναι αρκετά. Αντιθέτως είναι μαγνητικά και μυστήρια, όπως αυτό.

Αγκαθωτά.

Σαρκοφάγα.  (μεταξύ μας τώρα, θα ήθελα να ξεχάσω τη στιγμή που ρώτησα τη πωλήτρια αν όντως δαγκώνουν. #fail)

Ελκυστικά, κι ας μην είναι κόκκινα ή μπλε που είναι τα αγαπημένα μου..

Ζουμερά.

(Έτρεχε το ζουμάκι από τη λαχταριστή φράουλα κι αν ήμουν καλύτερη φωτογράφος θα το είχα αποθανατίσει και αυτό.)

Τα άλση είναι από μόνα τους πανέμορφα, όταν όμως υπάρχουν τόσα λουλούδια τριγύρω γίνονται ασυναγώνιστα. Αν προσθέσεις δύο μικρούς νάνους, λίγο τρεχούμενο νερό και ένα παγκάκι γίνονται σχεδόν παραμυθένια...

Και λίγοι μαγικοί καρποί "νερτέρας" για να ολοκληρωθεί το παραμύθι.

Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες...όπου να ναι θα φαινόντουσαν και αυτές.

Ξέχασα να σας πω το αποκλειστικό που εξασφάλισα για εσάς! Η έκθεση αυτή παρουσίασε και το gadget-άκι της χρονιάς που δεν είναι άλλο από τη κινούμενη πεταλούδα που διώχνει τα ζωίφια από τα φυτά σας! Και το πιο συναρπαστικό είναι ότι παίζει κάποιοι να το αγόρασαν. 

Μύγα δε θα τα ξαναπλησιάσει τη γαρδένια σας! #klaiw

Όταν έχετε χρόνο κάντε κλικ σε αυτό το χαρούμενο τραγούδι από Keahiwai.
"I need you every minute of the day, like roses need the rain." <3 https://www.youtube.com/watch?v=Pj0YU4buGUk

Να κάνετε δώρο λουλούδια σε αυτούς που αγαπάτε. Μια τουλίπα. Μια μαργαρίτα που θα βρείτε στο δρόμο γυρνώντας από το σπίτι...

Στη μαμά σας, στο μπαμπά σας, στη γιαγιά σας, στο παππού σας, στο φίλο ή φίλη σας, στο αγόρι ή το κορίτσι σας. Είναι κάτι τρυφερό, απλό και ανεπιτήδευτο. Ειλικρινές. 

Τα τριαντάφυλλα, που είναι και τα αγαπημένα μου, τα έχω τιμήσει δεόντως στο παρελθόν. Ήταν ο τρόπος μου να δείξω τι αισθανόμουν...κι ας το ήξερα ότι ήταν παιδιάστικο. Αυτά τα τριαντάφυλλα όμως ήταν ο τρόπος να δημιουργήσω μια ατμόσφαιρα και να πετύχω μια πιο ιδιαίτερη επικοινωνία με τον άλλο. Και τα κατάφερνα..

Άλλωστε το τριαντάφυλλο είναι το κατεξοχήν λουλούδι του Έρωτα. Ίσως φταίει η μεθυστική του μυρωδιά, που σε παρασέρνει τόσο ύπουλα όσο ο έρωτας. 

Ένα τριαντάφυλλο είναι το μήνυμα αγάπης που δε μπορείς να πεις με λόγια.

Αρκεί να το προσφέρεις στο σωστό άτομο...

Έιιι και σεις κορίτσια, που έχετε κάποιο αγόρι που σας αγαπά και σας φροντίζει, μη το σκέφτεστε, προσφέρετε ένα λουλούδι. Είναι ρομαντικό από όποια από τις δύο πλευρές δωρίζεται...

Αν αποφασίσεις να προσφέρεις ένα τριαντάφυλλο, πρόσεξε τι χρώμα θα επιλέξεις.

Θα σου προτείνω το κόκκινο γιατί είναι αυτό που δηλώνει ξεκάθαρα την αληθινή αγάπη, το πάθος, την επιθυμία... κι αν είναι βαθύ κόκκινο τη θλίψη και την λύπη.

Το μπλε συμβολίζει την επιθυμία για το ανεκπλήρωτο. "Μπορεί να μη σε έχω αλλά θα σε σκέφτομαι..."

Εγώ τουλάχιστον αυτά είχα επιλέξει.

Liza...xxx

Forever and Always.

Διαβάζοντας πρέπει να ακούσεις την κολληματάρα μου. #Emeli_Sande #Mountains

(αν και θα ταίριαζε να ακούσεις Rihanna-πιο κάτω θα καταλάβεις γιατί.)

Αυτή η Άνοιξη με βρίσκει μια ανάσα πριν το πτυχίο. ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ. #Oh_my_God

6 μήνες θα κρατήσει η πρακτική και ο πρώτος μήνας έχει γίνει ήδη παρελθόν. Αυτός ήταν απόλυτα ο μήνας της υπερπληροφόρησης και των χρωμάτων. Χρειάστηκε να προσαρμοστώ σε ολοκαίνουργιες συνθήκες, με πιο βίαιη αυτή που με εξανάγκασε να ξυπνάω κάθε μέρα στις 6. #drama

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με το επάγγελμα που επέλεξα -όντας 18 χρονών κορίτσι- να κάνω όλη μου τη ζωή. Και κάπου τρόμαξα. 

Τρόμαξα όταν συνειδητοποίησα όλες τις εσωτερικές διεργασίες που επρόκειτο να μου συμβούν αυτό το εξάμηνο και θα μου δώσουν τα εφόδια που χρειάζομαι για να γίνω καλή παιδαγωγός ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.

Ο επαγγελματικός προσανατολισμός δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, άλλαζα γνώμη κάθε λίγο και λιγάκι.  Και επέλεγα επαγγέλματα που ουδεμία σχέση είχαν το ένα με το άλλο. Γιατρός, δασκάλα, γεωπόνος, συγγραφέας...

Σίγουρα ήμουν κάτι παραπάνω από διχασμένη προσωπικότητα.

Αυτό που ένιωθα με το πέρασμα των σχολικών χρόνων είναι πως ήθελα να γράφω.. 

Στο χαρτί, στο θρανίο, στο βιβλίο,  στο πίνακα...παντού και για πάντα!

Και κάποια στιγμή γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη να δουν και οι άλλοι αυτά που γράφω. Είχα τα ραντάρ μου ανοιχτά για οποιοδήποτε διαγωνισμό είχε σχέση με την αρθρογραφία και κάπου εκεί κατάλαβα πως το επάγγελμα που θέλω να κάνω είναι αυτό του δημοσιογράφου. ΤΙ; Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι ψεύτες και μιλάνε πολύ. (νταξ αυτό το 'χω ΧΑΛΑΡΑ) μπροστά σε άγνωστο κόσμο! Τουλάχιστον έτσι κάνουν στην τηλεόραση....ΌΧΙ. ΆΣΤΟ. Ξέχνα το ρε παιδί μου! Και το ξέχασα. 

Παράλληλα στο σπίτι διαδραματίζονταν "το δράμα του δωματίου" όταν ερχόταν το "κάρμα", ή αλλιώς η Ρένια, που ήταν παιδική μου φίλη και η χημεία που είχαμε ήταν γνωστή σε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο. Εδώ μας βλέπετε ενήλικες πια.

#Duck_faces

 Τι εννοείς πως δε μας φαίνεται; Πριν μια βδομάδα την βγάλαμε σου λέω!

Μα ας επιστρέψουμε ξανά στο δράμα του δωματίου και του οικοδομικού τετραγώνου. Κάθε φορά λοιπόν που συναντιόμασταν με το "κάρμα", φέρναμε τα περιοδικά μας, βρίσκαμε τα θέματα μας και κάναμε την ραδιοφωνική εκπομπή -με τα περισσότερα inside jokes στην ιστορία του ραδιοφώνου- πατώντας rec, άλλοτε στο δικό μου και άλλοτε στο δικό της κινητό, σαν να μιλούσαμε σε πραγματικούς-άμοιρους- ακροατές. Τι κρίμα που δε μας έχει απομείνει εκείνο το φανταστικό on που δίναμε τα φιλιά μας στην Rihanna που σίγουρα από κάπου μας άκουγε.

Mετά από ώρες προσπάθειας....

Επέστρεψα στο αρχικό μου πλάνο που με ήθελε δασκάλα, σε οποιαδήποτε βαθμίδα και συμπλήρωσα το μηχανογραφικό με βάση τη λογική αυτή. Αν ασχοληθώ με τα παιδαγωγικά, θα μπορώ παράλληλα ΚΑΙ να γράφω, σκέφτηκα. Σε κάποιο περιοδικό για μαμάδες -η λέξη περιοδικό γυάλιζε στο μυαλό μου-ή έστω να γράψω κάποια ιστοριούλα που θα παρουσίαζα σε μικρά ή μεγάλα παιδιά.

Πάντα είχα στο μυαλό μου ως δεύτερο πλάνο τα περιοδικά που τόσο αγαπούσα, αλλά αποφάσισα να κολυμπήσω σε πιο σίγουρα και γαλήνια νερά και κάπως έτσι έφτασα μια ανάσα πριν το πτυχίο..Παιδαγωγός προσχολικής αγωγής. Για όλη την εμπειρία όμως θα είμαι έτοιμη να μιλήσω όταν οι 6 μήνες θα έχουν γίνει πια παρελθόν.

'Ενα είναι σίγουρο. Ο παιδικός σταθμός είναι ο χώρος που παίρνεις και δίνεις απόλυτα ανιδιοτελή αγάπη.  Και εμένα μόνο ΑΥΤΑ τα "απόλυτα" μου αρέσουν. 

Η ζωή στο παιδικό είναι γεμάτη χρώματα.

Χρώματα στο χαρτί.

Χρώματα στα παπούτσια.

Χρώματα στα τραπέζια.

Χρώματα στις γάτες.

Και είναι τα μόνα χρώματα που βλέπω μέσα στο 2013, γιατί πλέον έχω βάσιμες υποψίες ότι είναι δΥσεκτο με Υ κεφαλαίο, κι ας γράφεται με ι μικρό.

Δε θέλω να γράφω για άσχημα γεγονότα αλλά δε μπορώ να προσπεράσω αυτό.

Πρώτα μας κλέβουν το σπίτι μας και τώρα πεθαίνουν τα δύο μικρά σκυλιά μας.

Τρεις μέρες σερνόμουν στο παιδικό. 

Πάει ο  τετράποδος φίλος μου, που αν και 8 μηνών πλάσμα, το χάσαμε από τύφο...

 μαζί με την αδερφή του.

Και δώστου κλάμα & αναφιλητό για το "γλυκάκι" που του είχα και παθολογική αδυναμία.. Άλλωστε ήταν υπερκούκλος, πως να μην τον λάτρευα; <3 

Αυτή η φωτογραφία είναι τραβηγμένη τουλάχιστον ενάμισι μήνα πριν. Μη σας ξεγελούν οι χριστουγεννιάτικες πυτζάμες της αδερφής μου...Αυτή απλώς είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Δε το καταπίνεις εύκολα αυτό. Όσοι έχετε ή είχατε κάποιο τετράποδο σπίτι σας το καταλαβαίνεται πιο καλά... οι υπόλοιποι ας μας θεωρείτε υπερβολικούς. Και σκασίλα μας.

Εδώ τον κρατάει η μαμά ενώ είμαστε σχεδόν έτοιμοι για βόλτα! (τον είχα βάλει στην τσάντα μου γιατί δεν είχε προλάβει να μάθει την αλυσίδα και επειδή ήθελα να τον έχω όλη την ώρα αγκαλιά)

<3

Θα σε θυμάμαι για πάντα. <3 

Και εγώ πιστεύω στο "για πάντα".  Θέλω να πιστεύω στη δύναμη του. 

Θέλω να πιστεύω πως κάποια πράγματα υπάρχουν για πάντα. Έτσι απλά. 

Συναισθήματα, επιθυμίες, όνειρα, άνθρωποι...

Ησυχάζει το μυαλό μου στη σκέψη πως κάποια "πράγματα" υπάρχουν για πάντα.

Πως κάποιος θα είναι πάντα "εκεί" για μας.

Πως πάντα θα πολεμάμε για μια βαθιά επιθυμία μας.

Ωραίο δεν είναι το "για πάντα";

Ακόμα κι αν εκεί έξω είστε τόσοι πολλοί οι ρεαλιστές που προσπαθείτε να μας αποδείξετε το αντίθετο και να μας χαλάσετε το όνειρο. 

Ό,τι επιθυμούμε να κρατήσουμε για πάντα, το κρατάμε. Φροντίζουμε για αυτό.

Και ό,τι αποφασίσουμε να αποχωριστούμε το αφήνουμε πίσω.  Ό,τι κι αν είναι αυτό.

Τίποτα από τα δύο δεν είναι εύκολο, αλλά τουλάχιστον...

η επιλογή είναι στο χέρι μας.

Φρόντισε να κάνεις την σωστή!

Καλή Ανάσταση guys! 

Liza.. x

xxxx