Επιβάλλεται ασπρόμαυρο μουσικό background και η συνονόματη Ellie Goulding.
Την πρώτη μέρα του 2014 χαλάρωσα σπιτάκι, βλέποντας ταινίες και τρώγοντας γλυκά. Μετά σκέφτηκα πως ότι κάνεις την πρώτη μέρα του χρόνου σε στοιχειώνει και την υπόλοιπη χρονιά και αγχώθηκα γιατί, αν τρώω γλυκά και τις υπόλοιπες 365 ημέρες του χρόνου, το καλοκαίρι θα πρέπει να βρω κουφάλα να κρυφτώ. (και που να βρεθεί τόσο μεγάλη κουφάλα να με χωρέσει;)
Αφού πονοκεφάλιασα λίγο, βρήκα τι θα κάνω! Θα βασανίσω λίγο το αδερφάκι μου! #evil_laugh
Έχω να φωτογραφίσω οτιδήποτε τουλάχιστον 3 χρόνια. Tώρα με το intagram κάτι πάει να γίνει και να θυμηθώ αυτή την αγάπη. Όταν ήμουν πιτσιρικάκι, θυμάμαι το μπαμπά μου να με παρακαλάει για να πιάσει λίγο τη καινούργια βιντεοκάμερα και ψηφιακή μηχανή που είχε αγοράσει. Σήμερα, όταν καμια φορά βλέπουμε παλιά βίντεο, φαίνεται μια Λίζα κάθε λίγο να τσιρίζει: "Μα δώσε μου τη λίγο, τόση ώρα την έχεις, δεν είναι δίκαιοοοοοοο." (είχα ένα θεματάκι με τη δικαιοσύνη από μικρή) Φυσικά αυτά τα βίντεο δε θα τα δείτε ποτέ. Ακόμα κι αν μια μέρα γίνω διάσημη, θα φροντίσω να τα κάψω.
Ξεκινώντας αυτή η χρονιά, είπα να βγάλω φωτογραφίες σαν τότε.. Πήρα τη dslr της αδερφής μου που κληρονόμησε κι αυτή το δαιμόνιο του φωτογράφου, και χωρίς να το σκεφτώ πολύ κατέληξα σε ένα ασπρόμαυρο concept μόνο με πορτραίτα. Ενίοτε αγαπούσα τις ασπρόμαυρες λήψεις, γιατί δίνουν μια πιο μελαγχολική, vintage.. ίσως και δραματική διάσταση στις φωτογραφίες.
Επιμελήθηκα με ζήλο κάθε λεπτομέρεια του look, και έδωσα έμφαση στο βάψιμο του προσώπου της. Ξέθαψα από το νεσεσέρ μου κάτι μαύρες σκιές από την εποχή του λίθου, και χρησιμοποίησα και το ολοκαίνουργιο Mac κραγιόν μου, μη λέει ότι την ξεπετάω! Μου πήρε σχεδόν μια ώρα για να την ετοιμάσω, και 200 λήψεις μέχρι να πάρω αυτό που ήθελα.
Το "The Black & White Yourself" Project είναι εδώ:
Άσπρο και μαύρο. Παντού, μαζί και πάντα.
Αυτά τα χρώματα συνυπάρχουν μέσα σε ένα σώμα. Το δικό σου σώμα.
Το δικό του. Το δικό της.
Όταν το άσπρο ενώνεται με το μαύρο, δίνουν το γκρι.
Σκέψου πως το γκρι είμαστε εμείς/αυτός/αυτή.
Δεν έχουμε μόνο μια πλευρά. Μέσα μας παλεύουν τα δύο χρώματα.
Η φωτεινή και η σκοτεινή μας εκδοχή. Πότε νικάει η μία, πότε η άλλη.
Θέλει κότσια να αντικρίσεις το μαύρο μέσα σου... Πόσο μάλλον να το αγαπήσεις.
Όμως κανένας μας δε φέρεται μόνο με έναν τρόπο. Υπάρχουν στιγμές που η φωτεινή πλευρά υπερτερεί της σκοτεινής και το αντίστροφο.
Μην βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα και να προβείς σε χαρακτηρισμούς. Μπορεί πάνω στην φάση της εξιδανίκευσης που έχεις πλάσει στο μυαλό σου, τα δεδομένα να αλλάξουν και εσύ να πληγωθείς.
Μπορεί πάλι να είσαι αρνητικά προδιαθετιμένος προς τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου και να τον απορρίψεις πριν ανακαλύψεις τη θετική του πτυχή. Αυτό είναι επικίνδυνο και άδικο. (τα θεματάκια με τη δικαιοσύνη που λέγαμε)
Κανείς δεν είναι μονάχα καλός ή κακός.
Κανείς δεν είναι μόνο λυπημένος ή χαρούμενος.
Κανείς δεν είναι πάντα δυστυχισμένος ή ευτυχισμένος.
Αν αγνοήσουμε την πολυπλοκότητα της φύσης μας, δε θα μάθουμε ποτέ να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλο έτσι όπως είναι, πλασμένος, ούτε θα αγαπήσουμε ποτέ ολοκληρωτικά και απόλυτα οτιδήποτε. Είναι πολύ σημαντικό να σε αποδέχονται και να αγαπάνε ακόμα και τις πιο μεμπτές πλευρές σου.
Και θυμήσου...
Ακόμα κι αν κάτι φαντάζει μόνο μαύρο, ίσως αξίζει να βρεις τη φωτεινή του πλευρά.
Εκεί το μυαλό και η ψυχή περνάει πιο ωραία.
Liza.. xx
Την πρώτη μέρα του 2014 χαλάρωσα σπιτάκι, βλέποντας ταινίες και τρώγοντας γλυκά. Μετά σκέφτηκα πως ότι κάνεις την πρώτη μέρα του χρόνου σε στοιχειώνει και την υπόλοιπη χρονιά και αγχώθηκα γιατί, αν τρώω γλυκά και τις υπόλοιπες 365 ημέρες του χρόνου, το καλοκαίρι θα πρέπει να βρω κουφάλα να κρυφτώ. (και που να βρεθεί τόσο μεγάλη κουφάλα να με χωρέσει;)
Αφού πονοκεφάλιασα λίγο, βρήκα τι θα κάνω! Θα βασανίσω λίγο το αδερφάκι μου! #evil_laugh
Έχω να φωτογραφίσω οτιδήποτε τουλάχιστον 3 χρόνια. Tώρα με το intagram κάτι πάει να γίνει και να θυμηθώ αυτή την αγάπη. Όταν ήμουν πιτσιρικάκι, θυμάμαι το μπαμπά μου να με παρακαλάει για να πιάσει λίγο τη καινούργια βιντεοκάμερα και ψηφιακή μηχανή που είχε αγοράσει. Σήμερα, όταν καμια φορά βλέπουμε παλιά βίντεο, φαίνεται μια Λίζα κάθε λίγο να τσιρίζει: "Μα δώσε μου τη λίγο, τόση ώρα την έχεις, δεν είναι δίκαιοοοοοοο." (είχα ένα θεματάκι με τη δικαιοσύνη από μικρή) Φυσικά αυτά τα βίντεο δε θα τα δείτε ποτέ. Ακόμα κι αν μια μέρα γίνω διάσημη, θα φροντίσω να τα κάψω.
Ξεκινώντας αυτή η χρονιά, είπα να βγάλω φωτογραφίες σαν τότε.. Πήρα τη dslr της αδερφής μου που κληρονόμησε κι αυτή το δαιμόνιο του φωτογράφου, και χωρίς να το σκεφτώ πολύ κατέληξα σε ένα ασπρόμαυρο concept μόνο με πορτραίτα. Ενίοτε αγαπούσα τις ασπρόμαυρες λήψεις, γιατί δίνουν μια πιο μελαγχολική, vintage.. ίσως και δραματική διάσταση στις φωτογραφίες.
Επιμελήθηκα με ζήλο κάθε λεπτομέρεια του look, και έδωσα έμφαση στο βάψιμο του προσώπου της. Ξέθαψα από το νεσεσέρ μου κάτι μαύρες σκιές από την εποχή του λίθου, και χρησιμοποίησα και το ολοκαίνουργιο Mac κραγιόν μου, μη λέει ότι την ξεπετάω! Μου πήρε σχεδόν μια ώρα για να την ετοιμάσω, και 200 λήψεις μέχρι να πάρω αυτό που ήθελα.
Το "The Black & White Yourself" Project είναι εδώ:
Άσπρο και μαύρο. Παντού, μαζί και πάντα.
Αυτά τα χρώματα συνυπάρχουν μέσα σε ένα σώμα. Το δικό σου σώμα.
Το δικό του. Το δικό της.
Δεν έχουμε μόνο μια πλευρά. Μέσα μας παλεύουν τα δύο χρώματα.
Η φωτεινή και η σκοτεινή μας εκδοχή. Πότε νικάει η μία, πότε η άλλη.
.
Όμως κανένας μας δε φέρεται μόνο με έναν τρόπο. Υπάρχουν στιγμές που η φωτεινή πλευρά υπερτερεί της σκοτεινής και το αντίστροφο.
Μην βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα και να προβείς σε χαρακτηρισμούς. Μπορεί πάνω στην φάση της εξιδανίκευσης που έχεις πλάσει στο μυαλό σου, τα δεδομένα να αλλάξουν και εσύ να πληγωθείς.
Μπορεί πάλι να είσαι αρνητικά προδιαθετιμένος προς τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου και να τον απορρίψεις πριν ανακαλύψεις τη θετική του πτυχή. Αυτό είναι επικίνδυνο και άδικο. (τα θεματάκια με τη δικαιοσύνη που λέγαμε)
Κανείς δεν είναι μονάχα καλός ή κακός.
Κανείς δεν είναι μόνο λυπημένος ή χαρούμενος.
Κανείς δεν είναι πάντα δυστυχισμένος ή ευτυχισμένος.
Αν αγνοήσουμε την πολυπλοκότητα της φύσης μας, δε θα μάθουμε ποτέ να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλο έτσι όπως είναι, πλασμένος, ούτε θα αγαπήσουμε ποτέ ολοκληρωτικά και απόλυτα οτιδήποτε. Είναι πολύ σημαντικό να σε αποδέχονται και να αγαπάνε ακόμα και τις πιο μεμπτές πλευρές σου.
Και θυμήσου...
Ακόμα κι αν κάτι φαντάζει μόνο μαύρο, ίσως αξίζει να βρεις τη φωτεινή του πλευρά.
Εκεί το μυαλό και η ψυχή περνάει πιο ωραία.
Liza.. xx
