Why is it so hard to say goodbye?

Αν και είμαι πορωμένη fan της Jessie J, θα σου βάλω λίγο Rihanna και "Stay" να ακούσεις.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου.

Περίμενα να έρθει η Τρίτη όλο το τριήμερο. Τελευταίες μέρες στο σταθμό. Ευτυχώς ανάρρωσε ο Μιχαλάκης και ήρθε επιτέλους σχολείο.. Ελειπε μέρες και ήμουν να σκάσω! Τουλάχιστον με παρηγορούσε ο Αλεξανδράκης που ερχόταν συνέχεια και με έπαιρνε αγκαλιά. Πιο τρυφερό παιδί από αυτό δεν υπάρχει.

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου.

Δύo μέρες μόνο έμειναν. Μπαίνω στο σχολείο, χτυπάω κάρτα. Εξω από το γραφείο κίνησης με περιμένει ο κύριος Δημήτρης με τον καλό του λόγο όπως πάντα. Αρχίζει τα αποχαιρετιστήρια λόγια από σήμερα και κάπου εκεί συνειδητοποιώ πως φεύγουμε. Τελειώνουμε. Αυτό ήταν. Πάει.

Λύγισα. Με συγκίνησε ο σκασμένος. 

Αχ οι αποχαιρετισμοί είναι δύσκολοι, αλλά τώρα νιώθω την ανάγκη να αποχαιρετήσω όλους όσους αγάπησα εδώ μέσα. Τελικά δεν ήταν και λίγοι..

Αυτοί οι έξι μήνες της πρακτικής, ήταν ίσως από τους πιο σημαντικούς της ζωής μου. Μέσα στο προσχολικό. ήρθα αντιμέτωπη με όλους τους φόβους, τις αμφιβολίες και τις ανασφάλειες μου, ένιωσα έντονα την απογοήτευση, τον ενθουσιασμό και την επιβράβευση που άργησε, αλλά τελικά ήρθε. 

Ξεκίνησα τους αποχαιρετισμούς από το αγαπημένο μου σχολικό, το οποίο τους πρώτους τέσσερις μήνες της πρακτικής, ήταν η μόνη μου διέξοδος.

#backstage
Σε αυτό το σχολικό ακούγαμε kiss 92,9 και τραγουδούσαμε eight-ίλες.

ps. Ο οδηγός πιστεύει πως είναι το πιο τέλειο σχολικό επειδή είναι όλοι παναθηναικοί. Έχει παραισθήσεις το άτομο, αλλά ποια είμαι εγώ να του χαλάσω το όνειρο;

Γυρνάω σπίτι μου και σε όλη τη διαδρομή σκέφτομαι. Προσπαθώ να μην κλάψω μέσα στο προαστιακό και με περάσουν για καμιά τρελή. Σηκώνομαι από τη θέση μου και εκεί που κατευθύνομαι προς τη πόρτα, βλέπω τα δάκρυα μιας κυριούλας να ξεπροβάλλουν κάτω από τα γυαλιά ηλίου που φορούσε. Ζηλεύω που δε τη νοιάζει αν θα τη περάσουν για τρελή.

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου.

Τελευταία μέρα. Όλα μοιάζουν ίδια για να μου κρύψουν πως αύριο όλα θα είναι διαφορετικά.

Πως θα φύγω τώρα που επιτέλους όλα είναι όπως τα φανταζόμουν; Πως θα φύγω τώρα που πέρασαν τα δύσκολα και όλα είναι ιδανικά; Πως θα φύγω τώρα που σας αγάπησα τόσο πολύ;

Romina & Me

Προσπαθώ να θυμηθώ τις στιγμές που ένιωσα ανεπιθύμητη, αλλά έχουν θολώσει. Δεν με αγγίζουν πια. Τώρα ξέρω.. Και νιώθω ευγνώμων που μου μάθατε λίγο παραπάνω τον εαυτό μου. Περνάω ακριβώς τη φάση της αυτογνωσίας και βοηθήσατε πολύ σε αυτό. Τελικά με βλέπετε πιο "όμορφη" από ότι βλέπω εγώ τον εαυτό μου..

Δέσποινα και Ρομίνα, σας ευχαριστώ που δε μ'αφήσατε να φύγω απογοητευμένη.. 

Δέσποινα σε ευχαριστώ που ανακαλύψαμε μαζί πως το μυστικό μιας επιτυχημένης σχέσης, είναι να αποδέχεσαι τον άλλο έτσι όπως είναι και να μην προσπαθείς να τον αλλάξεις.. 

ps. Αν πρέπει να ξέρετε κάτι για τη Δέσποινα, είναι πως μιλάει τόσο πολύ όσο και εγώ, τη βλέπω σα μαμά μου και μου έφτιαξε κάρτα με αποκόμματα από περιοδικά!

Αυτά που γράφει μέσα θα τα κρατήσω κρυφά! <3

Ρομίνα, δε στο είπα ποτέ, αλλά ευχαριστώ για το ζεστό χαμόγελο σου τη πρώτη μέρα που με υποδεχτήκατε στο τμήμα... ακόμα θυμάμαι πόσο οικεία με είχε κάνει να νιώσω.

Romina & Me

ps. Αν πρέπει να ξέρετε κάτι για τη Ρομίνα, είναι ότι εκτός νηπιαγωγός είκαι και μπαλαρίνα, και ότι έχει τις πιο alternative νονές του κόσμου, καθώς στα βαφτίσια της αντί για φορέμα-μπουμπουνιέρα, την έντυσαν με λιτό παντελονάκι. #truestory

Εβελίνα, αν και συμφοιτήτριες, δεν είχαμε την τύχη να συναντηθούμε μέσα στη σχολή, όμως στο προσχολικό όλα πήραν το δρόμο τους. 

Ps. Αν πρέπει να ξέρετε κάτι για την Εβελίνα, είναι ότι τρελαίνεται για τα γλυκά. Αν δε ταιριάζαμε..

Αποχαιρέτησα τα νηπιάκια μου με πολλές αγκαλιές και δάκρυα που έτρεχαν ποτάμι, και ευχαριστούσα σιωπηρά για την αγάπη που απολάμβανα αυτή τη στιγμή και το κουράγιο που μου έδιναν το καλοκαίρι αυτά τα μικρά τερατίδια, όταν δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου από τη δίαιτα. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ.

Και να ήθελα, πως να ξεχάσω τις εξαντλητικές μας πρόβες μες τη ντάλα του ήλιου, με κερασάκι να κάνω το τσιτζικάκι στη καλοκαιρινή γιορτή, γιατί απουσίαζε ο Αλέξανδρος και δε γινόταν να αφήσω το Χριστινάκι μόνο;!; Και όλα αυτά μπροστά στα μάτια δεκάδων γονιών και τραπεζικών υπαλλήλων που αποθανάτιζαν τη στιγμή με κάμερες και φωτογραφικές. #pou_na_kruftw_de_xerw

Συνέχισα τους αποχαιρετισμούς φτάνοντας μέχρι το νηπιαγωγείο που ήταν πλέον κάποια από τα παιδάκια μου. Δε μπορούσα να μην τα αποχαιρετήσω... ειδικά τον αγαπημένο μου Μάνο, που όταν φωνάζει το όνομά μου, λιώνω σα σοκολάτα Valhrona.

Μάζεψα όσο κουράγιο μου είχε απομείνει και επέστρεψα για τελευταία φορά στο βρεφικό, στο οποίο αν και βρισκόμουν μόλις 2 μήνες, οι δεσμοί και η αγάπη είχαν ξεφύγει σε άλλα επίπεδα. Εκεί με περίμενε ο Μιχαλάκης μου, τον οποίο η μαμά του είχε ντύσει σχεδόν γαμπρό, και ένα δώρο για να με αποχαιρετήσει.

<3

ps. Αν πρέπει να ξέρετε κάτι για το Μιχαλάκη, είναι ότι είναι ενός έτους και κάτι μηνών, περπάτησε την τελευταία μέρα που ήμουν στο σταθμό, κοιμόμασταν κάθε μεσημέρι αγκαλιά και πιασμένοι από το χέρι, και είναι το αγαπημένο μου μωρό γιατί θα ήθελε όλες του οι δασκάλες να είναι σαν εμένα! <3

Τη τελευταία μέρα μου στο σταθμό άκουσα τα πιο όμορφα λόγια και τις πιο αληθινές ευχές. Tο βράδυ που γύρισα σπίτι μου, στόλισα τα δωράκια και τις κάρτες στο γραφείο μου,

έβαλα το δώρο του Μιχαλάκη μου στο μπαλκόνι μου, μπροστά από το τζάμι ώστε να είναι το πρώτο που θα δω όταν ξυπνήσω το πρωί,

ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, κοιτούσα φωτογραφίες και διάβαζα ξανά τις κάρτες που μου χάρισαν. Με έπιαναν τα κλάματα, μου περνούσε για λίγο και πάλι από την αρχή. Τελικά έκλεισα τα μάτια μου στις 4 το πρωί, πιο περήφανη από ποτέ για τον εαυτό μου.

Για τους πρώτους τέσσερις μήνες, σας ευχαριστώ που εξασκήσατε τα όρια, την υπομονή, τις αντοχές και το πείσμα μου με τόσο ζήλο. Υπήρξαν μέρες που παίζατε με τα νεύρα μου κονσέρτο ολόκληρο, αλλά τώρα καταλαβαίνω πως αν δεν ήσασταν εσείς, δε θα συνειδητοποιούσα πόσο αντισυμβατική είμαι μερικές φορές. Με κάνατε να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να μη συμβιβάζεσαι, να δρας ελεύθερα ακόμα και όταν όλοι γύρω σου προσπαθούν να σε φυλακίσουν, να επιμένεις στις ιδέες σου, ακόμα κι αν ξέρεις πως αυτό θα σου στοιχίσει. Σας ευχαριστώ για όλα αυτά. (η ειρωνεία στις δόξες της)

Εύχομαι η επιμονή μου να σας έσπασε τα νεύρα εξίσου.

Κυρία Έφη, δε γινόταν να ξεχάσω εσάς! Σας ευχαριστώ που πάντα είχατε να μου πείτε ένα καλό λόγο, περίμενα τις Πέμπτες πως και πως για να σας δω!

Αννούλι, μπορεί να μην κατάλαβε η μια την άλλη με την πρώτη, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, τρελή Μυτιληνιά!

Τους τελευταίους δύο μήνες όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά και εγώ βρέθηκα να κυνηγάω το χρόνο να μη φύγει.. περνούσα τόσο καλά στη καινούργια μονάδα και επιτέλους σηκωνόμουν με κέφι να πάω στη δουλίτσα!

Σας ευχαριστώ που με αποδεχτήκατε, με αγαπήσατε και με προσέξατε. Σας ευχαριστώ που θολώσατε τις άσχημες σκέψεις, που μου μάθατε τόσα καινούργια πράγματα και μου θυμίσατε πως αγαπώ αυτό που κάνω... θα 'θελα να μείνω περισσότερο μαζί σας. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ. Θα θυμάμαι την κάθε στιγμή, το υπόσχομαι.

Έξι μήνες μετά, τίποτα δεν είναι ίδιο.

Από αυτό το σχολείο πήρα μαθήματα και βγήκα ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος, λιγότερο μπερδεμένος, περισσότερο ώριμος.

Λένε πως όταν κάθε αποχωρισμός είναι και ένας μικρός θάνατος.

Αλλά δεν ανησυχώ, θα συναντηθούμε ξανά. Δε χανόμαστε πια.

Τώρα που βρεθήκαμε, όλα θα πάνε καλά.

Liza... xxx

"Πάντα νικάμε στο τέλος εμείς, οι ευαίσθητοι της γης..!"